Λίγους μήνες πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Μόσχα έθετε συνολικά το θέμα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς με τη θέση ότι παραβιάστηκαν όλες οι προηγούμενες περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Μπους του πρεσβυτέρου και του Χέλμουτ Κολ.
Ακολούθησαν διμερείς διαπραγματεύσεις τις οποίες η Ρωσία θεώρησε χαμένο χρόνο, καθώς οι ΗΠΑ δεν ήταν πρόθυμες να συζητήσουν οποιαδήποτε εγγύηση ή ρύθμισή που θα διασκέδαζε τις ανησυχίες της Μόσχας.
Σήμερα, έναν χρόνο και τρεις μήνες από την εισβολή, το ΝΑΤΟ έχει εγκρίνει την ένταξη της Φινλανδίας, ενώ όλοι περιμένουν μετά τις εκλογές στην Τουρκία άρση των αντιρρήσεων σε ό,τι αφορά την ένταξη της Σουηδίας.
Πότε άλλοτε από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης, όταν η Ρωσία από μια περίκλειστη επικράτεια στις παρυφές της Ευρώπης με τη διασφάλιση πρόσβασης στη Βαλτική και τη Μαύρη Θάλασσα έγινε βαρύνων παράγων διαμόρφωσης των ευρωπαϊκών ισορροπιών, δεν είχε βρεθεί απέναντι στο σύνολο της Ευρώπης.
Οποια και αν είναι η κατάληξη του πολέμου στην Ουκρανία, η αναδιάταξη των ευρωπαϊκών ισορροπιών με το ΝΑΤΟ στα σύνορα της πρώην ΕΣΣΔ δεν πρόκειται να αλλάξει για το ορατό μέλλον.
Το 2014, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία, πολλοί παρατηρητές είχαν αποφανθεί ότι ο Πούτιν κέρδισε τη χερσόνησο και έχασε την Ουκρανία.
Σήμερα, όποια και αν είναι τελικά τα εδάφη της Ουκρανίας που θα κρατήσει η Ρωσία, αν δεν αλλάξουν τα σημερινά δεδομένα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Μόσχα πέτυχε τους στόχους της στο πεδίο της μάχης –κάτι που δεν είναι βέβαιο–, αλλά έχασε την Ευρώπη.
Τα παραπάνω μας βοηθούν να καταλάβουμε γιατί είναι δύσκολο να αναζητηθεί μια συμβιβαστική λύση ώστε να τερματιστεί ο πόλεμος.
Αν η σύγκρουση παγώσει μετά την κατάπαυση του πυρός, τίποτε και κανείς δεν εγγυάται ότι θα δρομολογηθεί εξομάλυνση των σχέσεων με τη Δύση με ταυτόχρονη σταδιακή άρση των κυρώσεων.
Με τα παραπάνω δεδομένα και με προεξοφλημένη τη μακράς διαρκείας απομόνωσή της από την Ευρώπη, το μοναδικό πεδίο που θα μπορεί η Ρωσία να κινηθεί για να ισορροπήσει την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ δεν είναι άλλο από τον πλήρη έλεγχο και την ενσωμάτωση της Λευκορωσίας αλλά και τη διασφάλιση ότι δεν θα απειληθούν τα συμφέροντά της από μια προσέγγιση της Μολδαβίας και της Γεωργίας με το ΝΑΤΟ.
Σε ό,τι αφορά την Ουκρανία, το 20% της έκτασής της είναι υπό ρωσική κατοχή, οι περιοχές που ελέγχονται από το Κίεβο είναι de facto ενταγμένες στο ΝΑΤΟ, με τον ουκρανικό στρατό να είναι ένας από τους ισχυρότερους στην Ευρώπη.
Αν στα τέλη του 2021 το Κρεμλίνο θεώρησε ότι δεν μπορεί να αποδεχτεί το status quo που είχε μέχρι τότε διαμορφωθεί με τις συνεχείς διευρύνσεις του ΝΑΤΟ, μετά τη σύνοδο κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας στο Βίλνιους της Λιθουανίας θα πρέπει να εκτιμήσει –πέραν της ρητορικής– αν η αναδιάταξη των ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων δεν θα συνιστά μόνον παράταση της απομόνωσης αλλά και σοβαρή απειλή για την ασφάλειά της.
Οταν ξεκίνησε η εισβολή, το Κρεμλίνο ήλπιζε μετά από λίγες μέρες ή το πολύ εβδομάδες να εγκαταστήσει στο Κίεβο μια κυβέρνηση πρόθυμη να δεχτεί καθεστώς ουδετερότητας και αποστρατιωτικοποίησης.
Σήμερα η Ελβετία, ουδέτερη από το 1815 χάρη στον τότε επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας Καποδίστρια, στέλνει μέσω Γερμανίας άρματα μάχης στην Ουκρανία.
πηγη: https://www.efsyn.gr