Ξεκίνησε ο άλλος από τας Αγγλίας, από τα σαλόνια της αριστοκρατίας, από τους στίχους της ποίησης, από τα φουστάνια των γυναικών και τα παντελόνια των ανδρών (όλοι τον θέλανε) και μου ’ρθε στο Μεσολόγγι, μες στην υγρασία και τη μαυρίλα, εκεί που πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει, για να μου γριπιάσει και να μου πεθάνει σε ηλικία μόλις 36 ετών. Εμείς λόρδο τονε λέμε, αλλά βαρόνος ήταν ο Μπάιρον (για τους φίλους, Τζορτζ, Τζόρτζιο, Ζωρζ – όπως λέμε Σαρρή). Τώρα αυτό πώς το εξηγείς; Περί πολλού τον έχουμε εδώ στην Ελλάδα, περί πολλού περισσότερου τον έχουν στας Αγγλίας και τον μνημονεύουμε σα γύφτικο σκεπάρνι, σαν θέλουμε να μιλήσουμε (κι εμείς κι αυτοί) για φιλελληνισμό κι αυτοθυσία. Η αλήθεια είναι πως ό,τι μπορούσε να πάθει το ’παθε το παλικάρι, εκεί στα υγρά τοπία όπου πολέμαγε ο Κιουταχής: μπορεί, σου λέει, να πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία, ουραιμική δηλητηρίαση, τυφοειδή πυρετό, ελονοσία, ρευματικό πυρετό ή από σύφιλη. Δουλειά δεν είχε ο Μπάιρον κι ήρθ’ στη Γραικία ν’ αποθάνει!
Αμ’ ο άλλος; Αυτός πια, από την Ουκρανία στο Προκόπι Ευβοίας πώς βρέθηκε; Ημαρτον, Κύριε! Κάπου βορειοκεντρικά είν’ το Προκόπι (να κάηκε άραγε το καλοκαίρι, για μπας και το ’σωσε ο άγιος;). Με τον Τσάρο πήγε να πολεμήσει ο... άγιος. Της Ρωσίας τον Τσάρο, τον τότε, των αρχών του 18ου αιώνα. Τον Μέγα Πέτρο τον Α' τον Αλεξέγιεβιτς. Οχι τον τωρινό, τον Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν, ούτε τον εδικό μας, τον Κυριάκο Κωνταντινίεβιτς Γκραμπόφσκι (αυτό το -φσκι πάλι, τι φάση; Δεν τα κατάργησε όλα τα -φσκι η Μενδώνη; Είναι το τελευταίο επιζών;). Με τον Πετράν, που λες, πήγε να πολεμήσει. Ποιος ξέρει τι έγινε (σκόνταψε σε καμιά λακκούβα; Του έπεφτε βαριά η παλάσκα; Είπε «Παναΐα βόηθα» αλλά δεν;), ό,τι κι αν έγινε πάντως, οι εχθροί τον πιάσανε και τον παραδώσανε σ’ έναν Τούρκο αξιωματικό, που τον είδε και του καλάρεσε και στο Προκόπι τον έφερε. Τώρα, γιατί στο Προκόπι; Μην τα ρωτάς (αμπελοχώραφα απ’ τον παππού του είχε; Είδε τις μελλοντικές, τουριστικές προδιαγραφές του τόπου κι είπε να πιάσει από νωρίς στασίδι;), ό,τι κι αν έγινε πάντως, ο Ιωάννης εκεί την πέρασε τη ζωούλα του. Που δεν ήταν και μεγάλη –κατά τα σαράντα του την έκανε κι αυτός για τόπους χλοερούς. Κι εμείς, μιας και δεν ήταν λόρδος, Αγιο τον κάναμε (ή όσιο ή κάτι αντίστοιχο) και τον είπαμε και Ρώσο, ενώ ήταν Ουκρανός!
Ο ένας έχασε την εξουσία για να πιάσει την ουσία κι ο άλλος πήγε με την εξουσία και τον έφαγε η εξορία. Για να έρθει τώρα ο δαύτος και να πει απ’ τη Βουλή πως αυτός ξέρει Ιστορία. Και πως είναι μάλιστα και από τη «σωστή πλευρά» της! Με στόμφο το είπε – γουρλώσαν τα ματάκια του, χαμογέλασε το στοματάκι του (γιατί γελάει συνέχεια, ρε παιδιά;), άνοιξαν τα πλεμόνια του για να το φωνάξει: «Ημασταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και αυτό κάνουμε και τώρα!» είπε κι ελάλησε... Ωπα, ρε μεγάλε. Σιγά μη σκίσεις κάνα καλσόν και πού να τρέχουμε να βρούμε νάιλον καλής ποιότητας και οπάκ, να μη φαίνονται κι οι τριχούλες σου (γιατί είσαι και πολύ γκραμπόφσκι άντρας εσύ, ως γνωστόν).
Είπε κι άλλα. Και μάθημα Ιστορίας έκανε (ο πολιτικός κρατούμενος επί χούντας) και όλους τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς σχολίασε και πως εξευτελίζονται τούς είπε (ο ξεφτίλας) και υπέρμαχος της ειρήνης υποστήριξε πως είναι, στέλνοντας όπλα και απαγορεύοντας τον ρωσικό πολιτισμό (ο τρόμπας). Μόνο «αν όλα τα παιδιά της Γης πιάναν γερά τα χέρια» δεν τραγούδησε (ο πασιφιστής - υπέρμαχος!). Εκεί όμως που κατέθεσα τα όπλα του Βερσινζεντορίξ στα πόδια του είναι σαν είπε πως οι εξελίξεις τον δικαίωσαν. Ο πόλεμος τον δικαίωσε δηλαδή. Και αυτόν, τον έχουμε πρωθυπουργό. Και πάμε να τον ξαναβγάλουμε κιόλας!
Μία είναι η ουσία και την έχει η εξουσία. Στην περίπτωσή μας, όμως, μπας κι υπάρχει άλλος δρόμος;
n.ralli@efsyn.gr
πηγη: https://www.efsyn.gr