Του Γιώργου Μητραλιά

Στη Γαλλία, αυτό που έγινε στις προηγούμενες τρεις ημέρες λαϊκής κινητοποίησης ενάντια στην κυβερνητική συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση, συνέβη και στην τέταρτη, το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου: κατέβασε -και αυτή- στους δρόμους 240 πόλεων πάρα πολλές εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, 2,5 εκατομμύρια σύμφωνα με την εκτίμηση των συνδικάτων, και περίπου 1 εκατομμύριο σύμφωνα με την αστυνομία. Όμως, ο πρόεδρος Μακρόν συνεχίζει να προκαλεί αδιαφορώντας για την αντίθεση της μεγάλης πλειοψηφίας της γαλλικής κοινωνίας, και δείχνει αποφασισμένος να περάσει το νομοσχέδιο του πάση θυσία και ενάντια σε αυτή την κοινωνία…

Έτσι, μέρα με τη μέρα η κρίση κλιμακώνεται και φτάνει στο απροχώρητο τόσο στους δρόμους όσο και μέσα στο Κοινοβούλιο, ενώ οι εργατικές συνδικαλιστικές Συνομοσπονδίες, που παραμένουν ενωμένες, πιέζονται πια αφόρητα από τις βάσεις τους να κλιμακώσουν παραπέρα τη δράση τους, γενικεύοντας τις απεργίες και παραλύοντας ουσιαστικά τη χώρα! Κάνοντας μάλιστα το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, τα εργατικά συνδικάτα προκήρυξαν για τις 7 Μαρτίου γενική απεργία τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, καλώντας μάλιστα όλους τους επαγγελματίες (εμπόρους, αγρότες, κλπ) να πράξουν το ίδιο.

Ήδη, όλα τα συνδικάτα στις νευραλγικής σημασίας αστικές μεταφορές (μετρό, λεωφορεία,...) ανακοίνωσαν ότι από τις 7 Μαρτίου παραλύουν τα αστικά κέντρα με απεργία απεριόριστης διάρκειας, που θα ανανεώνεται καθημερινά από τις γενικές συνελεύσεις όλων των απεργών, συνδικαλισμένων και μη. Το ίδιο αρχίζουν να κάνουν, κιόλας από αυτή την εβδομάδα, τα συνδικάτα -στα επίσης νευραλγικής σημασίας- διυλιστήρια, στον ηλεκτρισμό και γενικότερα στην ενέργεια. Και υπέρ της ίδιας κλιμάκωσης του απεργιακού αγώνα, με καθημερινή ανανέωση των απεργιών από τις γενικές συνελεύσεις των απεργών, τάσσονται ήδη οι τρεις πιο ριζοσπαστικές συνδικαλιστικές Συνομοσπονδίες CGT, FO και Solidaires (SUD), ενώ τα μηνύματα που έρχονται από παντού, ακόμα και από τη βάση της κατ’εξοχήν μετριοπαθέστατης συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας CFDT, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των Γάλλων εργαζομένων: όλοι και όλες τους θέλουν κλιμάκωση και ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα!

Το εκπληκτικό και πρωτοφανές στη σημερινή κατάσταση είναι όμως, ότι η ίδια διάθεση για σκλήρυνση του αγώνα επικρατεί τώρα και μεταξύ κοινωνικών τομέων που συνήθιζαν είτε να παρακολουθούν αμέτοχοι τους αγώνες των άλλων, είτε ακόμα και να εναντιώνονται έμπρακτα σε αυτούς. Έτσι, σύμφωνα με όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ενώ τα τρία τέταρτα των Γάλλων πολιτών τάσσονται -πάντα και όλο και πιο πολύ- κατά της (αντι)μεταρρύθμισης, το 40%-45% τάσσεται υπέρ και επιζητεί “το μπλοκάρισμα της χώρας” (!), εκτιμώντας ότι μόνον έτσι μπορεί να καμφθεί ο Μακρόν και να μην περάσει το διαβόητο νομοσχέδιο του.

Όπως λοιπόν γίνεται σαφές και το διαπιστώνουν πια στη Γαλλία οι πάντες, εχθροί και φίλοι, ακόμα και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί βουλευτές, βρισκόμαστε μπροστά σε μια -ιστορικά εξαιρετικά σπάνια αν όχι πρωτόγνωρη- ολομέτωπη σύγκρουση της “βαθιάς κοινωνίας” με τους νεοφιλελεύθερους κυβερνήτες της. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι ο πρόεδρος Μακρόν, η πρωθυπουργός του Ελιζαμπέτ Μπορν και οι υπουργοί της δεν προσπαθούν πια να μεταπείσουν την κοινή γνώμη καθώς δείχνουν να το έχουν πάρει απόφαση ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα με αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων! Και γι’αυτό κάνουν τα πάντα για να περάσουν το νομοσχέδιο τους με το ζόρι στα μέσα Μαρτίου σε ένα χαοτικό γαλλικό Κοινοβούλιο σε διαρκή κρίση νεύρων, χάρη στην ψήφο των βουλευτών της παραδοσιακής δεξιάς που όμως δεν είναι κι αυτή πια δεδομένη, παρόλο που ο ιστορικός ηγέτης της πρώην πρόεδρος Σαρκοζί στηρίζει τώρα ολόψυχα τον Μακρόν…

Με την πολιτική κρίση να κλιμακώνεται και το λαϊκό κίνημα να ριζοσπαστικοποιείται όλο και περισσότερο, δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο ότι το απειλητικά εύγλωττο σύνθημα/λογοπαίγνιο “Μας βάζεις (να δουλεύουμε μέχρι τα) 64, σου βάζουμε Μάη 68” (1) αρχίζει να ακούγεται πια στις διαδηλώσεις παντού στη Γαλλία, και να φιγουράρει στους τοίχους των πόλεων! Και είναι γεγονός ότι η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι καθώς Γάλλοι πολίτες κάθε ηλικίας, και όχι μόνο μισθωτοί, δηλώνουν αποφασισμένοι να κάνουν αυτή τη φορά ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τελειώνουν όχι μόνο με το διαβόητο νομοσχέδιο αλλά και με τον “μονάρχη” Μακρόν και τους δικούς του. Με άλλα λόγια, η επιλογή του Μακρόν να μετατρέψει τη συνταξιοδοτική του (αντι)μεταρρύθμιση σε σύμβολο όλης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του και κεντρική πρόκληση ενάντια στους “από κάτω”, αναγκάζει πια αυτούς ακριβώς τους “από κάτω”, δηλαδή την τεράστια πλειοψηφία των πολιτών, να μετατρέπουν την αντίθεση τους στο νομοσχέδιο σε ολομέτωπη αμφισβήτηση και σύγκρουση με το “καθεστώς” Μακρόν αλλά και με τις ίδιες τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφάρμοσαν όλες οι -δεξιές και αριστερές- κυβερνήσεις των τελευταίων 40 ετών!

Φυσικά, πολλά θα εξαρτηθούν από την μαζική είσοδο στον αγώνα της νεολαίας των πανεπιστημίων και των λυκείων. Προς το παρόν, η συμμετοχή της στις διαδηλώσεις είναι μεν εντυπωσιακή, αλλά οι καταλήψεις σχολών και σχολείων παραμένουν περιορισμένες (περίπου 15 πανεπιστήμια και 200 λύκεια), καθώς μάλιστα η αστυνομική καταστολή κάνει θραύση και οι σκανδαλώδεις καταδίκες “καταληψιών” πληθαίνουν. Όμως, η “προλεταριοποίηση” των φοιτητών και η καλπάζουσα εξαθλίωση τους τους φέρνει αντικειμενικά όλο και πιο κοντά στους μισθωτούς και στα προβλήματα τους. Οι περισσότεροι από αυτούς αναγκάζονται να εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα, ενώ ένας στους τέσσερις φοιτητές ζει -συνήθως πολύ- κάτω από το όριο της φτώχειας και είναι πια ρουτίνα οι τεράστιες ουρές που κάνουν καθημερινά οι ακόμα και άστεγοι φοιτητές για να πάρουν ένα πιάτο φαΐ από κάποια φιλανθρωπική οργάνωση!

Η συνέχεια προβλέπεται λοιπόν αβέβαιη μεν αλλά σίγουρα συναρπαστική. Ο Μακρόν δείχνει αποφασισμένος να τραβήξει τη σύγκρουση στα άκρα αλλά και οι Γάλλοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες δεν το βάζουν κάτω και δείχνουν να έχουν βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα από τους μεγάλους αλλά αναποτελεσματικούς αγώνες τους των τελευταίων δεκαετιών: oι διαδηλώσεις είναι καλές και χρήσιμες για τη μαζικοποίηση του αγώνα και την αυτοπεποίθηση των αγωνιζόμενων πληθυσμών, αλλά οι γενικευμένες και δημοκρατικά “ανανεωνόμενες” από τους ίδιους τους μισθωτούς απεργίες, όταν παραλύουν μάλιστα τη χώρα, είναι οπωσδήποτε ακόμα καλύτερες. Και κυρίως, πιο αποτελεσματικές!

Σημείωση

1. Βλέπε το προηγούμενο άρθρο μας: https://www.contra-xreos.gr/arthra/3058-gallia-pros-mia-oinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr