Οταν πριν από 60 χρόνια, ο μεγάλος μας δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος έγραφε για το «Επος της μηχανής», κανένας δεν θα πίστευε πόσο γρήγορα θα γινόταν πραγματικότητα. Εγραφε τότε:
«Είναι η “μηχανή”, αυτή η εκπληκτική ανθρώπινη εφεύρεση, υλοποιημένη σκέψη ή ατέλειωτη πηγή αντινομιών; Καλυτερεύει τον άνθρωπο ή τον κάνει όμοιό της; Μάλλον το δεύτερο, συμπεραίνουμε εμείς. Τον αποστεγνώνει, τον κάνει ενεργούμενο. Τον διαλύει. Τον αδειάζει από ανθρωπιά, τον κάνει ένα σωρό μαθηματικών μονάδων... Δεν χαίρεται τίποτε, δεν νιώθει τίποτε... Περιτυλιγμένος από τα τεράστια εργοστάσια που τα χτίσαμε καίγοντας τα δάση μας... Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξανάρθει εκείνη η φεουδαρχική εποχή όπου η απανθρωπιά των δυνατών σήμαινε ανώτερο καθήκον και η συστολή των αδυνάτων σήμαινε ανανδρία...»
Αν ζούσε σήμερα ο δάσκαλός μας, που μας έφυγε πριν από 40 χρόνια, θα έβλεπε με αφόρητη πίκρα ότι έχει ξανάρθει, σχεδόν, εκείνη η μαύρη εποχή.
Οπως και η δική μας γενιά, ιδιαίτερα που τέτοιες μέρες το 1944, γιορτάζαμε το τέλος της Κατοχής και τις πρώτες μέρες της ελευθερίας μας που δεν προφτάσαμε να χαρούμε. Ο Εμφύλιος μάς ξανάφερε τη φεουδαρχική εποχή των «μεγάλων» του κόσμου.
Τώρα πια διαβάζουμε για τους παγκόσμιους γίγαντες του πλούτου και... καμαρώνουμε...
Ακούμε για τις τρομακτικές οικολογικές καταστροφές και περνάει η ώρα μας να τις βλέπουμε στα χρωματιστά κανάλια μας... Πεινούν τα δύο πέμπτα των συνανθρώπων μας...
«Ομορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος...»
Ενας απάνθρωπος κόσμος που τον βλέπεις πια να γιγαντώνεται και στην πατρίδα μας. Ο ανώτεροι από τη μια... Και οι δειλοί από την άλλη...
Η γενιά που μεγάλωσε με τις αγωνίες του Παπανούτσου φεύγει σιγά σιγά... Εκανε ό,τι μπορούσε, άλλοτε σωστά κι άλλοτε λάθος...
Ακούμε όμως, σήμερα, τη γενιά που είναι στα χέρια της το παρόν και το μέλλον του τόπου μας... Αλλοτε γεμάτη απελπισία κι άλλοτε με μια συγκρατημένη διάθεση να κάνει κάτι.
Ενα απόσπασμα από μια φωνή που μας συντροφεύει τακτικά στο ραδιόφωνο:
«Βλέπω από το γραφείο μου σήμερα τη φωτιά στα Βίλια που έχει ήδη κατακάψει χιλιάδες στρέμματα παρθένου πευκοδάσους…Καίει χωρίς σταματημό. Και συνεχίζει. Αλλη μια φορά μέσα σ' αυτό το πολύ δύσκολο καλοκαίρι, νιώθω μεγάλη λύπη. Ανείπωτη λύπη. Και χωρίς όρια απογοήτευση.
»Για όσα δεν έγιναν, για όσους δεν φρόντισαν έγκαιρα, για την αδιαφορία μας, για τα χιλιάδες καμένα δέντρα, ζώα, σπίτια. Για το οξυγόνο που θα μας λείψει. Για την τεράστια οικολογική καταστροφή. Για τα χωριά και τους οικισμούς που εκκενώνονται, που εξαφανίζονται, που γίνονται κάρβουνο. Ο ουρανός της πόλης έχει πάρει ένα χρώμα γκρι και καφέ. Αλλη μια φορά φέτος η στάχτη ντύνει αυτοκίνητα, πεζοδρόμια και μπαλκόνια. Οι δύσκολες μέρες του Αυγούστου δεν λένε να τελειώσουν…»
Κι άλλη μια φωνή μιας νέας θεατρικής ομάδας που τολμά, καταγγέλλει και ονειρεύεται:
«Ωρα να μιλήσουμε δυνατά για τη Μάνα Γη. Ενάντια σε όλους εκείνους που την καίνε, τη λεηλατούν, την πληγώνουν... Ενάντια στη λογική του αχαλίνωτου κέρδους που έχει φέρει τα οικοσυστήματα και τους ανθρώπους της Γης στο χείλος της καταστροφής».
Υπάρχει όμως και μια άλλη, ξέγνοιαστη παρέα, που τραγουδάει και ονειρεύεται μια καλύτερη μέρα... Ισως γιατί θέλει να το πιστέψει:
«Ολα περνάνε και τα καλά ξαναγυρνάνε
Η ζωή θα ξαναβγεί στους δρόμους, δίχως μάσκες και άγριους νόμους…
Οι δρόμοι γεμίζουν, τα παιδιά τραγουδάνε, οι πλατείες βουίζουν, τα θέατρα κελαϊδάνε.
Ολα περνάνε και τα καλά ξαναγυρνάνε
Οι δουλειές και τα γλέντια θα ξανάρθουνε πάλι, με αγκαλιές και φιλιά, μικροί και μεγάλοι,
Με ταξίδια και όνειρα, σαν αδέρφια θα ζούμε, με αγάπη κι αγώνες τη ζωή θα ξαναβρούμε.
Ολα περνάνε και τα καλά ξαναγυρνάνε...»
Το τραγουδάμε κι εμείς. Ισως γιατί κι εμείς θέλουμε να το πιστέψουμε...
πηγη: https://www.efsyn.gr