Κατηφορίζοντας χθες προς τα Προπύλαια, συναντούσες ήδη από μακριά φοιτητές που ακολουθούσαν την ίδια διαδρομή. Λεωφορείο μέχρι όπου πάει και μετά με τα πόδια στην Πανεπιστημίου για το κινηματικό ραντεβού. Πολλοί λένε ότι οι μέρες αυτές θυμίζουν το κίνημα του 2006-2007. Εμείς που το ζήσαμε σε έναν βαθμό και αυτοί που το έζησαν σε μεγαλύτερο απαντούν ότι η σύγκριση αποτελεί «κινηματική ιεροσυλία». Αλήθεια όμως, γιατί να στερήσουμε από τους σημερινούς φοιτητές τη χαρά να εκθειάζουν τις δικές τους μάχες; Εξάλλου δεν είναι και λίγο σε μια εποχή που κατά κοινή ομολογία χαρακτηρίζεται από την αποπολιτικοποίηση και την κοινωνική παθητικότητα να είναι ενεργό για εβδομάδες ένα κίνημα τόσο μαχητικό. Όπως λοιπόν το κίνημα του 2006-2007 καθόρισε μια ολόκληρη γενιά -και τις επόμενες-, έτσι και το τωρινό κίνημα θα καθορίσει τις γενιές τού σήμερα και των επόμενων χρόνων. Και αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει.

Από εκεί και πέρα υπάρχει και το νομοθετικό σκέλος. Το πιο ψυχρό/ρεαλιστικό. Αυτό που δεν βλέπει τις αντιδράσεις, τις απόψεις, τις ενστάσεις και τα επιχειρήματα, αλλά αυτό που σου λέει: «Ξέρεις κάτι; Το ψήφισαν και πέρασε, end of story». Αν όμως ίσχυε αυτό κάθε φορά που ειπωνόταν, τότε η Ιστορία θα είχε τελειώσει χιλιάδες φορές και η ύπαρξή μας θα ήταν μάταιη και ανούσια. Οι φοιτητές και γενικά η πανεπιστημιακή κοινότητα, που δεν θέλει να γίνουν τα πανεπιστήμια μια τεράστια μπίζνα, λένε ότι ο νόμος Πιερρακάκη θα καταργηθεί στον δρόμο και δεν θα εφαρμοστεί. Ρομαντικό; Ανεδαφικό; Μπορεί. Μπορεί και όχι. Έχουμε δει πολλές φορές να μην εφαρμόζονται νόμοι που είναι άδικοι.

Και αυτός ο νόμος -στην καλύτερη των περιπτώσεων- είναι άδικος.