Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα: 12 Ιουλίου 1904. Και πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973. Μόλις 12 μέρες μετά τον φόνο της Χιλής από τον Πινονσέτ και τους δολοφόνους (οικονομικούς και όχι μόνο) του Σικάγου

 Υπάρχει άραγε μέρα που να μην γεννήθηκε ένας ποιητής; Υπάρχει μέρα που να μη γράφτηκαν χιλιάδες ποιήματα; Όρη ανταριασμένα βγαίνουν από την θάλασσα και ύστερα ξαναβυθίζονται. Αιώρηση και ομίχλη. Κι αυτό λέγεται αιώνας καιρός.

 Μια ήπειρος λέξεων ανακαλύπτεται κάθε μέρα. Γιατί οι ποιητές γεννιούνται κάθε μέρα. Κι αυτό λέγεται αιώνας καιρός.

 Ένας άνθρωπος λέει αντίο και καληνύχτα. Πηγαίνει στον θάνατό του κι ο ποιητής βγαίνει από τον καθρέφτη και του μιλά. Κι αυτό λέγεται αιώνας καιρός.

 Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα, το 1904. Χιλιάδες ποιητές γεννήθηκαν από τότε. Χιλιάδες ποιητές γεννιούνται σήμερα. Τώρα. Χιλιάδες ποιητές γράφουν το τελευταίο τους ποίημα. Αυτή η ανωνυμία είναι η ποίηση. Από το «Γενικό Άσμα» είναι η ποίηση. Δεν σταματάει στο χαρτί. Δεν σταματάει στη λύπη, μήτε στη χαρά. Ποτέ δεν σταματάει. Σαν σήμερα. Σήμερα

 Το σπίτι είναι άδειο. Το σπίτι ερειπώνεται. Κανείς δεν θα ξαναγυρίσει εδώ. Το σπίτι σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβει κανείς, γίνεται άνθρωπος. Φεύγει, πηγαίνει στον θάνατό του. Τα ίχνη του είναι ποιήματα. Εκατομμύρια ποιήματα. Χάνονται, μπερδεύονται μεταξύ τους. Ακόμα κι όταν όλα τα σπίτια ερειπωθούν ακόμα κι όταν όλες οι πόλεις αδειάσουν, ένας ανεμοστρόβιλος από ποιήματα θα κινεί τον κόσμο. Γιατί σαν σήμερα γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα και μαζί του μια στρατιά ολόκληρη από ποιητές. Κανείς τους δεν προλαβαίνει να πεθάνει.

Και σαν αύριο γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα. Κι όταν βρέχει, γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα. Κι όταν χιονίζει, γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα. Κι όταν ένας άνθρωπος βασανίζεται, γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα. Κι όταν ένας άνθρωπος δολοφονείται, γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα. Κι όταν μέσα στα χέρια  σου κλαις και το αντίο ανεμίζει στα μάτια σου, ο Πάμπλο Νερούντα γεννιέται.

Σαν σήμερα γεννήθηκαν οι Πάμπλο Νερούντα που θα ψάξουν την ασημαντότητα και την δόξα. Τα φτερά από μαχαίρια και τα μαχαίρια από φτερά.

Σαν σήμερα πεθαίνουν οι Πάμπλο Νερούντα εκεί που πεθαίνει η ποίηση. Σε όλα τα νεκροταφεία της ποίησης πεθαίνουν οι ποιητές. Και πεθαίνουν ζωντανοί. Και γράφουν, γράφουν διαρκώς. Κυρίως μετά θάνατον. Όταν οι φονιάδες καπνίζουν κουρασμένοι από θάνατο. Τότε οι ποιητές γεννιούνται. Ξανά και ξανά και ξανά. Σαν σήμερα. Σήμερα.

 Σαν σήμερα, γιατί σαν σήμερα και ποτέ άλλοτε γράφονται τα ποιήματα, σαν σήμερα που ο Πάμπλο Νερούντα έγραψε:

 « (...)Ενώ γράφω είμαι απών,

κι όταν επιστρέφω έχω κιόλας φύγει:

πάω να δω αν και στους άλλους ανθρώπους

συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σε μένα,

αν είναι τόσοι όπως είμαι γω,

αν μοιάζουν με τους εαυτούς τους,

κι όταν θα το ‘χω εξακριβώσει,

θα έχω μάθει τα πράματα τόσο καλά,

που για να εξηγήσω τα προβλήματά μου

θα σας μιλώ για γεωγραφία».

Σαν σήμερα λοιπόν, άλλαξε η γεωγραφία. Ποτέ δεν έπαψε να αλλάζει. Γιατί σήμερα γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούντα. Όχι σαν σήμερα. Σήμερα. Ποτέ άλλοτε. Σήμερα. Και μαζί του γεννήθηκε η γεωγραφία των λέξεων, και γεννήθηκαν χιλιάδες ποιητές. Πιο πολλοί από τους φονιάδες, πιο πολλοί από τον θάνατο. Θα ξαναγίνει αύριο.