«Οπαδική βία είναι βία οπαδών μέσα στο γήπεδο κάποια στιγμή για κάποιο λόγο. Καμία σχέση και με εγκληματική ενέργεια εν θερμώ. (…) Εδώ μιλάμε για εισβολή και κατάλυση της πολιτείας. Δηλαδή άνθρωποι οργανωμένοι, διακόσιοι, δεν ξέρω πόσοι, μπαίνουν μέσα στη χώρα τη διασχίζουν, παίρνουν τον ηλεκτρικό, πάνε οργανωμένα και χτυπούν με μαχαίρια και με καπνογόνα και με άλλους τρόπους πολίτες, ανθρώπους που ανήκουν σε άλλη ομάδα. Αυτό είναι κατάλυση της πολιτείας με εισβολή στους θεσμούς και στις υπηρεσίες, από την αστυνομία μέχρι το κράτος. Άρα εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με οπαδική βία και κακώς χρησιμοποιείται ο όρος».
Γιάννης Πανούσης, καθηγητής Εγκληματολογίας και πρώην υπουργός δημόσιας τάξης της κυβέρνησης Συριζα, 9-8-2023
«Συμπεριφέρονται σε αυτούς τους ανθρώπους σαν αιχμαλώτους πολέμου. Αν ήμουν ο πρωθυπουργός, θα σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω. Δεν είναι απλό. Μοιάζει με τον νόμο του πολέμου. Τους συμπεριφέρονται σαν αιχμάλωτη μονάδα […] Μπορώ να αναφέρω τους λόγους, γιατί έγινε και γιατί συγκεκριμένα στην Ελλάδα και τι θα μπορούσε να πάρει η Ελλάδα από την UEFA και γιατί είναι σημαντικό γι’ αυτούς να μεταφέρουν την ευθύνη στους 100 Κροάτες. Πόσοι Έλληνες έχουν συλληφθεί;».
Ζόραν Μιλάνοβιτς, πρόεδρος της Κροατίας, 15-8-2023
«Οι φασίστες στον φυσικό τους χώρο: στην Φυλακή!»
Εφημερίδα των Συντακτών, 11-8-2023
Η μη «αναχαίτιση» των Κροατών «εισβολέων», όπως χαρακτηρίστηκαν οι νεοναζί οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, οι οποίοι προκάλεσαν σοβαρά επεισόδια έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ στην Ν. Φιλαδέλφεια μ’ αποτέλεσμα τον θάνατο του 29χρονου Μιχάλη Κουτσουρή, απαιτήθηκε εσπευσμένα από τους ειδικούς της εξουσίας ν’ αντιμετωπιστεί, όχι στο γνωστό πεδίο της αντεγκληματικής πολιτικής, αλλά πλέον τοποθετούμενη στο πεδίο του κινδύνου, της έκτακτης ανάγκης και ως εκ τούτου μιας ακόμα «κρίσης» διακυβέρνησης.
Θα θυμίσουμε, ότι «κρίση» γενικότερα ορίζεται από τους τεχνικούς της εξουσίας κάθε τροπή και κλιμάκωση των «στοιχείων της πραγματικότητας», κατά τρόπο που να αμφισβητείται ή να μεταβάλλεται ένα παγιωμένο σύστημα αξιών και συμφερόντων, να διακυβεύονται ζητήματα, που καθιστούν «αναγκαία» την ανάληψη πρωτοβουλιών από κρατικούς και κοινωνικούς φορείς και οργανώσεις.
Εν προκειμένω, τα βίαια γεγονότα και ο θάνατος οπαδού της ΑΕΚ χαρακτηρίστηκαν ως μια ακόμα «κρίση», μια «σοβαρή απειλή», δηλαδή μια κατάσταση επείγουσα, απρόβλεπτη και γρήγορα εξελισσόμενη, που απείλησε την ασφάλεια της χώρας (εσωτερική ή εξωτερική), και δικαιολόγησε την αναγκαιότητα λήψης άμεσων «κρίσιμων» αποφάσεων και την εφαρμογή «δυναμικών και αποτελεσματικών» μέτρων, όπως η πρωτοφανής στα δικαστικά χρονικά προφυλάκιση 100 ατόμων οι οποίοι, παρ’ όλα αυτά, δεν κατηγορήθηκαν για την δολοφονία του Κουτσουρή, όπως σκοπίμως ψευδώς διέδιδαν τα ΜΜΕ.
Το κυρίαρχο αυτό αφήγημα επιβλήθηκε με άνεση εξασφαλίζοντας, όπως φαίνεται, με ευκολία την κοινωνική συναίνεση, κυρίως εξαιτίας του θανάτου του οπαδού της ΑΕΚ, αλλά και εξαιτίας της νεοναζιστικής ιδεολογίας των οργανωμένων οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Το κράτος, που «ολιγώρησε» εμπρός στην πραγμάτωση ενός ακόμα «εξαιρετικού» κινδύνου, ανέλαβε να διαχειριστεί το «ισχυρό σοκ» μέσω πρωτίστως της εξουδετέρωσης του «εισβολέα» και δευτερευόντως με τις «καρατομήσεις» αξιωματικών της αστυνομίας, οι οποίοι έδειξαν «ανεπάρκεια».
Όσοι έσπευσαν να συναινέσουν με τους όρους της «αναμέτρησης» που έθεσε το κρατικό αφήγημα, λόγω της απέχθειας τους προς το ιδεολογικό πρόσημο των «εισβολέων», οφείλουν να γνωρίζουν πως η ολοένα και συχνότερη υπέρβαση των «συνηθισμένων» μεθόδων διαχείρισης, εκ μέρους ενός κρατικού οργανισμού, ενός συστήματος ή ενός ολόκληρου κράτους, κάθε «κοινωνικής ανωμαλίας» ή ενός «εξαιρετικού κινδύνου», αποτελεί προ πολλού την «νέα κανονικότητα».
Θα θυμίσουμε, ότι στις 22 Φεβρουαρίου 2022, μ’ αφορμή την δολοφονία του Άλκη Καμπανού στην Θεσσαλονίκη, αναγγέλθηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης σχετικά μεταξύ άλλων ότι:
– Αυξάνεται το πλαίσιο ποινής για εγκλήματα οπαδικής βίας, από 6 μήνες έως 5 έτη. Σε διακεκριμένες περιπτώσεις επικίνδυνων δραστών θα προβλέπεται ποινή από 2 έως 5 έτη.
– Επανέρχεται ο «κουκουλονόμος», καθώς καθιερώνεται ειδικό ποινικό αδίκημα για όσους κατά τη διάρκεια αθλητικού αγώνα έχουν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον 6 μηνών.
– Απαγορεύεται η αναστολή έκτισης ποινής για εγκλήματα οπαδικής βίας, που θα εκδικάζονται κατά προτεραιότητα. Σε περίπτωση αναβολής της δίκης, καθίσταται υποχρεωτική η επιβολή περιοριστικών όρων.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία εκδόθηκε στις 13-8-2023 ως απάντηση στις αιτιάσεις των κροατικών αρχών για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των 100 προφυλακισμένων κροατών, «Η προστασία θεμελιωδών έννομων αγαθών, όπως αυτών της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και υγείας και της κοινωνικής ειρήνης αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση μιας Πολιτείας, που διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των κοινωνιών και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η Ελληνική Δημοκρατία έχει παράδοση σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η Δικαιοσύνη εφαρμόζει τους νόμους της συντεταγμένης Ελληνικής Πολιτείας που έχουν θεσπισθεί μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος και του Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Η υποκρισία σ’ όλο της το μεγαλείο.
Στις 9-3-2022, κατά τη διάρκεια ενημέρωσης της Επιτροπής της Βουλής για την Παρακολούθηση των Αποφάσεων του Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ο Ιωάννης Κτιστάκης, μέλος του ΕΔΑΔ, απέδωσε τη χαμηλή θέση που βρίσκεται το ελληνικό κράτος στον τομέα αυτό, στη μη συμμόρφωση στις καταδικαστικές αποφάσεις και στην «αδυναμία» του να εξαλείψει τις εστίες, που πολλαπλασιάζουν τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως καταδεικνύουν οι 948 καταδίκες της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Και μια ακόμη σημαντική επισήμανση.
Όταν οι κρατικοί μηχανισμοί, θεσμοί και δομές εμφανίζονται τεχνηέντως να κατέχουν λιγότερες δυνατότητες για την διαχείριση μιας «κρίσης» από όσες κοστολογούνται ως αναγκαίες, τότε δρομολογείται μια συνεχής σκλήρυνση της καταστολής, που νομιμοποιείται αφ’ ενός κοινωνικά και αφ’ ετέρου παρουσιάζεται ως μονόδρομος λόγω του αυξανόμενου βαθμού διακινδύνευσης. Έτσι, λόγου χάριν το οριζόμενο ως έγκλημα δεν αποτελεί πλέον μια «περιστασιακή κοινωνική ανωμαλία» ή έστω ένα πολυσύνθετο κοινωνικό πρόβλημα, αλλά μια διαρκή κατάσταση διακινδύνευσης, μια διαρκή απειλή, και εν πολλοίς ένα πολεμικό συμβάν.
Αφού, λοιπόν, παρουσιάζεται μια έντονη δυσαναλογία μεταξύ του μεγέθους της διακινδύνευσης και των διαθέσιμων μέσων αντιμετώπισης της, αφού το έγκλημα εμφανίζεται «παντού και διαρκώς», η «κατάλληλη» κρατική δράση, βαπτίζεται ορθολογική δράση εξουδετέρωσης των παραβατικών, άρα και «ελαττωματικών», κοινωνικών ομάδων, των «τρομοκρατών», των «ταραξιών», των «καταληψιών» κοκ.
Θα θυμίσουμε, επίσης, ότι η θεωρία της «μηδενικής ανοχής» με την μορφή που την κατέστησε εγκληματολογική θεωρία, διατυπώθηκε για πρώτη φορά στις Η.Π.Α., στις αρχές της δεκαετίας του ’80 από τους James Wilson και Georges Kelling με τη δημοσίευση ενός άρθρου των δύο επιστημόνων, υπό τον τίτλο «Broken Windows.The Police and the Neighborhood Safety», όπου μεταξύ άλλων διατείνονταν ότι, «Όπως ένας γιατρός σήμερα αναγνωρίζει τη σημασία της φροντίδας της υγείας σε σχέση με την απλή αγωγή για την αντιμετώπιση μιας ασθένειας, έτσι και η αστυνομία και όλοι εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την σημασία διατήρησης των κοινοτήτων ανέπαφων χωρίς σπασμένα τζάμια».
Πιο συγκεκριμένα οι συγγραφείς του άρθρου απορρίπτουν με σφοδρότητα τη λογική της «απεγκληματοποίησης» πράξεων με μικρή ποινική απαξία: «Ασφαλώς, η μεμονωμένη σύλληψη ενός μεθυσμένου ή ενός επαίτη που δεν βλάπτει άμεσα κανένα συγκεκριμένο άτομο, μπορεί να είναι φαινομενικά άδικη. Αυτή η τάση “απεγκληματοποίησης” κάθε ανυπόληπτης συμπεριφοράς που “δεν βλάπτει κανένα” –αποκλείοντας τον αστυνομικό από το ύστατο μέτρο της τιμωρίας που μπορεί να επιστρατεύσει για να διατηρήσει την τάξη– θεωρούμε ότι είναι λανθασμένη».
Την σκυτάλη πήρε λίγο αργότερα το ερευνητικό ίδρυμα Manhattan Institute. Το ίδρυμα αυτό, διακηρύττοντας ως στόχο τον «εκπολιτισμό» των πόλεων, οργάνωσε στις αρχές της δεκαετίας του’90 ένα συνέδριο με θέμα την «ποιότητα ζωής» («quality of life») σε αυτές. Κεντρική ιδέα του συνεδρίου αποτέλεσε η ανάδειξη της «ιερότητας» των δημοσιών χώρων και της σημασίας διατήρησης της τάξης μέσα σε αυτούς, αναγκαία για την αναβάθμιση της ζωής των κατοίκων, καθώς και η επίσημη διακήρυξη της «αταξίας» –χαρακτηριστικής στις φτωχότερες συνοικίες– ως αιτιακής συνθήκης της εγκληματικότητας των σύγχρονων πόλεων. Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το θεωρητικό πλαίσιο στο οποίο στηρίχθηκε στην συνέχεια η περιβόητη «αντιεγκληματική» εκστρατεία του Ρούντι Τζουλιάνι δημάρχου της Νέας Υόρκης.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στα καθ’ ημάς και στην προβαλλόμενη «ανάγκη» για αυστηροποίηση των ποινών και αύξηση του χρόνου έκτισης, όχι μόνο της ποινής της ισόβιας κάθειρξης, αλλά ακόμα και πλημμεληματικών ποινών, που ξεπερνούν το ένα έτος!!! Ο μύθος της «ατιμωρησίας» είναι το βασικό εργαλείο της κρατικής προπαγάνδας. Είναι ενδεικτικό, ότι ακόμη και το Συμβούλιο της Ευρώπης στην έκθεσή του τον Δεκέμβριο του 2018 τονίζει, ότι το ελληνικό κράτος καταγράφει το υψηλότερο ποσοστό εγκλεισμού στην Ευρώπη, με τα ποσοστά εγκληματικότητας να είναι τα ίδια ή και χαμηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Είναι άξιο προσοχής ότι το κυρίαρχο αφήγημα αποτυπώνεται με ιδιαίτερη ευκρίνεια σε προτάγματα και διεκδικήσεις τουλάχιστον ενός μέρους κινημάτων, όπως το φεμινιστικό, όπου είναι άξιο απορίας, πως νοεί τελικά ο «φεμινισμός του εγκλεισμού» τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχική βία, όταν όχι μόνον αποδέχεται τον θεσμό της φυλακής, αλλά επικροτεί στην ουσία την αύξηση της βαναυσότητας στο συνολικό πληθυσμό των εγκλείστων, αλλά και την αύξηση του κοινωνικού ελέγχου μέσω της ολοένα και μεγαλύτερης κρατικής καταστολής και εμπέδωσης του δόγματος της μηδενικής ανοχής; Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο αντιφασισμός που απαιτεί «να μπουν οι ναζί πιο βαθιά στην φυλακή» (Ριζοσπάστης, 5-10-2022), ή θριαμβολογεί για την ευόδωση των κρατικών διώξεων και του εγκλεισμού των Χρυσαυγιτών, «Οι φασίστες είναι στην φυλακή! Εμπρός πιο δυνατά!» (ΟΡ.ΜΑ). Όμως, όπως έλεγε και ο Henry Miller (The Sunday after the war, 1944), «Αυτός που αναζητά ασφάλεια με κάθε τρόπο μοιάζει με κάποιον που κόβει τα άκρα του για να έχει τεχνικά, που δεν πονούν ούτε ενοχλούν».
Αλλά, ας δούμε ακόμα ένα παράδειγμα, όπου η «κατάσταση εξαίρεσης» επέβαλλε αυστηροποίηση των ποινών.
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, στις 4-11-2021, εν όψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης για τις αλλαγές στους Ποινικούς Κώδικες, προς συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής δημοσιοποίησε αναλυτικό κείμενο 19 σελίδων υπό τον τίτλο «Παρατηρήσεις στο σ/ν για τους ποινικούς κώδικες».
Στο συγκεκριμένο κείμενο κάνει λόγο για προσπάθεια του νομοσχεδίου να «θεσπίσει μια και μοναδική κρατική αλήθεια και να διώξει κάθε αντίθετη άποψη» αναφερόμενη στη ρύθμιση του άρθρου 191 ΠΚ για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, για «αδικαιολόγητη οπισθοδρόμηση, που τίποτα δεν έχει να προσφέρει στην γενική πρόληψη» σχετικά με την επαναφορά της ισόβιας κάθειρξης ως μόνης απειλούμενης ποινής, για «έντονη δυσπιστία στη δικαστική κρίση και πλήξη στην αρχή της αναλογικότητας» σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση νεαρών ενηλίκων, κ.ά. Η συνέχεια, όμως, είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, με την ΕνΔΕ να τονίζει ότι, «είναι προφανές ότι σκοπός της ρύθμισης είναι η δίωξη των “αιρετικών” απόψεων που διατυπώνονται στα ΜΜΕ» με αφορμή την πανδημία και «περιορίζει σημαντικά το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και πληροφόρησης όπως αυτό αποτυπώνεται στα άρθρα 5 και 14 του Συντάγματος, καθώς και στο άρθρο 11 παρ. 1 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Ναι, πρόκειται για την ίδια Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, που όπως είδαμε στην παραπάνω ανακοίνωση της σχετικά με τις καταγγελίες για την προφυλάκιση των 100 κροατών οπαδών, έσκιζε τα ιμάτιά της υπέρ του κράτους δικαίου και του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Και λίγα λόγια για την γνωστή και μη εξαιρετέα παράσταση με την ονομασία «κάθαρση» του ελληνικού ποδοσφαίρου και την «πρωτοβουλία» που πήρε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να πραγματοποιηθεί συνάντηση με τον επικεφαλής της UEFA και τους ντον Κορλεόνε ιδιοκτήτες των τεσσάρων μεγάλων ΠΑΕ της χώρας, ενώ παρόντες ήταν και οι υπουργοί Αθλητισμού Βρούτσης και Προστασίας του Πολίτη Οικονόμου.
Από την σύναξη των «νονών»Αρχίζουμε από τον πρώτο αριστερά εικονιζόμενο στην αναμνηστική φωτογραφία τον μέγα και τρανό ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΑΕΚ τον ντον Δημήτρη Μελισσανίδη.
Ένα από τα μεγάλα «αφεντικά» της «συνάντησης», λοιπόν, έχει εμπλακεί σε σωρεία δικαστικών υποθέσεων ξεκινώντας από την περίοδο 1994-’95 όταν είχε κατηγορηθεί για εικονικούς ανεφοδιασμούς και λαθρεμπορία, με αποτέλεσμα εκτεταμένη φοροδιαφυγή και δασμοδιαφυγή, δηλαδή για έξι διώξεις (για δύο κακουργήματα και τέσσερα πλημμελήματα) και άλλες εννέα διοικητικές πράξεις για συνολική ζημιά του δημοσίου ύψους 9,5 εκατ. δολαρίων (σε τιμές εκείνης της εποχής) συν ενδεχόμενως τόκους υπερημερίας. Ο Μελισσανίδης «καθαρίζει» και για τα δύο κακουργήματα στο ακροατήριο, ενώ επίσης αθωώνεται ως προς τα πλημμελήματα στο εφετείο και επίσης για τις διοικητικές πράξεις.
Σύμφωνα με σχετικό δελτίο της Aegean Marine Inc., εταιρείας συμφερόντων του Μελισσανίδη, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η αναφορά στο ρόλο της εταιρείας κατά τον πόλεμο στο Ιράκ: «Είμαστε ένας εγκεκριμένος προμηθευτής του Αμερικανικού Ναυτικού στην Ελλάδα και παίξαμε ρόλο στον ανεφοδιασμό με καύσιμα του στόλου των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια της “Επιχείρησης Ιρακινής Ελευθερίας” (“Operation Iraqi Freedom”)». Μ’ άλλα λόγια, πλοία συμφερόντων Μελισσανίδη είχαν αναλάβει τον ανεφοδιασμό με καύσιμα των αμερικανικών δυνάμεων που επιχειρούσαν στο Ιράκ από τη βάση της Σούδας.
Και έπεται συνέχεια. Το 2000, στο πλαίσιο μιας εργατικής «διαφοράς», που ανέκυψε από τον θάνατο ενός εργαζομένου λόγω έκρηξης σε ένα τάνκερ που φέρεται να ήταν ιδιοκτησίας μιας εταιρείας την οποία εκπροσωπούσε ο Μελισσανίδης, το σωματείο των λιμενεργατών άσκησε έγκληση εναντίον του κατηγορώντας τον για συκοφαντία και απειλής βίας. Το 2003, κατά τη διάρκεια της δίκης, ο πρόεδρος του σωματείου απέσυρε την έγκληση και οι κατηγορίες κατά του Μελισσανίδη αποσύρθηκαν.
Και δεν είναι η μόνη φορά.
Το ενημερωτικό δελτίο του 2006 αναφέρεται σε ένα αρκετά παρόμοιο περιστατικό με την υπόθεση Unfollow, που έλαβε χώρα το 2000, όταν ο Μελισσανίδης είχε κατηγορηθεί για απειλές βίας εναντίον του επικεφαλής του σωματείου λιμενεργατών Γιώργου Τούσσα, μετέπειτα ευρωβουλευτή του ΚΚΕ. Αφορμή ήταν o θάνατος του 24χρονου Βλασόπουλου σε «ατύχημα» στο πλοίο Slops 2, συμφερόντων Μελισσανίδη, στις 15.6.2000. Στο ακροατήριο, κατά το ενημερωτικό δελτίο, ο Τούσσας ανακάλεσε την αγωγή και η κατηγορία αποσύρθηκε. Πρότυπο αγωνιστικής στάσης ο συνδικαλιστής του ΚΚΕ! Ήταν πολλά τα λεφτά, κορόιδα ψηφοφόροι, ο αγώνας αναβάλλεται…
Και περνάμε στον δεύτερο «νονό» της «συνάντησης» το μεγάλο αφεντικό της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και ιδιοκτήτη του Σκάι τον εντιμότατο ντον Αλαφούζο.
Ο ντον Αλαφούζος, όπως θα θυμάστε, άνευ προειδοποίησης εγκατέλειψε το καράβι του παλαιού ΣΚΑΪ, αφήνοντας αμέτρητα φέσια σε αγορά, εργαζομένους, ΙΚΑ και Εφορία και για να αποφύγει την ποινή που του επιβλήθηκε κατέφυγε… αυτοεξόριστος στο Λονδίνο, από όπου και γύρισε όταν ο πατέρας του, Αριστείδης Αλαφούζος, παρενέβη με τους γνωστούς τρόπους για να «καθαρίσει» τις εκκρεμότητες του. Επιστρέφοντας με δόξα και τιμή αποκτά τηλεοπτική συχνότητα πανελλαδικής εμβέλειας, έναντι εξευτελιστικού τιμήματος και μπαίνει πάλι στο «παιχνίδι» παρέα με τον τότε υπόδικο ιδιοκτήτη του SEVEN X, Γιώργο Μπατατούδη, και τις «πλάτες» της διοίκησης της Αγροτικής Τράπεζας, στην ιδιοκτησία της οποίας είχε περιέλθει το κανάλι μετά τις δικαστικές «εκκρεμότητες» του Μπατατούδη.
Όσο για την «ρουμάνικη υπόθεση» των αρχών της δεκαετίας του ’90, επρόκειτο για 30 καράβια της ρουμάνικης κρατικής εταιρίας Petromin εκ των οποίων τα επτά (δεξαμενόπλοια) ανέλαβε να συντηρήσει ο συνεργαζόμενος Αλαφούζος μέσω της ναυτιλιακής του εταιρίας Ermis (λιβερικής σημαίας) παίρνοντας ένα υπέρογκο και, εντέλει, ανεξόφλητο δάνειο. Ο ντον Αλαφούζος κατάφερε τελικά με την αγαστή συνεργασία ρουμάνων αξιωματούχων να αρπάξει τα πλοία σε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή, ζημιώνοντας έτσι το ρουμάνικο κράτος αρκετά εκατομμύρια δολάρια. Συνεργάτες του «νονού» Αλαφούζου ήταν ο πρόεδρος Τραϊάν Μπασέσκου, που τότε ήταν Υπουργός Μεταφορών (ο Μπασέσκου επισκέφθηκε μάλιστα τον Φεβρουάριο του 1994 τον Αλαφούζο στην Αθήνα), το δεξί του χέρι Κάλιν Μαρινέσκου (υφυπουργός), μια εταιρεία Minerva που μεταμορφώθηκε σε «Ποσειδώνας» και πλήθος άλλων ονομάτων διευθυντών, αξιωματικών, καπεταναίων κ.ο.κ.. Οι κατηγορίες που εκδικάστηκαν στο δικαστήριο της πόλης Κωνστάντζα με 79 κατηγορούμενους ήταν η κατάχρηση εξουσίας, απάτη, παραποίηση στοιχείων/πλαστογραφία και παραβιάσεις της ρουμάνικης νομοθεσίας σχετικά με τις εξαγωγές (στην προκειμένη, η παράνομη πώληση και αλλαγή σημαίας των πλοίων). Όσο για τον Ντον Αλαφούζο ο φάκελος του δεν άνοιξε ποτέ στα ρουμανικά δικαστήρια…
Και πάμε στον Ντον Βαγγέλη Μαρινάκη, πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός, δημοτικό σύμβουλο της πόλης του Πειραιά και εφοπλιστή, τον πρωταγωνιστή σε ένα από τα μεγαλύτερα «σκάνδαλα» στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που ξέσπασε το 2011, όταν μια σειρά τηλεφωνικών συνδιαλλαγών διέρρευσε στη δημοσιότητα, γνωστό ως Κοριόπολις, με τουλάχιστον 80 εμπλεκομένους, συμπεριλαμβανομένου του ντον Μαρινάκη, κατηγορούμενους για στημένους αγώνες, εκβιασμούς, εκφοβισμούς, και δωροδοκίες. Όσο για την υπόθεση της μεταφοράς τόνων ηρωίνης από καράβια συμφερόντων του, προφανώς και δεν κατηγορήθηκε, επειδή έπεσε θύμα αδίστακτων και σκοτεινών κυκλωμάτων…
Την ώρα που κλείνουμε το κείμενο, διαβάζουμε στην σχετική ειδησεογραφία για το κυοφορούμενο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, που θα επιφέρει αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, στην ποινική δικονομία και στη λειτουργία των δικαστηρίων: «Κατ’ αρχάς επιβάλλονται οριζόντια αυστηρότερες προϋποθέσεις αναστολής ποινών. Όταν κάποιος διαπράττει δεύτερη φορά ένα αδίκημα, οποιασδήποτε βαρύτητας, θα εκτίει υποχρεωτικά ένα μέρος της ποινής στη φυλακή. Αν καταδικαστεί κάποιος πρωτόδικα, δεν θα λαμβάνει αναστολή, ενώ αυξάνονται τα όρια προκειμένου κάποιος κρατούμενος να αιτείται υφ’ όρον απόλυση». Μ’ άλλα λόγια, η σιδηρά χειρ του ντον Κυριάκου Μητσοτάκη θα συντρίψει τον «κοινωνικό εχθρό», δηλαδή, την μικροπαραβατικότητα, τους φτωχοδιάβολους, ενώ στην φυλακή θα καταλήγει όποιος τολμήσει να διαπράξει για δεύτερη φορά ένα αδίκημα οποιασδήποτε ποινικής βαρύτητας!!!
Όπως κάθε εξουσία, έτσι και τούτη, που αυτοανακηρύσσεται παντοδύναμη, και αδιατάρακτη, που επιδεικνύει σκληρότητα για να εμπεδωθεί, δεν μπορεί να κρύψει ότι η σκληρότητα κρύβει στην πραγματικότητα φόβο, αδυναμία και δειλία.
Ξεχνά, όμως και κάτι ακόμη, ότι Προ συντριβής ηγείται ύβρις…
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.240, Σεπτέμβριος 2023
πηγη: https://anarchypress.wordpress.com