Σήμερα στην πορεία εντόπισα μια μικρούλα άνοιξη. Στα μαύρα ήταν ντυμένη κι όλο φώναζε. Φώναζε δυνατά όπως μόνο μια άνοιξη μικρούλα έχει τη δύναμη να φωνάζει. Ήταν αυτή η μαργαριτούλα που είχε μπλέξει στα μαλλιά της που με έκανε να την ακολουθώ σε όλη την πορεία. Αυτό το ταπεινό το λουλουδάκι που ενώ το ξέρω ότι δεν μυρίζει εγώ ένιωθα πως πεθαίνω από το άρωμά του. Φεγγοβολούσε άνοιξη η μαργαρίτα κι ας είχαν μαζευτεί πάλι τα σύννεφα στον ουρανό μας με το γκρίζο τους να θέλει να μας καθηλώσει στον χειμώνα. Μια τόση δα μικρούλα μαργαρίτα έφερε στα ισχνά της πέταλα όλα τα χρώματα, όλα τ' αρώματα, όλες τις μουσικές και τα συνθήματα του δρόμου.

Κι ήξερα πως αν χάριζε το βλέμμα της το καθαρό τριγύρω -δυο φυλλαράκια νιόβγαλτα, χλωρά και φρεσκοπράσινα τα μάτια της- θα μπουμπουκιάζανε μεμιάς ως και στις θημωνιές τα ξύλα τα ξερά, τα κούτσουρα που έχουν μείνει για τις παγωνιές του Μάρτη. Κι ήξερα πως αν ήθελε αυτή η μικρούλα άνοιξη να ξεμπλέξει απ' τα μαλλιά της αυτό το ταπεινό λουλούδι και το έπαιρνε μες στα μικρά της χέρια, μ’ αυτό το ταπεινό λουλούδι θα σκότωνε όλου του κόσμου την ασχήμια.

πηγη: http://artinews.gr