Λίστα αντικειμένων
Υπερσυγκέντρωση εξουσίας, «μεσσιανισμός», παράκαμψη θεσμικών αντίβαρων, αυταρχική διοίκηση και «κεντρική» διαχείριση πόρων.
Στο βιβλίο του «Το τέλος είναι πάντα κοντά» – Εκδόσεις Διόπτρα- ο Νταν Κάρλιν, ανατρέχοντας στην απόκτηση πυρηνικών όπλων στις ΗΠΑ του Τρούμαν θέτει ένα ερώτημα: -«Ποιος άνθρωπος, ποια συλλογική ομάδα είναι σε θέση να χειρίζεται υπεύθυνα την εξουσία με τόση ισχύ;»
Θεωρητικά το ερώτημα έχει απαντηθεί: τα πολιτικά συστήματα -με πρώτο το αμερικανικό- που αναθέτουν την διακυβέρνηση σε ένα άνθρωπο δημιουργούν ισχυρά θεσμικά αντίβαρα για να περιορίσουν την ευχέρεια χρήσης ισχύος κατά βούληση.
Στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, μια ειδική «εφαρμογή» κατανέμει την εξουσία σε τρεις πυλώνες: Κυβέρνηση, Δικαιοσύνη, Βουλή.
Στην Ελλάδα η Γ’ Ελληνική -προεδρευομένη- Δημοκρατία, εγκατέστησε δυο πόλους εξουσίας: τον Αρχηγό του κράτους και τον Πρωθυπουργό.
Πρώτος επενέβη σ’ αυτή την ισορροπία ο Ανδρέας Παπανδρέου, με το Σύνταγμα του 1985-86, που έκανε το σύστημα διακυβέρνησης περισσότερο πρωθυπουργικοκεντρικό.
Σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί κάτι αδιανόητο για κοινοβουλευτική χώρα: το κάνει απολύτως … προσωπικό: Η συγκέντρωση εξουσίας άρχισε από την πρώτη στιγμή και παίρνει εμφανώς λουδοβίκεια χαρακτηριστικά: L’ etat c’ est moi...
-Το «επιτελικό κράτος» –με την ΕΡΤ και την ΕΥΠ υπό την άμεση προσωπική ευθύνη του- ισούται με υδροκεφαλικό σύστημα διοίκησης, αυταρχικού χαρακτήρα που διαμορφώνει ένα μοναδικό πόλο ελέγχου της εξουσίας – κόντρα σε κάθε έννοια αποκέντρωσης.
-Η επιλογή της αδύναμης πολιτικά Κατερίνας Σακελλαροπούλου για την προεδρία της Δημοκρατίας εξουδετέρωσε πλήρως τον δεύτερο πολιτειακό πόλο και ακυρώνει στην πράξη τη συνταγματική ισορροπία. Ήδη η νέα πρόεδρος δρα ως… υπουργός του και ο ίδιος ως επόπτης της.
– Η περιθωριοποίηση της αντιπολίτευσης είναι προκλητική και συνδυάζεται με την οιονεί κατάργηση των υπουργών για να αναλάβει ο ίδιος τον ρόλο τους. Οι υπουργοί αντιμετωπίζονται σαν υπάλληλοι, χωρίς τον συνταγματικό ρόλο τους.
-Η χρήση των ΜΜΕ, γι’ αυτό που ο καθηγητής Διαμαντόπουλος ανέφερε ως «πολιτική γιγάντωση», συμπληρώνεται με την καταχρηστική -και πάντως χωρίς διαφάνεια- κινητοποίηση δημοσκόπων που παράγουν σωρηδόν έρευνες «νομιμοποίησης» της πρωθυπουργικής απολυταρχίας.
-Η περιθωριοποίηση του Κοινοβουλίου συνδυάζεται με τη χειραγώγηση των λειτουργιών του, όπως αποτυπώνεται ευκρινώς στην αυθαιρεσία με την οποία εξουσιοδοτήθηκε η κυβερνητική πλειοψηφία στην Προανακριτική Επιτροπή και κορυφώθηκε με τη βιομηχανία Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, με πρόσχημα την επιδημία.
Η μεσσιανική αυτοπαρουσίαση του Μητσοτάκη από ΜΜΕ, βουλευτές και υπουργούς -«παγκόσμιος ηγέτης» είπε μια βουλευτίνα του- διαμορφώνει το προφίλ ενός «μονάρχη» και συνδυάζεται με την μεταφορά της διαχείρισης στον απόλυτο προσωπικό έλεγχο του. Οι επενδύσεις, τα δημόσια έργα, το κοινοτικό χρήμα υπάγονται άμεσα στο Γραφείο του με το εφεύρημα του «καλύτερου συντονισμού».
Ενώ τα πράγματα δεν πάνε καλά στη χώρα ο Πρωθυπουργός εξετάζει το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών για να «κάψει» την απλή αναλογική, προτού οργανωθεί ο αντίπαλός του και την συγκέντρωση ισχύος στα χέρια του, με τον «δικό» του εκλογικό νόμο.
Η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης έγινε με το εμφανώς λανθασμένο , από πολιτική άποψη, σύνθημα «κάνουμε ό,τι λένε οι επιστήμονες». Κανείς πολιτικός ηγέτης δεν θα το υιοθετούσε. «Πώς έκανα τέτοια βλακεία;» έλεγε ο Κένεντι, διαπιστώνοντας ότι κακώς εμπιστεύθηκε τους ειδικούς στην υπόθεση του Κόλπου των Χοίρων.
Στην πράξη ο Πρωθυπουργός – που επιδόθηκε σε σήριαλ «διαγγελμάτων» στη διάρκεια της κρίσης- αξιοποιεί την κρίση για να ενισχύσει την εκτελεστική υπεροπλία του: Μετά από το ΙΧ κόμμα, την ΙΧ κυβέρνηση και το ΙΧ κράτος, σχεδιάζει και την ΙΧ οικονομία.
Με άλλοθι την -αχρείαστη-επιτροπή Πισσανίδη, παρακάμπτει τους υπουργούς και επιδιώκει να χειριστεί αποκλειστικά ο ίδιος τους κοινοτικούς πόρους για ανάκαμψη υπέρ της δημιουργίας ενός κύκλου ευνοούμενων επιχειρηματιών, παραβιάζοντας την κοινοτική πρακτική και το στόχο της χρηματοδότησης.
Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δημιουργεί γύρω του το πλέγμα της προσωπικής ισχύος που καταλύει θεσμούς, νόμους και πολιτειακές ισορροπίες;
Ίσως είναι νωρίς να μιλήσουμε για «σύνδρομο του Βασιλιά Ήλιου» και αλλοίωση του πολιτεύματος με την εγκατάσταση μιας μονοκρατορίας που ισοπεδώσει οποιονδήποτε φορέα αντλεί εξουσία από το Σύνταγμα και της νόμους: ένας απλός μετακλητός υπάλληλος από το πρωθυπουργικό Γραφείο θεωρείται πιο ισχυρός από υπουργούς, επικεφαλής θεσμών και συλλογικά όργανα.
Αλλά είναι φανερό ότι ο Πρωθυπουργός επιδιώκει να γίνει de facto ο μοναδικός πόλος εξουσίας, ο απόλυτος άρχων στη χώρα. Άλλο η πολιτική ισχύς και η θεσμική πρωτοκαθεδρία του επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας και άλλο η μεταφορά αρμοδιοτήτων και η επικυριαρχία δια νόμου, ή… ατύπως!
Αυτό αργά ή γρήγορα αυτό θα απασχολήσει τον δημόσιο βίο. Αν ο Αλέξης Τσίπρας, ως πολιτειακός παράγων, θέλει να μην βρεθεί προ εκπλήξεων κάποια στιγμή, πρέπει να αρχίσει να δίνει περισσότερη προσοχή στις πρωθυπουργικές υπερεξουσίες.
Πηγή: anoixtoparathyro.gr