Το τσιφλίκι του, βλέπετε, ακούει στο όνομα «Ελλάδα». Και ο τίτλος ιδιοκτησίας, από πατέρα σε γιο και από παππού σε εγγονό, είναι η ψήφος του ακοίμητου Έλληνα ψηφοφόρου. Υπό κανονικές συνθήκες, ένας πολιτικός όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί όπου ήταν επιβεβλημένο να βρεθεί και ο Αποστάτης πατέρας του: στο περιθώριο της Ιστορίας, αν όχι στο σκαμνί κάποιου Ειδικού Δικαστηρίου.

Εδώ, όμως, μιλάμε για το έθνος των αμνημόνων και των ανέμελων, που -με πιθανή εξαίρεση τους φοιτητές - ξεσηκώνονται μόνο για τη θρησκεία τους και για την ομάδα τους, την οποία πολλοί έχουν υψηλότερα και από τη θρησκεία τους. Άντε, και για κανένα ριάλιτυ, όταν έρχονται στο τσακίρ κέφι.

Το βιβλίο που έγραψε για τον εδώ και τριετία πρωθυπουργό ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς είναι ένα κανονικό ξεβράκωμα, αλλά το ασυμβίβαστο πόπολο δεν χαμπαριάζει από ξεβρακώματα ούτε καταδέχεται τη μελέτη και τον προβληματισμό. Έχει άλλωστε συνηθίσει να βλέπει τον πρωθυπουργό με κοντοβράκι, από τις εξορμήσεις του στις ανά το Αιγαίο αμμουδιές. Οι ρώγες του «Μωυσή» θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τον σταυρό στη γαλανόλευκη σημαία, αφού είναι το νέο ιερό και όσιο του έθνους μας.

Το θέμα είναι, ότι κρεμόμαστε ως έθνος από τα ξαρμυρισμένα παπάρια αυτού του απίθανου ανθρώπου και της αδίστακτης αυλής του. Τι άλλο πρέπει να γίνει δηλαδή για να ξεσηκωθούμε εναντίον τους; Να χαρίσουν στους Τούρκους όσα νησιά και βραχονησίδες υστερούν σε ακρογιαλιές και ψαροταβέρνες; Κακομελέτα και, δυστυχώς, έρχεται, αυτό το τελευταίο.

Οι ελληνιστί λεονταρισμοί του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μπορεί να αποτελούν εξώφθαλμη απόπειρα συσπείρωσης των εθνικιστών, πλην διστακτικών, Τούρκων ψηφοφόρων (όπως αυτές που επιχειρεί συστηματικά το εδώ γκουβέρνο), υπό τις ευλογίες ων υπερατλαντικών φίλων που μεθαύριο θα πουλήσουν εξοπλισμούς και στις δύο χώρες, αλλά δεν παύουν να δείχνουν μία εχθρική διάθεση, πασπαλισμένη με πλήρη αδιαφορία για τις διεθνείς συνθήκες.

«Μπορεί», λέει ο σουλτάνος, «να έρθουμε ένα βράδυ ξαφνικά και να κάνουμε την Ελλάδα να κλάψει, όπως πριν από 100 χρόνια». Οι περισσότεροι εκεί έξω γελάμε και τον καλούμε να κοπιάσει με την όπισθεν, αλλά κάπως έτσι γελούσαν και οι Ουκρανοί όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις απειλές του αδίστακτου Πούτιν.

Και ο Πούτιν, εάν δεν το προσέξατε, όχι μόνο συνεχίζει κανονικά την ιμπεριαλιστική εκστρατεία του ενάντια σε ένα κυρίαρχο και εύρωστο ευρωπαϊκό κράτος, αλλά νικάει κιόλας, σε πείσμα των διεθνών κυρώσεων. Mε την κρυφή βοήθεια των Ελλήνων εφοπλιστάδων, που έχουν τον δικό τους κώδικα αξιών, βουτηγμένο στο μαζούτ.

Ποιος ακριβώς θα εμποδίσει τον (όποιον) Ερντογάν, εάν αυτός βαδίσει στα ίχνη του Ρώσου παράφρονα και αποφασίσει «ντου» σε κανένα γειτονικό στα τουρκικά παράλια νησάκι; Μήπως οι ένθεν κακείθεν σύμμαχοι από το ΝΑΤΟ, που συμμετείχαν με ξεχωριστή ευχαρίστηση και ζήλο στην άσκηση απόβασης επί τουρκικού εδάφους; Ο αρλεκίνος Οικονόμου με τα ποιηματάκια του και τις φαιδρότητες περί ελληνικής γλώσσας; Το «άρτια εξοπλισμένο και εκπαιδευμένο» στράτευμα που το πολύ πολύ να καθυστερήσει τον οχτρό για κάνα 20λεπτο;

Ή μήπως οι γελοίοι πολέμαρχοι του Facebook, που δηλώνουν έτοιμοι να καβαλήσουν τις σακαράκες Ραφάλ για να ξαναπάρουμε την Πόλη και να φτάσουμε στον Σαγγάριο; Για Μητσοτάκη και σία δεν ρωτάω, γιατί αυτοί θα την έχουν κοπανήσει με το πρώτο ελικόπτερο για το γνώριμο Παρίσι. Ή, ακόμα χειρότερα, για τα νησιά Κέιμαν, που έχουν πάντα καλοκαίρι.

Προσωπικά δεν φοβάμαι τόσο τις μπόμπες και τους σφαίρες του μεμέτη, όσο το βασανιστικό δίλημμα που αυτές θα φέρουν μαζί τους. Τι μέλλει γενέσθαι, αν μας καλέσουν να πολεμήσουμε και βρεθούμε αίφνης δίπλα δίπλα με τα ακροδεξιά τομάρια που αποκαλούν «προδότες του έθνους» τον κατά συρροή διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλο και τον εξαίρετο βουλευτή του ΣυΡιζΑ Γιάννη Μπουρνού. Πώς θα καταλάβουμε τότε, με ποιον είμαστε;

Συγγνώμη, αλλά εγώ στο πλευρό φασιστών δεν σκοπεύω να πολεμήσω, πόσο μάλλον να πέσω. Ασχέτως σημαιών και λαβάρων. Όποιος θέλει χρυσαυγίτες και φαιοχίτωνες λαδέμπορες, απόγονους των ταγματασφαλιτών, ας τους πάρει στο σπίτι του. Το πρόβλημα είναι, ότι τους έχει πάρει στο σπίτι της η ίδια η Νέα Δημοκρατία, αφού δίχως αυτούς δεν διαθέτει ούτε όγκο ούτε παλμό.

Η υπόγεια προσπάθεια της κυβέρνησης να καλύψει τις δικές της αστοχίες (όπως οι  μνημειώδεις ασυναρτησίες του υπουργού Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου), και να κρατήσει ανοιχτή τη δεξαμενή της ακροδεξιάς στοχοποιώντας αθώους ανθρώπους με τον αίσχιστο τρόπο, ξεπερνάει τα όρια της αλητείας και αγγίζει αυτά της, ναι, προδοσίας.

Υπενθυμίζω ότι ο Ιάσων Αποστολόπουλος επρόκειτο να παρασημοφορηθεί στη Γιορτή της Δημοκρατίας προτού παρέμβουν οι Μπογδάνοι και ματαιώσουν τη βράβευση, γελοιοποιώντας με τη νίκη τους το πρόσωπο και τον θεσμό της Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο δε Μπουρνούς, που απειλείται από τους ελληνόψυχους με κρεμάλες, δεν έπραξε τίποτε απολύτως από όσα του καταλογίζουν, ότι δήθεν αποκάλυψε …κρατικά μυστικά στους Τουρκαλάδες.

Εάν υπάρχει υπόλογος σε αυτή τη θλιβερή ιστορία, είναι ο άνθρωπος που δρομολόγησε την αποστρατιωτικοποίηση ακριτικών νησιών, αλλά και την εμπλοκή της Ελλάδας σε πόλεμο τρίτων, κόντρα στις επιθυμίες της κοινής γνώμης. Δηλαδή, ο φραγκοφονιάς πατριδοκάπηλος ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου. Ο αγρότης, ντε. Ο κολλήγος.

Που, υποθέτω, ότι αυτή τη στιγμή λιάζεται σε κάποια παραλία, πασχίζοντας να κρατήσει το σκασιαρχείο μυστικό και το μαύρισμά του ανέπαφο, βλαστημώντας παράλληλα τον αντίχριστο  Ερντογάν που δεν σέβεται τα τριήμερα του λαού.

πηγη:https://www.koutipandoras.gr/