Από την αρχή της πανδημίας είχε κάνει εντύπωση στον γράφοντα η μονόπλευρη προσέγγιση ενός προβλήματος που έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή όλων μας. Η επιτροπή των ειδικών και η κυβέρνηση είχαν επιδοθεί μόνο στο να δίνουν έμφαση σε αριθμούς κρουσμάτων, διασωληνωμένων, νεκρών, από ένα σημείο και έπειτα και στο πόσα τεστ διεξάγονταν ημερησίως (χωρίς κανείς να αρνείται τη σπουδαιότητα αυτής της προσέγγισης), όχι όμως και στις ψυχολογικές επιπτώσεις του κορονοϊού. Η προσέγγιση πάνω σε αυτήν την παράμετρο είναι επιδερμική και κατά συνέπεια δεν υπάρχει και κανένα σοβαρό μέτρο που θα βοηθήσει τον απλό πολίτη να αποβάλει την ψυχική ένταση που συσσωρεύεται μέσα του.

Η έξαρση βίας -κυρίως σεξουαλικής- που επιβεβαιώνεται με τα δεκάδες περιστατικά που έρχονται στο προσκήνιο, ασφαλώς και συνδέεται με τους περιορισμούς λόγω κορονοϊού. Προφανώς ο μικροσκοπικός ιός δεν έχει μετατρέψει έναν… καλό άνθρωπο σε βιαστή και δολοφόνο, όμως το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί ευνοεί την εκδήλωση των κατώτερων ενστίκτων. Η πολιτεία θα έπρεπε να βρει τρόπο να δώσει σε μαζική έκταση ψυχολογική υποστήριξη στον κόσμο, ίσως να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα συνεδριών με ειδικούς ψυχολόγους στα σχολεία για να διαγνώσει περιπτώσεις παιδιών που μπορεί να έχουν επηρεαστεί από όλη αυτή την κατάσταση.

Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να προσεγγίζουμε πολύ επιφανειακά τα σοβαρά ζητήματα και δεν μπαίνουμε, σχεδόν ποτέ, σε μια σοβαρή ανάλυση για τις μελλοντικές επιπτώσεις τους. Υπάρχουν φορές που μπαίνω στο σπίτι και βλέπω τον 12χρονο γιο μου να παρακολουθεί δελτίο ειδήσεων γεμάτο φόνους και εγκλήματα σεξουαλικής φύσεως και προβληματίζομαι για το τι μένει τελικά στην ψυχή του και πώς μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη της προσωπικότητάς του.

πηγη: https://www.efsyn.gr