Λίστα αντικειμένων
Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα υπερψηφίζεται γιατί εκπροσωπεί την προσδοκία του «καλού» όπως την αντιλαμβάνεται μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.
15/06/2012
Η προεκλογική περίοδος που λήγει απόψε το βράδυ διαψεύδει με τρόπο πανηγυρικό όσους και όσες πιστεύουν ότι η πολιτική έχει να κάνει μόνο με την ορθολογική εκτίμηση κομματικών προγραμμάτων και προσωπικών συμφερόντων. Το μεγάλο δίλημμα αυτών των εκλογών δεν ήταν ούτε το «ευρώ ή δραχμή», ούτε το «ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο». Στην πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία βρέθηκε (και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να βρίσκεται) ενώπιον ενός ερωτήματος που αφορά πολύ περισσότερο τα συναισθήματά της, παρά τα πολιτικά επιχειρήματα των κομμάτων: Ελπίδα ή Φόβος; Το μεγάλο δίλημμα των επαναληπτικών εκλογών σχετίζεται κυρίως με αυτό που αισθανόμαστε.
Τις μέρες που ακολούθησαν την 6η Μάη, οι πόλοι του νέου δικομματισμού (μιας και το ΠΑΣΟΚ πνέει πλέον τα λοίσθια) αντιπροσώπευσαν ακριβώς τα αντικρουόμενα συναισθήματα της ελπίδας και του φόβου. Από τη μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο κατάφερε να απεκδυθεί την ταυτότητα του κόμματος διαμαρτυρίας, αλλά διαμόρφωσε ένα κοινωνικό ρεύμα θετικής ψήφου. Μετά τις 6 Μάη, η στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέρρεε τόσο από την οργή ενάντια στο Μνημόνιο, όσο από την προσδοκία ότι με το ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν, ότι μπορεί να χαραχτεί μια νέα πορεία για τη χώρα. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα δεν υπερψηφίζεται κατά κύριο λόγο γιατί αποτελεί το «λιγότερο κακό», αλλά γιατί εκπροσωπεί την προσδοκία του «καλού» όπως την αντιλαμβάνεται μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.
Στον άλλο πόλο του νέου δικομματισμού, η Νέα Δημοκρατία έπαιξε (και θα συνεχίσει να παίζει) το χαρτί του φόβου. Φόβος για το «άγνωστο» που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, φόβος για μια ενδεχόμενη αποπομπή μας από την ευρωζώνη, φόβος για την πιθανή απώλεια των καταθέσεων. Με δυο λόγια, η Νέα Δημοκρατία στήριξε την εκστρατεία της στην εν πολλοίς αταβιστική τάση των ανθρώπων να στέκονται επιφυλακτικά σε οποιαδήποτε ριζική αλλαγή των συνηθειών τους. Και αυτό στο οποίο έχουν συνηθίσει οι πολίτες της Ελλάδας, είναι να κυβερνάνε ή Δεξιά ή το ΠΑΣΟΚ, και η Αριστερά να μένει στη γωνία, διαμαρτυρόμενη και ακίνδυνη.
Φόβος ή ελπίδα λοιπόν; Το παράδοξο βέβαια είναι ότι το μεγάλο δίλημμα των εκλογών αφορά μόνο στον ένα πόλο του νέου δικομματισμού. Τη ΝΔ την ξέρουν όλοι και όλες, δεν την φοβούνται -για ελπίδα βέβαια ούτε λόγος να γίνεται… Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ζήτημα όλων. Ο διαρκώς αυξανόμενος κόσμος που τον στηρίζει, βλέπει σε αυτόν την ελπίδα για κάτι ριζικά διαφορετικό, ενώ η ΝΔ, τα ΜΜΕ, η εργοδοσία και τα ευρωπαϊκά κέντα προσπαθούν να τον ταυτίσουν με τον φόβο μιας ανεπανόρθωτης καταστροφής. Τι θα βαρύνει τελικά πιο πολύ;
Τούτη την ώρα απάντηση δεν μπορεί να δοθεί. Το μόνο που μπορεί να λεχθεί με σιγουριά ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί αδύνατο πλέον. Ή όπως μου είπε ο συγκινημένος Μπέαρ, στο τέλος της συγκέντρωσης χτες βράδυ: “ποιος θα το πίστευε;”. Χτες στην Ομόνοια υπήρχε πολύς κόσμος και ακόμα περισσότερη ελπίδα, και τον Μπέαρ τον συγκινούν αυτά.
left.gr