Μην το πολυκουράζουμε: θράσος και εφευρετικότητα τα έχουμε πάππου προς πάππου, απόπατου προς απόπατο σ' αυτή τη χώρα. Ο Οδυσσέας να 'ν' καλά κι από πονηρίες να! Βέβαια δεν τον λέμε κουτοπόνηρο τον Γιουλίσις (έτσι μεταφράζεται το «Οδυσσέας» αγγλιστί, την επίσημη, δηλαδή, γλώσσα του Maximos Mansion -όπως ονομάζει το «Μέγαρο Μαξίμου» η φίλη μου η Σοφία από τις Βερσαλλίες, που πολύ τον νιώθει τον Μητσοτάρχα ένεκα Βερσαλιώτισσα). «Πολυμήχανο» τον λέμε...

Μόλις αποκαλύψαμε την αρχή όλων των δεινών της χώρας ταύτης: δεν λέμε ποτέ τίποτα με τ' όνομά του, παρά το ξαναβαφτίζουμε αναλόγως τις διαθέσεις. Οι λέξεις άρεσαν στον Ομηρο; Λέξεις βρήκε κι έγραψε. Ακόμα και την ετυμολογία του ονόματος του Οδυσσέα άλλαξε ο μέγας ποιητής (και τεράστιος παγαπόντης της λογοτεχνίας -να τα λέμε κι αυτά, αν και αυτά τα αυτά τον ανεβάζουν ακόμα υψηλότερα στον αξιακό μας κώδικα τον μπαγάσα...).

Σύμφωνα με τον Ομηρο λοιπόν, «Οδυσσεύς» σημαίνει «γιος της πέτρας», ίσως δε προέρχεται κι από τη λέξη «οδηγός». Φέρει, δηλαδή, μέσα της κάτι το πολύ αντρουλέ, το μάτσο-αληταμπουρέ, αλλά και κάτι από καθοδηγητικο-αυθεντιέ (σιγά που θα 'λειπε το ΚΚΕ απ' την ιστορική διήγηση). Ωστόσο το πιθανότερο είναι να προέρχεται από το ρήμα «ὀδυνάω» που σημαίνει «προκαλώ πόνο» -πράγμα απολύτως συμβατό με τα συμβάντα της Οδύσσειας και της Ιλιάδας, καθώς πόνο έδωκε κάργα ο τυχοδιώκτης Θιακιός.

Την Ελένη ήτανε να παντρευτεί, μα σαν είδε τον ανταγωνισμό, και για να μην κακοκαρδίσει τον εν δυνάμει πεθερό του Τυνδάρεω, πρότεινε πως όποιον κι αν διαλέξει το Λενιώ, όλοι οι μνηστήρες να ορκιστούν αιώνια αφοσίωση στο ζεύγος. Τον Μενέλαο διάλεξε η Νίτσα κι ως «ευχαριστώ» ο Τυνδάρεως έδωκε γυναίκα στον Οδυσσέα την ανιψιά του Πηνελόπη.

Οταν όμως, η Λενούλα το 'σκασε με τον Πάρη, ο Οδυσσέας δεν θέλησε να κρατήσει τον όρκο του και το 'παιξε του τρελού! Στο τσακ θα τη γλίτωνε αν δεν τον αποκάλυπτε ο Παλαμήδης -πού πάει και φυτρώνει κι αυτός ο χριστιανός πια! Δεν φτάνει που θεωρείται ο εφευρέτης των νομισμάτων (εφευρετικότατος και δαύτος), έστειλε και τον ντελικανή μας στα ματωμένα χώματα.

Τώρα βέβαια ντελικανή δεν τον έλεγες τον Οδυσσέα. Δεν ήταν δα και Αχιλλέας ή Αίαντας -σάμπως κατσιασμένος ήτανε κι όχι ιδιαίτερα όμορφος. Εξ ου και το θράσος και η εφευρετικότητα που λέγαμε... Μα και κει, στα ματωμένα χώματα που πήγε, παρουσιάζεται μεν από τον Ομηρο ως «ανδρείος πολεμιστής» (κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;), μα πιότερο απ' τα μούσκουλα την πονηριά του έβαλε σε λειτουργία. Κάτι ίππους φτιάξανε, κάτι δώρα δώσανε, κάπως έτσι μπήκανε στη μεγαλόπρεπη της Τροίας πολιτεία, εντελώς έτσι μέσα τους μαντρώσανε και τους κατατροπώσανε.

Γι' αυτό σε λέω: όλο το μυστικό είναι το θράσος και η εφευρετικότητα. Δε με θες γι' άντρα σου; Θα πάρω την ξαδέρφη σου. Αναγκάζομαι στον πόλεμο να πάω; Θα σε φτιάξω ένα ιππο-δώριο σχέδιο να ξεμπερδεύουμε, μπας και κερδίσουμε και πάμε σπίτια μας. Ασε στην επιστροφή: τόσους συντρόφους είχε, μόνο αυτός επέζησε -τυχαίο; Ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια και η Μιμή Ντενίση στο «Σμύρνη μου αγαπημένη»!

Από κοντά κι ο Σκέρτσος -το τελευταίο επιζών θρασίμι στη χώρα της Νέας Δημοκρατίας: την ίδια στιγμή που αποκαλύφθηκε πως δεν θα μπορέσει ο Μητσοτάρχας ν' αυξήσει τον βασικό μισθό, «έπεσε» (εντελώς τυχαία) η Τράπεζα Θεμάτων. Και επί τρεις μέρες κατά τας γραφάς ο Σκέρτσος μαζί με τα κανάλια του μίλαγαν για «κυβερνοεπιθέσεις»... Προσωπικά πάντως τον πιστεύω: ανέβηκα προχθές στη ζυγαριά και τότε σιγουρεύτηκα πως έχω πέσει κι εγώ θύμα κυβερνοεπίθεσης.

πηγη: https://www.efsyn.gr