Το συγκλονιστικό κείμενο ενός πρώην πεζοναύτη και πλέον δημοσιογράφου για ένα μικρό αγόρι στο Αφγανιστάν.

Από το 2006 έως το 2014 ο πεζοναύτης Τζέιμς Λαπόρτα βρισκόταν στο Αφγανιστάν. Διατέλεσε διοικητής ομάδας πεζικού, εκπαιδευτής αλλά και διοικητής ομάδας πληροφοριών. Με δική του απόφαση αποστρατεύτηκε και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως δημοσιογράφος στο Associated Press και ως σύμβουλος σε διάφορες τηλεοπτικές παραγωγές. Με ένα συγκλονιστικό κείμενο ο Λαπόρτα μοιράστηκε μια εμπειρία του από τον πόλεμο του Αφγανιστάν.

 

Το κείμενο του:

«Μια μέρα, όχι πριν από πολύ καιρό, έβλεπα τον 3χρονο γιό μου να πηδάει πάνω κάτω σε κάθε «χο» και «χέι». Είναι ένα τραγούδι της μπάντας Lumineers. Μετά από κάθε στίχο πηδάει και φωνάζει, αντηχεί σε όλη την κουζίνα.

-So show me, family. Hey!

-All the blood that I will bleed. Ho!

-I don’t know where I belong. Hey!

-I don’t know where I went wrong. Ho!

Πηδάει και μετά πηδάω κι εγώ μαζί του.

Αυτή είναι μια ιστορία για ένα αγόρι με μεγάλη περιέργεια που δεν έχει όνομα, Για να είμαι πιο ακριβής εγώ ποτέ δεν έμαθα το όνομα του. Ήταν 2013, πάνω από μια δεκαετία από την 11η Σεπτεμβρίου, ήμουν πεζοναύτης τότε και έκανε τη δεύτερη θητεία μου στο Αφγανιστάν.

Εκείνη την περίοδο η αποστολή μου ήταν να σταματήσω έναν θύλακα Ταλιμπάν που ειδικευόταν στην κατασκευή αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας είδα ένα βίντεο.
Τον θυμάμαι, δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Έβλεπα το βίντεο που έδειχνε ένα στατικό πλάνο ενός στενού δρόμου ανάμεσα σε δύο πλίνθινους τοίχους. Ένα συνηθισμένο σκηνικό στα μικρά χωριά που βρίσκονται γύρω από τα χωράφια με τις παπαρούνες οπίου. Στην οθόνη δεν έβλεπα ιδιαίτερη κίνηση.

Θυμάμαι τον αέρα να φυσά από τα ανατολικά και να σηκώνει τη σκόνη προς τη δύση. Το δέντρο και η σκιά του κινούνταν πάνω στο έδαφος. Τα κλαδιά και τα φύλλα του "έσπαζαν" τις ακτίνες του Ήλιου και δημιουργούσαν περίεργα σχέδια στον έδαφος της ερήμου.

Θυμάμαι το αγόρι, γεμάτο ενέργεια και ζωή, να μπαίνει τρέχοντας μέσα στο πλάνο. Από τα αριστερά στα δεξιά. Με τα μικρά αγόρια όπως αυτό, με τα μικρά αγόρια όπως ο δικός μου γιος, η περιέργεια είναι δεδομένη.

Και έτσι το αγόρι με τη μεγάλη περιέργεια, που δεν έχει όνομα, επέστρεψε αργά μέσα στο πλάνο. Από δεξιά στα αριστερά αυτή τη φορά.

Είναι από το Αφγανιστάν και με δεδομένο την περιοχή που έχει τραβηχτεί το βίντεο, τη Χελμάντ για να είμαι ακριβής, πιθανότατα μιλάει Πάστο. Το μικρό του μέγεθος τον τοποθετεί κάπου μεταξύ τριών και πέντε ετών. Ίσως να είναι και έξι που θα αποτελούσε... επίτευγμα καθώς λένε ότι ένα στα δέκα παιδιά στο Αφγανιστάν πεθαίνει πριν γίνει πέντε ετών.

Καθώς η περιέργεια του φουντώνει ξέρω πλέον τι κάνει. Όταν έτρεξε μέσα στο πλάνο και βγήκε από αυτό πάτησε σε ένα μαλακό σημείο στο έδαφος. Ένα σημείο διαφορετικό από το υπόλοιπο σκληρό χώμα. Ήθελε να μάθει γιατί, εγώ δεν ήθελα.

Αργά επιστρέφει στο κέντρο του πλάνου και εξετάζει προσεκτικά το έδαφος. Σαν να ανακάλυψε ένα νέο παιχνίδι. Αρχίζει να χτυπάει με το πόδι του το μαλακό σημείο στο χώμα. Ξανά και ξανά το πατάει με δύναμη κι εγώ περιμένω, γνωρίζοντας αυτό που γνωρίζω.

Οι εκρηκτικοί μηχανισμοί που ενεργοποιούνται από το θύμα, γνωστοί ως VOIED (Victim-operated improvised explosive devices) έχουν διάφορους διακόπτες γνωστούς ως πλάκες πίεσης. Η ιδέα είναι ότι η βόμβα θα ενεργοποιηθεί από ένα ανυποψίαστο άτομο που θα ολοκληρώσει το κύκλωμα είτε ασκώντας πίεση, είτε τραβώντας έναν διακόπτη.

Μια πηγή ενέργειας τροφοδοτεί με ηλεκτρισμό τον πυροκροτητή και προκαλεί την έκρηξη. Το αέριο θερμαίνεται και διαστέλλεται με ταχύτητα στέλνοντας προς τα έξω ένα ωστικό κύμα και θραύσματα.

Με λίγα λόγια πατάς πάνω στον αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό και αν έχεις αρκετό βάρος η βόμβα εκρήγνυται.

Το αγόρι με τη μεγάλη περιέργεια που δεν έχει όνομα δεν γνωρίζει τίποτα απ' όλα αυτά. Συνεχίζει να πατάει πάνω στη βόμβα η οποία δεν ενεργοποιείται. Πάνω στη βόμβα στην οποία δεν γνωρίζει τι είναι.

Ο λόγος που δεν ενεργοποιείται είναι ίσως πιο σκοτεινός ακόμα και από την ίδια την βόμβα. Το αγόρι είναι τόσο υποσιτισμένο που δεν ζυγίζει αρκετά ώστε να ενεργοποιήσει την βόμβα που σίγουρα θα το σκοτώσει.

Έτσι συνεχίζει να την πατάει με δύναμη.

Τα θυμάμαι πολύ καλά όλα αυτά. Θυμάμαι που ήθελα να του φωνάξω μέσα από την οθόνη να σταματήσει να είναι ένα περίεργο 5χρονο αγόρι, να σταματήσει, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΤΑΜΑΤΑ να πατάς σε αυτό το μαλακό σημείο στο έδαφος. Θυμάμαι ότι ήθελα να ουρλιάξω όμως στεκόμουν σιωπηλός κοιτάζοντας την οθόνη. Θυμάμαι ότι ένιωθα τόσο ανήμπορος.

Το αγόρι με τη μεγάλη περιέργεια που δεν είχε όνομα πηδάει με δύναμη μια τελευταία φορά. Εξαφανίζεται μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης, φωτιάς και διαλυμένης σάρκας. Το βίντεο τελειώνει με μια απλή ερώτηση «Replay?».

Μέσα στο μυαλό δεν έχω κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτή την απάντηση.
Στο μυαλό μου οι επαναλήψεις του βίντεο συνεχίζονται χρόνο με τον χρόνο. Με διάφορους τρόπους  ο πόλεμος έγινε έναν τέρας στη ζωή μου. Όλα ορίζονται από το ποιος ήμουν πριν από αυτόν και ποιος μετά.

Το τέρας μου πήρε φίλους σε μάχες ή αργότερα από τα δικά τους χέρια. Μπορούσα να το κατηγορήσω για τον θυμό και την κατάθλιψη μου. Για την αϋπνία μου, την κακή διατροφή και το γεγονός ότι πήρα βάρος. Για τον αποτυχημένο γάμο μου. Για τα χάπια, το βουητό στο αυτί μου και το πρόβλημα στην αναπνοή μου. Πόσο θα χρειαστεί για να εμφανιστεί ο καρκίνος από τα τοξικά αέρια, αναρωτιέμαι.

Το Αφγανιστάν είναι το ανοιχτό μου τραύμα και θα είναι για πάντα παρά τα όσα έγιναν τον τελευταίο καιρό. Οι πόλεμοι δεν τελειώνουν με μια αποχώρηση, μια υποχώρηση ή υπογράφοντας μια συνθήκη.

Αντίθετα ρέουν μέσα στις αναμνήσεις εκείνων που ήταν εκεί, εκείνων που είχαν μια μέρα την ατυχία να τους χτυπήσει την πόρτα κάποιος με στολή. Μέσα στα πεδια της μάχης συντελείται μια μόνιμη καταστροφή. Είναι ο πραγματικός παντοτινός πόλεμος.

Κοιτάζω γύρω μου και αναρωτιέμαι τι γνωρίζουν οι άνθρωποι για αυτό τον πόλεμο. Τι γνωρίζουν για το αίμα που χύθηκε, για όσα χάθηκαν, για εμένα;

Γύρω μου, γύρω σου η νέα γενιά των βετεράνων πολέμου ξεκινά τη μετάβαση στην πολιτική ζωή. Ψάχνει για δουλειές και δεν τις βρίσκει εύκολα. Ψάχνει για περίθαλψη και ανακαλύπτει ότι έχει ανάγκη από περισσότερη.

Κάποιες φορές τους προσέχουν, κάποιες τους αγνοούν. Tο χάσμα όμως βαθαίνει, το χάσμα μεταξύ εκείνων που κουβαλούν το τραύμα του πολέμου και αυτούς που θεωρούν τον πόλεμο κάτι αφηρημένο.

Κάθομαι στο σπίτι μου, μακριά από την επαρχία Χελμάντ, μακριά από τις χαώδεις μέρες στο Αφγανιστάν και την αγωνία που κυριαρχεί πλέον στη χώρα. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που το αγόρι με τη μεγάλη περιέργεια πήδηξε για τελευταία φορά πάνω στο μαλακό σημείο της αφγανικής γης. Στο σπίτι μου ακούγεται το τραγούδι των Lumineers. Ο γιός μου χορεύει.

-All the blood that I will bleed. Ho!

-I don’t know where I belong. Hey!

-I don’t know where I went wrong. Ho!

Πηδάει και συνεχίζει να χορεύει».

 

Πηγή: janus.gr
πηγη: https://tvxs.gr