Λίστα αντικειμένων
Την δεκαετία μάλιστα του 70-80, ο Ανδρέας Παπανδρέου προπαγάνδιζε πως θα έλυνε το χρηματοδοτικό έλλειμμα των υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ, με την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας PECHINEY -ΔΕΗ.
Η τιμή της παρεχομένης ενέργειας από την ΔΕΗ, απασχολεί την δραστηριότητα μέχρι σήμερα σαν το υπ αριθμόν ένα ζήτημα, γιατί το ρεύμα επηρεάζει το 40% του κόστους παραγωγής αλουμινίου. Η μεγάλη ενεργειακή κατανάλωση από τις βιομηχανίες παραγωγής πρωτόχυτου αλουμινίου, σε μια Ευρώπη που έχει ακριβή παραγωγή ενέργειας, διώχνει εκτός ηπείρου τις επενδύσεις στην δραστηριότητα αλουμινίου από την δεκαετία του 90 και είναι η κύρια αιτία για το σταμάτημα όσων έχουν απομείνει. Οι κρατικές παρεμβάσεις για φτηνή ενέργεια με στόχο να επιβιώσουν μονάδες παραγωγής αλουμινίου, διαδέχονται η μια την άλλη. Οι συμφωνίες συνήθως πρόσβλεπαν σε αντισταθμιστικά οφέλη, τιμολογήσεις της τιμής του ρεύματος με κλίμακες που λάμβαναν υπόψη την κερδοφορία του Αλουμινίου. Η ύφεση όμως της καπιταλιστικής οικονομίας, καταβαράθρωσε την τιμή του μετάλλου και απομάκρυνε την κερδοφορία έτσι τίθεται επί τάπητος με επιτακτικό τρόπο η βιωσιμότητα τους στον ευρωπαϊκό χώρο.
Η PECHINEY αναγκάστηκε να σχεδιάσει την ανεξαρτητοποίηση του εργοστάσιου ενεργειακά γιατί έληγε η σύμβαση προμήθειας που είχε με την ΔΕΗ και πίστευε πως δεν ήταν εύκολο να την επαναλάβει. Από τα τέλη της δεκαετίας του 90 δημιουργούσε ένα αποθεματικό κεφαλαίων με το οποίο η ALCAN (που εξαγόρασε το 2000 την PECHINEY) σχεδίασε να χρησιμοποιήσει το φτηνό φυσικό αέριο της εποχής και την ευρωπαϊκή νομοθεσία για επιδοτήσεις, σε «καθαρές πηγές ενέργειας». Το σχέδιο μαζί με τις άδειες κατασκευής και το αποθεματικό κεφάλαιο 130εκ ευρώ, παραδόθηκε από την ALCAN, σαν προίκα στον Μυτιληναίο που αγόρασε έναντι μόνο 79εκ ευρώ, το εργοστάσιο Αλουμίνιο της Ελλάδος το 2005.
Το σχέδιο υλοποιείτε υπό τον Μυτιληναίο με την κατασκευή της μονάδας φυσικού αερίου που παράγει ατμό τροφοδοτώντας στροβίλους που δίνουν ηλεκτρική ενέργεια. Ο σχεδιασμός της μονάδας ενέργειας γίνεται με πρόβλεψη 370 Mwh ενώ θα τροφοδοτεί με τον χρησιμοποιημένο ατμό, τις ανάγκες της παραγωγής αλουμίνας, καταργώντας την μονάδα παραγωγής ατμού με μαζούτ που λειτουργούσε μέχρι τότε. Το τέλος όμως της κατασκευής της μονάδας, συμπίπτει με την αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου, που χαλά το σχέδιο που πρόβλεπε φτηνή ενέργεια. Ο Μυτιληναίος τελικά πιέζει την κυβέρνηση για να βρει λύση.
Η λύση που δόθηκε είναι «απλή» η μονάδα παραγωγής ενέργειας πουλά το ρεύμα στην τιμή της αγοράς και η τροφοδοσία της Αλουμίνιον συνεχίζει να γίνετε με φτηνή ενέργεια από την ΔΕΗ. Όντος και έτσι έγινε. Στην συνέχει όμως με τρεις διαδοχικές υπουργικές αποφάσεις, καταφέρνει και αλλάζει τον χαραχτήρα της μονάδας (αυτό-παραγωγός, συμπαραγωγός, και τελικά ΣΗΘΥΑ) βελτιώνοντας κάθε φορά προς όφελος του, τόσο την δυνατότητα διάθεσης του ρεύματος στην αγορά, όσο και την τιμή, εκμεταλλευόμενος κάθε επιδότηση.
Έτσι που τελικά σήμερα δεν τον συμφέρει να ρισκάρει τα κέρδη από την παραγωγή ρεύματος στη παραγωγή ενός μετάλλου που η τιμή του έχει πτωτική πορεία. Ουσιαστικά ανεξαρτητοποίησε τη μονάδα παραγωγής ηλεκτρισμού από το Αλουμίνιο, για να μπορεί να πουλά το σύνολο της ενέργειας που παράγει στον διαχειριστή του ρεύματος και μάλιστα με τις προνομιακές τιμές των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και από την άλλη να εκμεταλλεύεται φτηνή ενέργεια από την ΔΕΗ, για τις ανάγκες του Αλουμινίου.
Το εγχείρημα του προκαλεί αναστάτωση στους ανταγωνιστές και την αγορά γενικότερα, καθώς αποκτά προνομιακή μεταχείριση στην εισαγωγή του συνολικού παραγόμενου ρεύματος στο σύστημα και έτσι προτεραιότητα την αγορά.
Την εποχή αυτή οι Ανεξάρτητοι συνδικαλιστές και άλλοι εργάτες στο Αλουμίνιο εκφράσαμε τους φόβους μας, για την εύρυθμη λειτουργιά του εργοστασίου Αλουμινίου, από τις κόντρες που δημιουργούσε στην κοινωνία αλλά και στους ανταγωνιστές, η τακτική του εργοδότη. Συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ μας απαντούσαν, πως έπρεπε αντί να ανησυχούμε, «να κάνουμε καμιά προσευχή για να έχει καλά ο θεούλης το αφεντικό που κάνει έξυπνες κινήσεις», «κονομά αυτός και τρώμε και εμείς ψωμάκι».
Όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που η χώρα αποτελεί ήδη το σπασμένο κρίκο της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής οικονομίας και υποχρεούται μέσο των μνημονίων να υλοποιεί ένα σχέδιο ιδιωτικοποίησης του πλούτου της (και την ΔΕΗ).
Ένα σχέδιο που περιορίζει την άλλοτε κραταιά κρατική ΔΕΗ, σε μια «σκιά», που θα είναι αδύνατον να σηκώσει το βάρος μιας κρατικά υπαγορευμένης επιδοματικής ενεργειακής πολιτικής στην βαριά βιομηχανία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το ενεργειακό κόστος θα εκτιναχτεί στα ύψη για την Αλουμίνιον όταν η ΔΕΗ ιδιωτικοποιηθεί. Κανένας ιδιώτης παραγωγός ρεύματος και παροχος, δεν θα προσφέρει φτηνότερη ενέργεια από τη κρατική ΔΕΗ, για να συνεχιστεί η παραγωγή αλουμινίου. Η τιμή των 42,7 δολ/Mwh, που έδωσε το διαιτητικό δικαστήριο -δικαιώνοντας την Αλουμίνιο έναντι της ΔΕΗ για την περίοδο 2010-13, ενώ κρίνετε απαράδεκτη για την βιωσιμότητα της κρατικής ΔΕΗ, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την τιμή που είχαν εργοστάσια αλουμινίου στην Ευρώπη που κλείνουν. Από την άλλη για την ΔΕΗ μια τέτοια σύμβαση είναι σκανδαλωδώς ασύμφορη και επικίνδυνη ακόμα και για την ύπαρξη της κρατικής εταιρίας. Είναι σε όλους γνωστό πως οι μνημονικοί κανόνες επιβάλουν «κάθε κρατική επιχείρηση που δημιουργεί έλλειμμα να κλείνει».
Η έγγραφη ειδοποίηση της ΔΕΗ προς την Αλουμίνιο, για διακοπή της παροχής ρεύματος στο 2014, γίνετε για να απαλλαγεί η διοίκηση της ΔΕΗ από την ευθύνη μιας τέτοιας απόφασης, μεταφέροντας την καυτή πατάτα στην ΡΑΕ, που είναι ο διαχειριστής του συστήματος.
Το αδιέξοδο στην καπιταλιστική αγορά της χρεοκοπημένης Ελλάδος, για την δραστηριότητα της Αλουμίνιο, γίνετε προφανές. Η διέξοδος του εργοδότη που την έχει προετοιμάσει επιμελώς από τα προηγούμενα χρόνια με τις «έξυπνες κινήσεις» του, γίνεται και αυτή προφανέστατη με την απροκάλυπτη δήλωση πως «αν δεν βρεθεί φτηνή ενέργεια δεν θα παράγω αλουμίνιο…».
Έτσι οι «έξυπνες κινήσεις» του χθες δημιούργησαν την «απειλή» του σήμερα, που αφορά άμεσα την διακοπή της παραγωγής αλουμίνιου, με κλείσιμο της ενεργοβορας ηλεκτρόλυσης, κρατώντας σε λειτουργιά την δραστηριότητα της Αλουμινας, του λιμανιού και ίσως του χυτηρίου, που δεν θα παρεμποδίζουν σκανδαλίζοντας την δραστηριότητα των μονάδων παραγωγής ρεύματος. Έτσι «έξυπνα» για άλλη μια φορά θα διατηρήσει και όλα τα πλεονεκτήματα (επιδοτούμενη τιμή) των ΑΠΕ (Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας).
Η «απειλή» για την εργασία 600 και πλέον εργαζομένων είναι παραπάνω από ορατή και εξαναγκάζει το ΔΣ του σωματείου «Ένωση» να πάρει θέση στην διένεξη με την ΔΕΗ. Η στάση που κρατά η πλειοψηφία του ΔΣ, ΕΚΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), τους μετατρέπει όμως σε γραφείο τύπου της Αλουμίνιον και εν δυνάμει γενίτσαρους έτοιμους να αντιμετωπίσουν όλους αυτούς που δεν ανέχονται να συνεχίσουν να είναι τα πιόνια του εκάστοτε έξυπνου ή μη εργοδότη.
Αυτή η στάση απέχει πολύ από την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας. Ειδικά τώρα μέσα σε αυτή την κρίση, που έχει γίνει απόλυτα κατανοητό πως δεν μπορείς να υπεράσπισης την εργασία σου και ταυτόχρονα το δικαίωμα του εργοδότη να μπορεί να επιδοτείτε όπως αυτός γουστάρει για να έχει κέρδη και εσύ δουλειά. Είναι γνωστή η δημοσίευση στην Καθημερινή, του Αθανασόπουλου πρώην διοικητή της ΔΕΗ, που λέει πως κάθε θέση εργαζομένου στην παραγωγή αλουμινίου, στο Αλουμίνιο της Ελλάδος, κοστίζει στην ΔΕΗ (και έτσι σε όλους τους Έλληνες καταναλωτές ρεύματος) 78.000ευρω. και γι αυτό τάσσετε υπέρ της διατήρησης μόνο της παραγωγής αλουμίνας.
Εν τω μεταξύ, δεν έχει περάσει πάρα μόνο ένας χρόνος από τότε που δοκιμάσαμε στο πετσί μας το «δικαίωμα του εργοδότη» να κόψει τους μισθούς μας, για να διατηρήσει την κερδοφορία του. Και αυτή η στάση του ΔΣ έρχεται ενώ ο επιχειρηματίας έχει ανεξαρτητοποιήσει την μονάδα παραγωγής ρεύματος. Δηλαδή έχει πάρει το όνομα της «Αλουμίνιον της Ελλάδος Β.Ε.Α.Ε» στο οποίο έχει απαλλοτριωθεί όλη η γη (με τον δεσμευτικό όρο να δημιουργηθούν εγκαταστάσεις που θα εξυπηρετούν την δραστηριότητα του αλουμινίου), και βαφτίζει με αυτό την μονάδα ηλεκτρισμού, ετοιμάζοντας έτσι με το «δανεικό» όνομα την ιδιοκτησιακή σχέση των οικοπέδων, στην μετά παραγωγής αλουμίνιου εποχή. Ήδη μια δεύτερη μονάδα μεγαλύτερη από την πρώτη εκεί έχει υψώσει τα φουγάρα της.
Τα πάρα πάνω γεγονότα αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος, ούτε όρος το 2013-14, τέτοιος που θα μπορούσε να κάνει τους εργάτες της Αλουμίνιον να προσεύχονται και να ζουν υποτελείς στον «έξυπνο εργοδότη» για να περισώσουν την εργασία τους.
Να σημειώσουμε εδώ επίσης πως η επερώτηση των βουλευτών του Σύριζα στην βουλή, δημιούργησε σύγχυση στους εργάτες, γιατί η καταγγελία και η απαίτηση να μην υλοποιηθεί η απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου θα έχει σαν συνέπεια την από τον εργοδότη διακοπή της λειτουργίας μέρους του εργοστασίου αλουμινίου, που απασχολεί πάνω από 600 εργαζόμενους και τους αφορά.
Τα ερωτηματικά και η σύγχυση έχουν να κάνουν με το ότι ενώ παίρνουν θέση για το τι πρέπει να γίνει, ώστε να σταματήσει το σκάνδαλο, δεν αναφέρουν τίποτα για το τι θα κάνουν ώστε να μην χάσουν οι 600 εργαζόμενοι το ψωμί τους. Η σύγχυση αυτή μετά την επίσημη πλέον και μεταγενέστερη ανακοίνωση του Σύριζα, που δηλώνει πως υποστηρίζει την διασφάλιση των θέσεων εργασίας και ταυτόχρονα το ενεργειακό χαμηλό κόστος για την βιομηχανία, έχει μεταφερθεί στους εργασιακούς χώρους, σαν ερωτηματικό, για το πώς θα γίνει αυτό;
Ας δούμε όμως ποιο ολοκληρωμένα σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού στο στάδιο της ύφεσης, υπαγορεύει τις προτεραιότητες της κυβέρνησης από την τρόικα. Έτσι προκειμένου να υπάρξει δυνατότητα συγκέντρωσης των απαραίτητων κεφαλαίων για την σωτηρία του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, επιβάλουν με νομοθετήματα μέτρα που εντείνουν την ασφυξία διαθέσιμων κεφαλαίων στην αγορά και έχουν σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση και το κλείσιμο παραγωγικών δραστηριοτήτων. Η αποστράγγιση κεφαλαίων μέσο της υπέρμετρης αύξησης της φορολογίας και τις περικοπές δαπανών του κράτους σε ένα περιβάλλον που ήδη κυριαρχεί η έλλειψη της αναγκαίας πίστωσης από τις τράπεζες, δίνει τα προσχήματα στους εργοδότες για απολύσεις στερώντας στους εργάτες του ιδιωτικού όπως και του δημόσιου τομέα, το δικαίωμα στην δουλειά, και των υποδομών που στήριζαν την ζωή τους.
Για να δικαιολογήσουν αυτές τις επιλογές όταν δεν μας λένε τεμπέληδες, χρησιμοποιούν λογιστικές πράξεις που παρουσιάζουν το πρόβλημα, έτσι ώστε να μας πείσουν πως πρέπει να θυσιαστούμε εμείς και τα παιδιά μας στην αμφίβολη ανάγκη να ευημερήσουν οι αριθμοί τους. Η καταστροφή κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, γίνετε με αποφάσεις που υλοποιεί η ίδια κυβέρνηση που από την άλλη καταστρέφει και κάθε δημόσια παροχή (εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια, κλπ) για το περιβόητο «πρωτογενές πλεόνασμα». Η καταστροφική πτώση του ΑΕΠ, λόγο των πάρα πάνω πολιτικών, εκτινάσσει το χρέος και έτσι αφήνει αμφίβολο αν θα τα καταφέρει τελικά να σώσει τους άπληστους τοκογλύφους και τις φούσκες που δημιουργούν με τις «εξυπνάδες» τους.
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αριθμοί και ούτε μπορούν και να σβηστούν με μια γόμα σαν λάθος υπολογισμοί όπως και δεν μπορούν να ζήσουν κάτω από μια τέτοια λογιστική.
Η λύση γι αυτό λοιπόν δεν είναι λογιστική, αλλά επιβάλετε με την δύναμη της θέλησης για ζωή, των μαζών. Ας δούμε πως στο πρόσφατο παρελθόν δόθηκαν μερικές λύσεις που επιβλήθηκαν από λαϊκό κίνημα.
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν επιχειρήσεις που συνεχίζουν να είναι ανοικτές και οι εργαζόμενοι τους να έχουν δουλειά, παρά το ότι τους εγκατέλειψε «ορφανούς» ο ιδιώτης (ΛΑΡΚΟ, ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑΣ). Την προοπτική αυτή την επέβαλε (στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα), η πάλη ενός ορμητικού και ρωμαλέου εργατικού κινήματος που αναπτύχτηκε συσπειρωμένο γύρο από το δικαίωμα στην εργασία και ένωσε τους εργάτες των εργοστασίων που είχαν πρόβλημα σε πάλη που απειλούσε ακόμα και την ύπαρξη του καπιταλισμού αν δεν προσφερόταν άμεση λύση.
Συνθήματα όπως : Ούτε δραχμή στον Νιάρχο το ληστή! Διευκρίνιζαν την εθνικοποίηση δίχως δραχμή αποζημίωση των ναυπηγείων, που απαιτούσαν να μπει κάτω από των δικό τους έλεγχο.
Το ΠΑΣΟΚ βέβαια όχι μόνο αποζημίωσε τον κάθε Νιάρχο, αλλά φόρτωσε και τον λογαριασμό των αποζημιώσεων μαζί με τα χρέη που άφησαν οι παλιοί ιδιοκτήτες στους εργάτες, που από τότε χωρίς να τα καταφέρνουν προσπαθούν να τις ξεχρεώσουν (θα είναι η τρίτη φορά που προσπαθούν δημιουργώντας την ΛΑΡΚΟ Νο3, να την απαλλάξουν από μερικά από αυτά τα χρέη για να γίνει βιώσιμη λογιστικά). Βγάζοντας τα απαραίτητα μαθήματα από τις εθνικοποιήσεις παρωδία του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να κρατήσουμε στα θετικά το ενωμένο εργατικό κίνημα που επέβαλε την λύση με τους αγώνες του.
Γι αυτό το σκοπό το μέλημα μας, δεν πρέπει να είναι πως θα σκοτωθούμε μεταξύ μας οι εργάτες της ΔΕΗ και της ΑΤΕ, της ΛΑΡΚΟ ή της ΧΑΛΥΒΟΡΓΙΚΗΣ, για το συμφέρον των αφεντικών, αλλά πως θα ενωθούμε για να διεκδικήσουμε το αποτέλεσμα της εργασίας μας, που μας κρατά στην ζωή.
Υπάρχει όμως λύση από το αδιέξοδο που προκαλεί η κρίση; Μπορεί να είναι προς το συμφέρον του κόσμου της εργασίας; Και τι χρειάζεται να γίνει γι αυτό;
Το ΠΑΣΟΚ του 80 στηρίχτηκε για τις εθνικοποιήσεις παρωδία στην χαμηλή δανειακή χρέωση της χώρας, που αναβαθμισμένη από την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, απορροφούσε τεράστια για την Ελλάδα εκείνης της εποχής ευρωπαϊκά διαρθρωτικά κονδύλια. Σήμερα με τη πτώχευση της χώρας σαν δεδομένο, ποιος θα επαναλάβει σαν τραγωδία αυτή την φορά την παρωδία των εθνικοποιήσεων του ΠΑΣΟΚ;
Για να πετύχουμε μια λύση σήμερα, απαιτείτε η συσπείρωση των εργαζομένων όλης της χώρας, δημόσιου ιδιωτικού, μονίμου και εργολαβικού τομέα, καθώς και κάθε άλλης εργασιακής σχέσης μερικής απασχόλησης συν των ανέργων, ανεξάρτητα από εθνικές και φυλετικές διακρίσεις.
Ναι κόντρα σε οτιδήποτε μας διασπά, η λύση βρίσκεται έξω από τα καπιταλιστικά πλαίσια. Βρίσκετε στην οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας από την ίδια την εργατική τάξη. Και αυτό γιατί ακόμα και την εθνικοποίηση που να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα χρέη, όπως επί Ανδρέα, η κυβέρνηση Σαμαρο-βενιζελου δεν μπορεί να την κάνει…
Μόνο ενωμένοι απέναντι σε τρόικα/κυβέρνηση και το κράτος τους, μπορούμε να τους διώξουμε και να εφαρμόσουμε ένα έκτακτο πρόγραμμα επιβίωσης.
Όπως δείχνουν όλα τα πάρα πάνω σήμερα για να αντιμετωπίσουμε με προοπτικές, λύσεις για την ζωή, πρέπει να οργανωθούμε σε μορφές πάλης που θα διεκδικούν την εργασία μας, ενώ ταυτόχρονα με ένα πλαίσιο κοινωνικών αιτημάτων θα σφυρηλατείτε η απαραίτητη ενότητα όλης της τάξης, για να κερδίσει τον αγώνα. Αιτήματα όπως να μοιραστεί η εργασία σε όλους, με μισθούς αξιοπρεπείς και πλήρη απασχόληση, υψηλού επιπέδου δημόσια ασφάλεια, υγεία και παιδία είναι μερικά από αυτά που θα οικοδομήσουν την ενότητα των συμφερόντων που χρειαζόμαστε «όλοι οι από κάτω» για να παλέψουμε μαζί την ανατροπή αυτής της επικίνδυνης κυβέρνησης που είναι το πρώτο εμπόδιο στη ζωής μας.
Αυτή την προοπτική πρέπει να υλοποιήσουν οι εργαζόμενοι της Αλουμίνιον και κάθε άλλης επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν την προοπτική της ανεργίας. Μόνο αν ενωθούμε μαζί με τους άλλους εργάτες μπορούμε να βρούμε δρόμο διέξοδο απέναντι στο καπιταλιστικό αδιέξοδο στο οποίο μας έχουν μπλοκάρει οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις για να «σώσουν» το σύστημα.
Σήμερα μια λύση για την ζωή του κόσμου της εργασίας, μπορεί να την δώσει μόνο μια κυβέρνηση που θα προέρχεται από τους ίδιους τους εργάτες και τους κοινωνικούς τους συμμάχους (αγρότες, μικροί μαγαζάτορες, κλπ), σαν το αποτέλεσμα της πάλης τους, ενάντια στην λαίλαπα που απειλεί να τους συνθλίψει.
Μια κυβέρνηση που θα υπακούει στα εργατικά όργανα εξουσίας. Τα όργανα εξουσίας που θα δημιουργηθούν και θα δοκιμαστούν στην πάλη για την ανατροπή, τόσο αυτής της αστικής κυβέρνησης όσο και όποιας άλλης συνεχίσει την πολιτική των μνημονίων, είναι αυτά που μπορούν να δώσουν λύσεις εθνικοποιώντας τις βιομηχανίες που έχουν πρόβλημα χωρίς αποζημιώσεις ώστε να σχεδιάσουν την λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο.
Οι ανοικτές γενικές συνελεύσεις, οι απεργιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα σε εργοστάσια, γειτονίες και γιαπιά, αντιφασιστικές κινήσεις, συλλογικά κοινωνικά ιατρεία και παντοπωλεία, θα προετοιμάσουν τους εργαζόμενους και την κοινωνία που υποφέρει από την ταξική σκλαβιά, να ενωθεί σε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα που μέσω δημοκρατικά εκλεγμένων και ανακλητών ανά πάσα στιγμή αντιπροσώπων, θα οργανωθεί ενάντια στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία για την ανατροπή της κυβέρνησης, να πάρει την ζωή στα χέρια της ώστε να εφαρμόσει ένα δημοκρατικά αποφασισμένο και κατεπείγον σχέδιο διάσωσης της ζωής.
Μόνο μια τέτοια διακυβέρνηση μπορεί να σχεδιάσει την οικονομία ανασυγκροτώντας την βιομηχανική παραγωγή, αποφασίζοντας το που, πότε, πόσο και πως θα παραχθεί για να καλύψει τις ανάγκες της ζωής της κοινωνίας, χωρίς να φοβάται το κόστος των μέτρων μιας οικολογικής ανάπτυξης. Μόνο αυτή μπορεί να μετρά την επιτυχία της από τον πόσο χρόνο ελεύθερο θα διασφαλίζει στους ανθρώπους τις, και τι κοινωνικές παροχές διασφαλίζει (υγεία, παιδία, σύνταξη, κατοικία, κλπ) για όλους.
Όποιος θεωρεί πως τέτοιες λύσεις είναι σαν να ζητάμε να κουρέψουμε το αυγό, δεν καταλαβαίνει τον κίνδυνο που διατρέχει η τάξη στο σύνολο της και μαζί της όλη η κοινωνία εδώ και τώρα, αν δεν αντιμετωπίσει την πρόκληση της κρίσης του καπιταλισμού με προοπτική την δυναμική υπέρβαση του, αν δεν καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε σχεδιασμούς «ανασυγκρότησης της καπιταλιστικής οικονομίας». Ο κίνδυνος είναι να μεταβληθούμε σε υπάρξεις χωρίς ζωή, στις ειδικές ζώνες εργασίας – ανεργίας (στρατόπεδα εγκλεισμού της εξαθλίωσης, Αμυγδαλέζες και άλλα σύγχρονα Νταχάου), λύσεις αποτρόπαιες στον βωμό της αμφίβολης σωτηρίας της εθνικής αστικής τάξης που τώρα επιχειρεί να κινητοποιήσει ενάντιά μας και τις φασιστικές συμμορίες της.
Το να ζητάμε να αντιμετωπίσουμε της απειλές που ο παγκοσμιοποιημενος καπιταλισμός ενέχει στην κρίση του, για το σύνολο της ανθρωπότητας, γυρνώντας σε εθνικές προστατευτικές πολιτικές για αυτόνομη ανάπτυξη, είναι σαν να ζητάμε να γυρίσουμε την κοινωνία πίσω εκεί που ξεκίνησε ο καπιταλισμός.
Η ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλισμού, ασφυκτιά από τις ατομικές και εθνικές σχέσεις ιδιοκτησίας της παραγωγής, ας απελευθερώσουμε την κοινωνία μας από τους κινδύνους που ενέχουν για την ύπαρξη της ζωής, καταργώντας τες με την διεκδίκηση της κοινωνικής ιδιοκτησίας.
ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ.
Συνδικαλιστής εργάτης της Αλουμίνιον.