Το κρίμα θέλω! Είν’ όμορφη η αμαρτία. Πολύ

εσύ με θέλησες αγνόν-δεν είμαι, οι άλλοι, οι άλλοι,

οι εκπεσμένοι, οι αμαρτωλοί. Οι μούργοι-κι είν’ πολλοί-

τι τάχα λεν; κι είναι αδερφοί. Τι ξέρουν; Κι είν ‘μεγάλοι.

Και είμαι, Κύριε, άθεος. Και το κακό αγαπώ.

Κι εμέ μ’ αρέσει η ζαβολιά, η γυναίκα του κοντά μου,

τόσο, που ακόμα το φονιά -ανάγκη να το πω;-

τον έχεις κάμει όμοιον μου κι οστό απ’ τα οστά μου.

Κι είμ’ άθεος! Καρδίας συ που ετάζεις και νεφρούς,

πρόσεχε: αγαπώ πολύ τα «πλήθη αμαρτιών μου».

Συ που νεφέλας ανιστάς και ξαναζείς νεκρούς,

-στ' άνθισμα είμαι των παθών-τα αίσχη πλήθυνόν μου!...