Νωρίς το απόγευμα, βρέθηκα να περπατώ στη νότια πλευρά του κάστρου της πόλης. Προορισμός, η μικρή παραλία Φυκιότρυπα. Βάδισα ανάμεσα στα πεύκα, ακολούθησα ένα δρομάκι, μέχρι που σταμάτησε σ’ έναν βράχο. Από εκεί και κάτω, ώς τη θάλασσα, φυτρώνουν αγριόχορτα και λίγα μικρά αρμυρίκια. Τα βήματα όσων διάβηκαν πριν, σχημάτισαν ένα μικρό μονοπάτι, ίσα που χωράει τα πόδια σου. Πάνω του διακρίνεις τις διαδρομές των μυρμηγκιών. Πηγαινοέρχονται αποθηκεύοντας την τροφή τους. Ενας άλλος κόσμος εργάζεται κάτω από τη γη, ακολουθώντας δικούς του δρόμους και μονοπάτια. Πιο κάτω, σ’ ένα μικρό πλάτωμα, συναντάς μια μικρή προτομή. Είναι μια απόδοση της Σαπφώς, της γιαγιάς μας, από τη γλύπτρια Φορμπς. Στέκεται μόνη της, κοιτά τη θάλασσα. Μάλλον θα περιμένει τις μαθήτριές της να επιστρέψουν από τη θάλασσα· γιατί, καθώς λέγεται, εδώ γύρω είχε το σχολείο της.
Σα να την ακούω να λέει τους στίχους, που είναι χαραγμένοι στη μια πλευρά της προτομής, στον ομότεχνό της ποιητή Αλκαίο: «Αν ήταν αψεγάδιαστος ο πόθος σου κι αθώος/ και λόγος δεν τριγύριζε κακός στη γλώσσ’ απάνω,/ δεν θα κρατούσες χαμηλά από ντροπή τα μάτια,/ μόν’ θάλεγες ελεύθερα στο νου σου κείνο πώχεις». Είναι η απάντησή της στους στίχους του Αλκαίου: «Μενεξεδένια αμύριστη, γλυκολαλούσα/ Σαπφώ, κάτ’ έχω να σου ειπώ, μα από ντροπή σωπαίνω».
Βουτώ στη θάλασσα της Φυκιότρυπας κι αφήνω στο θαλασσινό νερό τις σκέψεις. Ο παφλασμός σκεπάζει τις έγνοιες. Μαζί με το σώμα σου δροσίζεται κι η ψυχή. Στην επιστροφή νιώθω ανανεωμένος. Σταματώ στα τείχη του κάστρου με ιστορίες αιώνων και αιώνων. Τα χαράγματα πάνω στα μάρμαρα μας λένε μέρος απ’ ό,τι έγινε και είδαν, ας είναι κι άψυχα κομμάτια. Μαζεύω την πρώτη φετινή κάπαρη.
Με το σούρουπο βρεθήκαμε στο εσωτερικό του. Ημασταν καλεσμένοι από το Μουσικό Σχολείο της Λέσβου, την ομάδα Open Lesvos, τους ξεναγούς για μια μουσική, αρχαιολογική και ιστορική περιήγηση. Τα τελευταία χρόνια, το κάστρο της Μυτιλήνης αναστηλώνεται συστηματικά από την αρχαιολογική υπηρεσία. Ξεναγηθήκαμε σε πέντε απ’ τα σημαντικά μέρη. Πώς να τα δεις όλα, όταν η έκτασή του είναι πάρα πολύ μεγάλη; Οι οικοδεσπότες μας ανοιχτόκαρδοι, μας έδωσαν πληροφορίες, συζητήσαμε μαζί τους, ανταλλάξαμε σκέψεις· χαρήκαμε τις διαδρομές και τα επισκευασμένα κτίσματα. Σε κάθε στάση, μια ομάδα μαθητών του Μουσικού Σχολείου απέδιδε μουσικά κομμάτια, ανάλογα τον χώρο. Κλασική μουσική στους υπόγειους, παραδοσιακά στον πύργο της βασίλισσας, έντεχνα κάτω από τις πολεμίστρες, ξανά κλασική στον οθωμανικό τεκέ και τραγούδια όπερας στην υπόγεια δεξαμενή· μυσταγωγία. Τι όμορφο να ξεπηδάν μουσικές, ζωή σ’ έναν τόπο του παρελθόντος κι από πάνω να χαίρεται ολόγιομο το φεγγάρι!
* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
πηγη: https://www.efsyn.gr