«Πουριτανός είναι αυτός που εξοργίζεται στην σκέψη πως κάποιος κάπου στον κόσμο περνάει καλά». «Τσούλα λέγεται η γυναίκα που έχει την σεξουαλική ηθική του άνδρα».

Δύο ορισμοί, αφαιρετικοί και δηκτικοί, δύο αλήθειες. Ο αισθητικός κόσμος της Ιωάννας Τούνη μου είναι ξένος. Και αυτό δεν έχει καμία σημασία. Γιατί ακόμη πιο ξένος και τελικά εχθρικός μου είναι ο κόσμος αυτών που δεν αναγνωρίζουν στους ανθρώπους ίσα δικαιώματα. Ο κόσμος αυτών που τα ξέρουν όλα. Αυτών που στην περίπτωση μιας κοπέλας που κάποιος διαρρέει βίντεο με προσωπικές τους στιγμές, δεν βλέπουν τον ένοχο στο πρόσωπο αυτού που παραβιάζει την ιδιωτικότητα, αλλά αυτής που «τα 'θελε και τα 'παθε», «τέτοια είναι, σιγά μην την λυπηθούμε» και που έπρεπε «να πρόσεχε με ποιον πηδιόταν», «να μην έπινε», «να μην έκανε παρέα με αυτούς», «να μην ήταν τέτοια».

Μην έχετε αμφιβολία. Είναι η ίδια πλευρά της κοινωνίας που έλεγε για την Ελένη που δολοφονήθηκε στη Ρόδο «να μην πήγαινε να κάνει σεξ με δύο άντρες και μετά να το μετάνιωνε», είναι αυτή που έλεγε για την φοιτήτρια που αυτοκτόνησε στη Θεσσαλονίκη «να μην έστελνε γυμνές φωτογραφίες της για να μην μπορούν να την απειλούν μετά», είναι αυτή που έλεγε για την Βουλγάρα μαθήτρια στην Αμάρυνθο «να μην προκαλούσε τα αγόρια για να μην την βίαζαν», είναι αυτή που έλεγε «να μάθει η αντροχωρίστρα να χαλάει σπίτια, για να δούμε τώρα με το βιτριόλι στο πρόσωπο πως θα το κάνει», είναι αυτή που έλεγε στην προσφυγοπούλα στη βάρκα «να μην πηδιότανε σαν σκύλα» και «τι μας νοιάζει εμάς που είναι έγκυος, εμείς την γκαστρώσαμε;» Αυτή είναι. Μία κοινωνία καταπιεσμένων επιθυμιών, μίσους και φόβου. Μια κοινωνία βαθιάς και σκοτεινής ζήλιας.

Η σκατοψυχιά μπορεί να παίρνει πολλά πρόσωπα. Στην καρδιά της, όμως, βρίσκεται σταθερά ο συντηρητισμός. Και πάντα μα πάντα, θύματα του συντηρητισμού είναι περισσότερο οι γυναίκες. Για έναν και μόνο λόγο. Επειδή ποτέ δεν τους αναγνωρίζονται ίσα δικαιώματα. Οι γυναίκες δεν έχουν ίσα δικαιώματα στη χαρά, στην ερωτική απόλαυση του σώματός τους, στην προβολή της σεξουαλικότητάς τους. Ο άντρας είναι σέξυ όταν φοράει ρούχα που αναδεικνύουν τους μύες του στήθους τους, κι αυτό είναι «γοητευτικό». Οι γυναίκες είναι σέξυ όταν δείχνουν το στήθος τους, κι αυτό είναι «προκλητικό», «τσουλέ». Είναι η ίδια η κοινωνία που ζητάει από τις γυναίκες κάτι που μετά το αποδοκιμάζει. Κορώνα χάνεις, γράμματα κερδίζω. Χαρακτηριστικό στοιχείο όλων των εξουσιαστικών μηχανισμών. Γιατί αυτό είναι που βιώνουν οι γυναίκες: την ανδρική εξουσία. Και πολλές γυναίκες την αποδέχονται ή και την ασκούνε κι αυτές πάνω στις άλλες γυναίκες και δουλεύει έτσι ένας εσωτερικός μηχανισμός πειθάρχησης. Γιατί τα παραπάνω λόγια ακούγονται και γράφονται και από γυναίκες. Είναι οι κοπέλες που όταν τις ρώτανε «με πόσους έχουν πάει», φοβούνται και λένε πως είχαν μόνο δύο ή τρεις συντρόφους, «για να μην τις πουν πουτάνες», θύματα κι αυτές. Κι αυτές που αν δουν κάποια να μιλάει για την σεξουαλική της ζωή ανοιχτά και να μην την κρύβει, την κοιτάνε με μισό μάτι, με μία ζήλια ανάμεικτη με μια τεχνητή λύπηση του τύπου «καημενούλα, όλοι θα σε θέλουν μόνο για πήδημα, δεν θα βρεις ποτέ σύζυγο». Γιατί είναι και αυτό στοιχείο των μηχανισμών εξουσίας: το να πείθουν τους ίδιους τους κυριαρχούμενους να αποδέχονται την ιδεολογία των κυρίαρχων, το «έτσι είναι το σωστό». Για ασκούν αυτοί την εξουσία τους ανενόχλητοι.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Οι γυναίκες με την τόσο έντονη σεξουαλικότητα είναι αυτές που όλοι οι άνδρες τις θέλουν στο κρεβάτι τους, αλλά όχι στο δρόμο δίπλα τους. Αν είναι διάσημες, ίσως τις θέλουν δίπλα τους για να πουλήσουν μούρη και να βγει και η δική τους φάτσα ξώφαλτσα σε κανένα περιοδικό, αλλά όχι «για να την πάνε στη μάνα τους». Είναι οι γυναίκες που όσο τις γουστάρουν, άλλο τόσο τις φοβούνται γιατί μπορεί να «διαφθείρουν» την δική τους «καλή γυναίκα», να «βάλουν  ιδέες» σε εκείνη που τελικά «θα πάνε στη μάνα τους». Είναι οι γυναίκες που τις γουστάρουν και ταυτόχρονα φοβούνται ότι θα τους χαλάσουν την πιάτσα. Και θα τους κάνουν να χάσουν το πάνω χέρι γιατί δεν θα ελέγχουν πια την σεξουαλικότητα των γυναικών. Γιατί, τελικά, όλη η ουσία είναι εκεί. Στη γυναικεία σεξουαλικότητα, την οποία ακόμα οι άντρες φοβούνται όταν δεν την ελέγχουν. Ο φόβος της ισότητας. Ο φόβος μην χάσεις το πάνω χέρι. Εκεί είναι όλο το θέμα. Και ποτέ κανένας κυρίαρχος δεν παραχώρησε μόνος του κι ευχαρίστως την εξουσία του.

Τα χιλιάδες σχόλια που γράφονται αυτές τις μέρες στα social media, λοιπόν, αυτό αναδεικνύουν. Άντρες που ζηλεύουν τις γυναίκες που δεν «τους κάθονται» και τις βρίζουν επειδή «κάθονται» σε άλλους. Γυναίκες που έχουν αποδεχθεί το «ρόλο» τους και ζηλεύουν αυτές που ζουν μια ζωή διαφορετική, κούφια ή γεμάτη, αυτή που θα ήθελαν οι ίδιες. Μια κοινωνία ανθρώπων στραβογερασμένων πριν της ώρας τους, που γεμάτοι από απωθημένα, κόμπλεξ και φόβους είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να πετάξουν πέτρες. Είναι έτοιμοι να χωρίσουν τα θύματα του βιασμού σε καλά «που δεν έφταιγαν» και σε κακά «που προκάλεσαν την τύχη τους». Μόνο που το να λες σε κάποιον «Να μην πηδιόσουν για να μην σε βγάλουν στο ίντερνετ» είναι σαν να του λες «Να μην πήγαινες συνέχεια ταξίδια για να μην σου κλέψουν το σπίτι». Τελικά, απλώς ζηλεύεις τον άλλο που ταξιδεύει σε ωραία μέρη. Ή σε μέρη που φαίνονται σε αυτόν ωραία, δεν έχει σημασία. Που κάνει, πάντως, αυτό που θέλει.

Δεν έχει τελικά σημασία το ποια είναι η Τούνη και η κάθε Τούνη, τι κάνει στην επαγγελματική της ζωή, αν είναι πρότυπο ή όχι. Τα δικαιώματα και ειδικά το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια είναι για όλους, δεν είναι μόνο για «τους δικούς μας». Όταν τα δικαιώματα καταρρέουν και η καταπίεση ανθίζει, δεν σταματάει. Έρχεται για όλους. Και η καταπίεση των γυναικών ουσιαστικά δεν σταμάτησε ποτέ. Ίσως πρέπει να αποδεχθούμε πως οι άντρες στην Ελλάδα για μια γενιά ακόμα δεν θα σταματήσουν να φοβούνται τις γυναίκες που απολαμβάνουν το σεξ και τον εαυτό τους όσο και αυτοί. Ίσως πρέπει να λέμε δόξα τω θεώ που υπάρχει το Netflix και βλέπουν τα νέα παιδιά πέντε πράγματα, αφού δεν τους τα μαθαίνουμε με την σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, υπό τον φόβο της Εκκλησίας που αν ήταν στο χέρι της ούτε για το AIDS, ούτε για την αντισύλληψη θα είχε ακουστεί τίποτε. Το σίγουρο είναι ένα. Ο συντηρητισμός είναι δηλητήριο. Και κάθε μέρα σκοτώνει. Κυριολεκτικά. Και δεν θα σταματήσει να σκοτώνει αν δεν τον πνίξουμε. Έχουμε ευθύνη για τις ζωές των γυναικών. Αυτών που δεν είναι εδώ, αυτών που ζουν κι αυτών που θα 'ρθουν.

πηγη:https://tvxs.gr