Ζούμε σε μια εποχή, όπου η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται υπό διαρκή κρίση. Η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού έχει κανονικοποιήσει θλιβερές καταστάσεις για την ανθρώπινη διαβίωση, όπως οι κοινωνικές ανισότητες, οι πόλεμοι, η φτώχεια και η ανεργία. Συμπληρωματικά σε όλα αυτά έρχονται να δράσουν το δημοκρατικό έλλειμμα και η άνοδος της Ακροδεξιάς.
Την απάντηση σε αυτή την πραγματικότητα δίνουν, διαχρονικά, οι αγώνες της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Από την Οκτωβριανή και Κουβανική Επανάσταση, τον απελευθερωτικό αγώνα των Ζαπατίστας στο Μεξικό, μέχρι και το Κοινωνικό Φόρουμ της Γένοβας, η Αριστερά και ο προοδευτικός κόσμος έδειχναν πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ακόμη και σήμερα, και παρά την καμπή των κοινωνικών κινημάτων, οι νίκες των προοδευτικών δυνάμεων στη Λατινική Αμερική μάς δείχνουν ότι υπάρχει μέλλον, υπάρχει ελπίδα.
Η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά, η οποία αγωνίζεται για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, έχει χρέος να παραγάγει πολιτική σκέψη, δράση και πάνω από όλα κοινωνικά κινήματα, όχι πάνω στις διασπάσεις του παρελθόντος, αλλά στις μεγάλες τομές του μέλλοντος, με απώτερο σκοπό τον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η δράση της Αριστεράς χρειάζεται να λειτουργεί σε δύο κύριους άξονες, οι οποίοι είναι ανεξάρτητοι στον τρόπο δράσης τους και παράλληλα αλληλένδετοι στις επιδιώξεις τους. Ο ένας είναι οι κοινωνικές συμμαχίες και τα κινήματα βάσης, με πολιτικές συγκλίσεις, και ο άλλος είναι η διακυβέρνηση της Αριστεράς με το θεσμικό, το νομοθετικό και κοινοβουλευτικό της έργο.
Αναλύοντας την ισχύ του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού ως πολιτικό σύστημα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν αρκεί μόνο να τον αποδομούμε σε ιδεολογική βάση, αλλά είναι κομβικής σημασίας να προτάσσουμε εφικτές εναλλακτικές με ορίζοντα την κοινωνία της ισότητας και της δικαιοσύνης.
Για να επιτευχθεί αυτό, απαραίτητη είναι η νίκη στην πάλη των ιδεών. Απέναντι στην καθετότητα και τις σκληρά ιεραρχικές δομές οφείλουμε να αντιπροτείνουμε ως άλλη όψη του νομίσματος την άμεση δημοκρατία, την ισότιμη συναπόφαση, την πλήρη ανακλητότητα και τις περιορισμένες θητείες σε όλα τα αξιώματα. Αρα η λήψη των αποφάσεων και η διαμόρφωση πολιτικού σχεδιασμού δεν φτάνει μόνο να έχει αριστερό πρόσημο, πρέπει να είναι και «από τα κάτω», ώστε να επιτύχει τη συνένωση ανθρώπων από διαφορετικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς χώρους, συνδικάτα, δίκτυα, συνεταιρισμούς, συλλόγους, συλλογικότητες μέχρι απλούς καθημερινούς πολίτες και κινηματικά κόμματα.
Κάπως έτσι γεννιούνται και αναπτύσσονται κινήματα που μπορούν να καλύψουν ένα ευρύ φάσμα προταγμάτων της κοινωνίας. Κινήματα φεμινιστικά, οικολογικά, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλληλέγγυα, αντιρατσιστικά, εργατικά, φοιτητικά και μαθητικά, φιλειρηνικά, διεθνιστικά είναι απαραίτητα για τη δημιουργία των συνθηκών για μια νέα πλειοψηφική Αριστερά με εναλλακτικές προτάσεις. Η επαναστοχοθέτηση της δράσης των κινημάτων πρέπει να είναι διαρκής, ασυμβίβαστη και να ασκεί πιέσεις ακόμα και σε μια αριστερή κυβέρνηση όποτε αυτό είναι απαραίτητο. Αντίστοιχα το εκάστοτε ριζοσπαστικό και κινηματικό κόμμα ανατροφοδοτείται από τα κινήματα αυτά τόσο σε επίπεδο θέσεων όσο και σε επίπεδο αγώνα εντός του Κοινοβουλίου.
Για όλους αυτούς αλλά και για τόσους ακόμα λόγους, η αριστερή κυβέρνηση είναι απαραίτητη, αλλά από μόνη της δεν φτάνει. Χρειάζεται πλατιές κοινωνικές συμμαχίες στη βάση της κοινωνίας. Να είμαστε χρήσιμοι και αποτελεσματικοί και να ριζώσουμε στους χώρους μας, στα σωματεία μας, στους συλλόγους μας, την τοπική αυτοδιοίκηση. Πραγματικές κοινωνικές αλλαγές δεν μπορεί να κάνει από μόνη της μία κυβέρνηση, αν δεν έχει ένα ζωντανό κοινωνικό ρεύμα.
Για παράδειγμα, την περίοδο της πρώτης αριστερής διακυβέρνησης αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός κατά 11% και 27% για τους νέους (με ταυτόχρονη κατάργηση του ρατσιστικού και ντροπιαστικού υποκατώτατου), επανήλθαν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας στο μεγαλύτερο μέρος τους και καταπολεμήθηκε η παραβατικότητα στους χώρους εργασίας με νομοθετικές παρεμβάσεις και τη δράση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Ολα αυτά δεν θα είχαν γίνει, αν δεν υπήρχε ζωντανή σχέση με τους ανθρώπους μέσα στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. της δεύτερης φοράς Αριστερά ως μαζικό συλλογικό υποκείμενο χρειάζεται να συνεχίσει να αντιλαμβάνεται την κοινωνική κίνηση. Εχει ανάγκη από μέλη γειωμένα στους κοινωνικούς τους χώρους, που θα δίνουν καθημερινά αγώνες. Οι μάχες δίνονται και στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο. Τα θεσμικά εργαλεία είναι κρίσιμα και σημαντικά, δεν ακυρώνουν όμως τη σημασία της διαρκούς μάχης που απαιτείται μέσα στην κοινωνία. Οπως είχε πει και ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Αριστεράς, ο Γιάννης Ρίτσος, «αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».
*μέλος Κεντρικού Συμβουλίου Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
**μέλος Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και γραμματέας του φοιτητικού συλλόγου τουρκικών και σύγχρονων ασιατικών σπουδών «Ναζίμ Χικμέτ», εκλεγμένος με το BLOCO Ριζοσπαστικής Αριστεράς
***γραμματέας μαθητικού Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Χίου
πηγη: https://www.efsyn.gr