Τέτοια συγκέντρωση –από την άποψη του πλήθους (που εξακολουθούσε να μεγαλώνει μέχρι τη στιγμή της απρόκλητης επίθεσης των ΜΑΤ), της διάχυτης συντροφικότητας και της μαζικής συμμετοχής της νεολαίας– είχαμε να δούμε πάνω από οκτώ χρόνια, από το ιστορικό συλλαλητήριο της 12ης Φεβρουαρίου 2012 ενάντια στο «οικουμενικό» 2ο Μνημόνιο.
Σε αντίθεση με τότε, το χθεσινό κλίμα δεν είχε ωστόσο τίποτα από τη βίαιη οργή μιας κοινωνίας που δεχόταν ολομέτωπη επίθεση και απαντούσε ξηλώνοντας πεζοδρόμια. Τον τόνο έξω από το Εφετείο τον έδινε μια αισιόδοξη και αποφασισμένη συλλογική προσδοκία του άοπλου πλήθους, πως οι μάχες μιας ολόκληρης δεκαετίας με τον εγχώριο φασισμό μπορούσαν, επιτέλους, να αποβούν νικηφόρες. Προσδοκία που παραχώρησε τη θέση της σε ένα ξέφρενο πανηγύρι, μόλις ανακοινώθηκε η δικαστική επικύρωση του εγκληματικού χαρακτήρα της ναζιστικής συμμορίας.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, η ΕΛ.ΑΣ. του κ. Χρυσοχοΐδη μάς επανέφερε, με τις αντλίες και τα δακρυγόνα της, στην πραγματικότητα. Παρά το γκεμπελικό ξεσάλωμα του υπουργού «προστασίας του πολίτη» και την πρόθυμη αναπαραγωγή του από τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα, παραδοσιακά και ιδίως διαδικτυακά, το μείζον γεγονός της χθεσινής αστυνομικής επίθεσης δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση: η επίθεση εξαπολύθηκε δίχως να έχουν προηγηθεί οποιαδήποτε επεισόδια που να δικαιολογούν κάτι τέτοιο (εκτός αν θεωρήσουμε τη ρίψη κάποιων πλαστικών μπουκαλιών, σαν εκείνο που εκσφενδόνισε κάποτε on camera στο γήπεδο ο κ. Πρετεντέρης, νόμιμο λόγο διάλυσης μιας συνάθροισης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων).
Η υπέρβαση κάθε έννοιας αναλογικότητας εκ μέρους της αστυνομίας, σε χτυπητή αντίθεση με την αυτοσυγκράτηση των ΜΑΤ κατά το πρόσφατο μαθητικό συλλαλητήριο (στο περιθώριο του οποίου έπεσαν όντως κάμποσες μολότοφ), επιχειρήθηκε εκ των υστέρων να δικαιολογηθεί με το τερατώδες εφεύρημα των «150 μολότοφ» που –παρά την παρουσία χιλιάδων καμερών, επαγγελματικών και μη– παρέμειναν μυστηριωδώς αθέατες.
Προσεκτικότερη βέβαια από τον υπουργό της, που ισχυρίστηκε πως «εξακόσιοι» διαδηλωτές «υποδέχθηκαν την απόφαση με 150 μολότοφ», η ΓΑΔΑ παραδέχεται σιωπηρά πως οι περιβόητες «150» μολότοφ (στην πραγματικότητα όχι πάνω από δυο-τρεις) έπεσαν «κυρίως στη διάρκεια καταδίωξης στην κάθοδο της Λ. Αλεξάνδρας», μετά δηλαδή τη βίαιη διάλυση της αντιφασιστικής συγκέντρωσης.
Το μήνυμα που στάλθηκε χθες από την κυβέρνηση ήταν έτσι σαφές: Το «άλλο άκρο» δεν δικαιούται να πανηγυρίζει για τον δικαστικό αποκεφαλισμό των εγχώριων ναζί, η «παρασυρμένη» βάση των οποίων (και πρώτα από όλα ο σκληρός πυρήνας της των κατασταλτικών μηχανισμών) καλείται να βρει φιλόξενη στέγη στη mainstream Δεξιά. Μετά το τσάκισμα των εγχώριων χιτλερίσκων, απαραίτητη καθίσταται ως εκ τούτου η επαγρύπνηση και για τους επίδοξους νέους Μεταξάδες.
πηγη:https://www.efsyn.gr