Μεσημέρι σε μπαλκόνι στην Θεσσαλονίκη και συζητάμε για την προσπάθεια να μπει η πανεπιστημιακή αστυνομία στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου στην Αθήνα. Λίγες μέρες μετά τα ΜΑΤ διαλύουν με βαρβαρότητα μια συναυλία χιλιάδων ανθρώπων στα γρασίδια της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ.

Λοιπόν, προσπαθώ να εξηγήσω σε μια φίλη τι νομίζω πως θα σχολίαζε ο Gramsci για την σχετική έλλειψη μαζικότητας των κινητοποιήσεων στο πανεπιστήμιο. Και εγώ μάλλον να μην καταλαβαίνω Gramsci και η φίλη μου σίγουρα να μην καταλαβαίνει εμένα. «Και τι θα γίνει με όλη αυτήν την κατάσταση;». Εντέλει καταφεύγω στα ίδια: τα συλλογικά προβλήματα απαιτούν συλλογικές λύσεις, κινηματικές λύσεις, οργάνωση και αντιπαραδείγματα.

Αναρωτιέμαι αργότερα, τι αντιπαράδειγμα προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι 150-250-350 με κινητοποιήσεις μέσα στο ΑΠΘ, οι οποίες τελικά δεν συσπειρώνουν όσους θα θέλαμε, όσους θα είχαμε ανάγκη. Είναι αυτού του είδους η σύγκρουση με την αστυνομία ατελέσφορη; Η καθημερινή ιδρυματοποιημένη σύγκρουση μπροστά στην Πρυτανεία του ΑΠΘ, σύγκρουση με πανό και συνθήματα που φωνάζουν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητές ήδη πολιτικά οργανωμένοι;

Φοβάμαι ότι η σύγκρουση με αυτούς τους όρους φυσικοποιεί την παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Ακόμα χειρότερα αυτή η πρακτική, λόγω της προσήλωσής της σε ένα μόνο είδος πολιτικής φαντασίας, ίσως καταλήγει και κάπως επιτελεστική. Επιτελεστική υπό την έννοια ότι υπάρχει περισσότερο σαν θέαμα παρά σαν ρήξη. Μας βλέπουν, τους βλέπουμε, και αυτή η εξακολουθητική αντιπαράθεση μας ενσωματώνει στον χώρο ως φυσικά υποκείμενά του.

Η ρήξη (με μαζικές κινητοποιήσεις) τελικά προκύπτει με όρους βίας, βίας ενάντια στους φοιτητές. Η μαζικότερη κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος συγκροτήθηκε ως αντίδραση στην δολοφονική επίθεση της αστυνομίας με χημικά κατά την διάρκεια συναυλίας στο ΑΠΘ με χιλιάδες παρευρισκόμενους. Και την επόμενη μέρα οι διαδηλωτές κατήγγειλαν αυτές τις πρακτικές.

Αλλά δεν είναι βιώσιμο αυτό που συσπειρώνει τον κόσμο να είναι αποκλειστικά η αντίδραση σε βία και χημικά. Δεν είναι βιώσιμο για το κίνημα, αλλά και τα αιτήματα μας δεν περιορίζονται μόνο στην αυτονόητη διεκδίκηση: «Δεν θέλουμε να τρώμε ξύλο και χημικά απλά επειδή υπάρχουμε στον χώρο του πανεπιστημίου».

Το  φοιτητικό κίνημα δεν καταδικάζει απλά, αντιπροτείνει επίσης. Αντιπροτείνει αναβαθμισμένα πανεπιστήμια χωρίς μόνιμη αστυνομική παρουσία, με χρηματοδότηση, προσλήψεις μελών ΔΕΠ, κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ), δωρεάν μεταπτυχιακά, οικονομική υποστήριξη στους φοιτητές για στέγαση και σίτιση. Αυτά τα αιτήματα πρέπει να ακουστούν καθημερινά σε ποικίλους κοινωνικούς χώρους με ποικίλα μέσα. Πρέπει να ακουστούν σε πορείες, των οποίων η μαζικότητα δεν απαντάει απλά σε μια συγκυρία βίαιης καταστολής, αλλά η ίδια η μαζικότητά τους δημιουργεί ανατρεπτική πολιτική συγκυρία.

Επαναλαμβάνω τις τελευταίες μέρες δυο πράγματα συνέχεια στον εαυτό μου, τα οποία είχα ακούσει πριν λίγο καιρό. «Χρειαζόμαστε φαντασία στην σύγκρουση»: Επίκαιρη και εξωστρεφή δράση, νέα μέσα διεκδίκησης, νέους χώρους κοινωνικής αναφοράς να πλαισιώσουν τα αιτήματά μας. Νέα μέσα για να υπογραμμίσουμε το γελοίο των ΟΠΠΙ, όχι μόνο το τραγικό.

Γιατί όταν τους φωνάζουμε μόνο τους δίνουμε αξία- νιώθω ότι περισσότερο θα ταίριαζε να τους μοιράζαμε τις κόκκινες μύτες που φοράνε οι κλόουν στα πάρτι. «Η αριστερά θέλει αγωνιστές όχι ήρωες». Χωρίς αυτά τα δύο να είναι αντιθετικά. Και ενώ το αρχέτυπο του ήρωα είναι πιο αυστηρό και δεν χωράνε πολλές εκτροπές, ο αγώνας είναι δυναμικός και δημιουργικός.

Ο αγώνας μας χρειάζεται πολλαπλές φαντασίες και μη προβλέψιμες εικόνες και πρακτικές, οι οποίες θα συσπειρώσουν μαζικά κόσμο γύρω από τα αιτήματά μας, τα λαϊκά αιτήματα. Και ίσως στην συγκεκριμένη συγκυρία να είναι πιο κρίσιμο δίπλα με ποιους (φοιτητές) θα σταθούμε ως αγωνιστές παρά με ποιον (αστυνομικό) θα αναμετρηθούμε ως ήρωες.
πηγη: https://tvxs.gr