Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 13 Φεβ 2021
«Σύγκρουση δύο κόσμων»: Ο Μητσοτάκης που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις και ο Τσίπρας που διορθώνει τα λάθη του – Από πού έρχονται, τι εκπροσωπούν και πού θέλουν να πάνε τη χώρα
Κλίκ για μεγέθυνση

 

Του Γ. Λακόπουλου

Μόνο η «Καθημερινή» έπιασε τι ακριβώς συνέβη στη Βουλή την Πέμπτη με την αναμέτρηση ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και τον Αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης -και την επομένη ο πρωτοσέλιδος τίτλος της ήταν: «Σύγκρουση δυο κόσμων».

 

Πράγματι. Επί σκηνής υπήρχαν δυο διαφορετικά μοντέλα πολιτικών. Ενας Πρωθυπουργός που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για την πανδημία και πελαγοδρομεί κι ένας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτευσης που διορθώνει τα λάθη του και προτείνει λύσεις.

Ο ένας υπερασπίζονταν την πιο ακραία παρέμβαση στα ΑΕΙ με ρηχότητα και ανιστόρητες αναφορές σε σύμβολα της Αριστεράς και ο άλλος εξέφραζε την αγωνία της νέας γενιάς απέναντι στην ισοπέδωση του μέλλοντος.

Το πρώτο σχόλιο που θα μπορούσε κάνει ένας ψύχραιμος παρατηρητής είναι: «Ευτυχώς που είναι στην αντιπολίτευση ο Τσίπρας και δεν είναι ο Μητσοτάκης».

Την σκηνική αναμέτρηση των αρχηγών κέρδισε κατά κράτος ο Τσίπρας ως συνήθως. Με το συγκροτημένο λόγο του απέναντι στην ρητορεία Μητσοτάκη.

Αλλά η ουσία είναι αλλού: στα πρόσωπά τους συγκρούονται πράγματι δυο πολιτικές, δυο ιδεολογίες, δυο αντιλήψεις για την εκπαίδευση, την οργάνωση κοινωνίας και την οικονομίας, δυο στάσεις για το δημόσιο ύφος και ήθος.

Τι εκπροσωπεί ο Μητσοτάκης

Για να μείνουμε στη μεταπολιτευτική περίοδο έχουμε ήδη δείγματα γραφής και από τις δυο πλευρές:

Τι περιλαμβάνει η διακυβέρνηση από τη Δεξιά, που εκπροσωπεί ο Μητσοτάκης; Τη συμβολή στη χρεοκοπία της χώρας, σκάνδαλα, αυταρχισμό, σήψη και διαφθορά, υποταγή στη διαπλοκή, αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, αντιεκπαιδευτικές παρεμβάσεις, φαυλότητα στη διοίκηση, οικογενειοκρατία, ισοπέδωση των μεγάλων ιδεών, τροφοδότηση των κατωτέρων αισθημάτων της κοινωνίας, συντήρηση της ακροδεξιάς.

Οι κυβερνήσεις της αφήσαν πίσω ρημαδιό και άδεια ταμεία. Χρέη και ελλείμματα γιατί τα λεφτά που προορίζονταν για την κοινωνία πήγαν στις τσέπες των χρυσοκάνθαρων που απομυζούσαν το δημόσιο χρήμα.

Πολλοί έκαναν περιουσία όταν βρέθηκαν στη διακυβέρνηση και αλλάξαν τρόπο ζωής. Πρώτοι στον ατέλειωτο κατάλογο ρεμούλας στους λογαριασμούς στην Ελβετία, στις οφ-σόρ, στη διαπλοκή, στον ευτελισμό του δημοσίου βίου και την υποταγή στους ολιγάρχες.

Κυβερνήσεις βουτηγμένες στα σκάνδαλα, ακόμη και με τα θαλασσοδάνεια του κόμματός τους, εξαρτημένες και ταξικές, σπατάλησαν πόρους και ευκαιρίες.

Από την άλλη η Αριστερά με τη μεταπολιτευτική συνδρομή της στους αγώνες για την ευημερία και τη δημοκρατία. Υπό τον Τσίπρα, βρέθηκε στην κυβέρνηση το 2015, χάρη στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ,  όταν το αλλοίωσαν οι ηγεσίες του.

Τα στελέχη της έκαναν λάθη και είχαν υστερήσεις και κουσούρια. Αλλά δεν έκλεβαν, δεν επιδόθηκαν σε αθέμιτο πλουτισμό, δεν αλλάξαν στάτους ζωής με το δημόσιο χρήμα, δεν έθεσαν το κράτος στην υπηρεσία των «νταβατζήδων», δεν έκαναν συναλλαγές στις πλάτες της κοινωνίας.

Η κυβέρνηση Τσίπρα

Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα -μακριά από πολλές πραγματικότητες- προσπάθησε να είναι συνεπής στο πρόγραμμα με το οποίο πήρε την εντολή. Όταν απέτυχε, άλλαξε πορεία με ευθύνη -με αποκορύφωμα τη γενναία απόφαση του Τσίπρα μετά το Δημοψήφισμα- ζήτησε νέα εντολή με νέο πρόγραμμα που έθεσε στην κρίση των ψηφοφόρων και τίμησε τη νέα εντολή με επιτυχία.

Άφησε γεμάτα ταμεία, οικονομία σε ανοδική πορεία, το αμαρτωλό τηλεοπτικό τοπίο νομιμοποιημένο, το Μακεδονικό λυμένο, το μεταναστευτικό με διεθνή εύσημα, την κοινωνία όρθια, τους θεσμούς σε λειτουργία.

Παρά τα αντινομίες, το στίγμα του Καμμένου, τις υστερήσεις κύλησε μπροστά τον τροχό της χώρας. 

Είναι η πρώτη κυβέρνηση που παρέδωσε διαχειρίσιμα δημοσιονομικά και η διάδοχός της δεν τόλμησε να υπαινιχθεί καν ότι παρέλαβε καμένη γη.

Δεν είχε νταραβέρια με τη Νοβάρτις και τη Ζήμενς,  φακέλους για χαριστικά δις. σε εργολάβους, τα στελέχη της δεν σύχναζαν στις συναναστροφές των ισχυρών του χρήματος.

Τα σκάνδαλα της Αριστεράς, κατά τους αντιπάλους της, ήταν ότι ο Τσίπρας είχε πάει σε ένα κότερο και κάπνισε ένα πούρο- μπορεί και δύο. Το μεγαλοστέλεχος Πετσίτης ξετίναξε το δημόσιο ταμείο. Ο Μαδούρο έστελνε κρυφά πετρέλαιο στην Κουμουνδούρου και έκαιγαν τα καλοριφέρ  ακόμη και τον Αύγουστο. Στα υπόγεια του Μαξίμου έκαναν  μπάφους.

Ο Μπαλαούρας είχε εξασφαλίσει μια χορηγία για ένα σωματείο της περιοχής του από τους  Κοτσολιούτσους. Ο  Πολάκης είχε πάρει στεγαστικό. Ο Παππάς ήταν τόσο σατανικός ώστε τον ηχογραφούσε ο Μιωνής -και δεν έπαιρνε είδηση- και τον έπαιζε κομπολόι ο Καλογρίτσας.

Η διεθνής θέση της χώρας επιδεινώθηκε με την υποψηφιότητα Τσίπρα για το Νόμπελ και τους επαίνους από τη Μέρκελ και τον Ολάντ. Τα ελληνοτουρκικά πήγαν χάλια με τον Ερντογάν, με τη μια και μόνη φορά που επιχείρησε τσαμπουκά, να μαγεύεται.

Τι να τα λέμε τώρα. Ακόμη και η ελευθερία του Τύπου περιορίσθηκε με την ανάληψη  των καναλιών από όσους έκαναν μπούλινγκ στον Τσίπρα.

Η σύγκρουση των δύο κόσμων

 Η σύγκρουση των δυο κόσμων αποτυπώνονται και στο προφίλ των των δυο ομιλητών:

Από τη μια ο «υιός του πατρός», τυπικός εκπρόσωπος της οικογενειοκρατίας και του κατεστημένου. Δεν πέρασε ποτέ έξω από δημόσιο σχολείο και δημόσιο νοσοκομείο, δεν πήρε μέρος σε κανέναν αγώνα για τις ιδέες του.

Είχε καλοπληρωμένες θέσεις με την πατρική μεσολάβηση και πήρε την ηγεσία του κόμματός του, αλλά και την πρωθυπουργία με συναλλαγές, ακροδεξιά διολίσθηση και με τη συνδρομή μιντιαρχών και οικονομικών παραγόντων.

Από την άλλη ο μόνος Πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευσης που δεν προέρχεται από τζάκι. Ήταν παρών στους αγώνες της γενιάς του και διαμορφώθηκε ως πολιτικός μέσα από τη συμμετοχή στις αναμετρήσεις για καλύτερο μέλλον. Πήρε ένα κόμμα από το 3% και το πήγε στην κυβέρνηση χωρίς τις γάτες Ιμαλαΐων.

Από τη μια ένας πολιτικός που εμφανίζει τον εαυτό του ως θεόσταλτο και δεν δέχεται ότι σφάλλει στο παραμικρό. Πάντα οι άλλοι φτιάνει, ακόμη και αν είναι υπουργοί του ή επικοινωνιολόγοι του. Μιλάει για αριστεία και μαζεύει τυχοδιώκτες.

Έχει ένα μόνο στόχο: την απόλυτη κυριαρχία του με κάθε μέσο. Κυρίως με την προνομιακή διανομή του κρατικού, του τραπεζικού και του κοινοτικού χρήματος στους ημέτερους και την αφαίρεση δικαιωμάτων από τους πολλούς.

Από την άλλη ένας πολιτικός με δημοκρατική κουλτούρα, ευπρεπής και συγκροτημένος, με διαυγείς θέσεις. Δεν πιάνει μύγα στο σπαθί του. Απευθύνεται στο λαό και μιλάει με τους εκπροσώπους του, όχι με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και του ληστρικών funds.

Παρότι δεν διαχειρίστηκε κανένα χρηματοδοτικό πακέτο, αλλά την χρεοκοπία και τα μνημονιακά δεσμά που παρέλαβε, κράτησε τη χώρα όρθια -με όσους την πήγαν στο γκρεμό να τον πολεμούν αθέμιτα.

Σήμερα στέκεται στο ύψος της ευθύνης του, δεν αντιγράφει το είδος τη αντιπολίτευσης που υπέστη. Ζητάει λύσεις κοινής αποδοχής, με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον και την ευημερία των πολλών και προτείνει από κοινού αντιμετώπιση των κρίσιμων θεμάτων της χώρας.

Στον Τσίπρα μπορείς κανείς να αμφισβητήσει πολλά για τις επιλογές προσώπων και πολιτικής διαχείρισης. Αλλά όχι τις προθέσεις του, το ήθος του και τη βούληση να κάνει τη χώρα -νοούμενης ως σύνολο των πολιτών της- καλύτερη. Είναι ένας από όλους και αναδείχθηκε από αυτούς, όχι από το πολιτικό μάρκετινγκ.

Στον Μητσοτάκη ακριβώς οι προθέσεις αμφισβητούνται, η διαμόρφωση της ιδιογκρασίας του σε περιβάλλον μακριά από τον λαό και την πολιτική επιδίωξη του να παραδώσει τη χώρα σε ασύδοτους κεφαλαιούχους και στους λίγους, με περιορισμένα δικαιώματα και επίπεδο ζωής για τους πολλούς.

Εκτός από τις προσωπικές επιλογές τους, την καταγωγή τους  και την νοοτροπία τους είναι και η φύση των παρατάξεων τους και η πολιτική τους παράδοση και η ταξική τους σύνθεση που τους διαχωρίζει στη μια και στην άλλη κατεύθυνση.

Στη Βουλή είδαμε -πάλι- την κορύφωση της σύγκρουσης δυο κόσμων. Και μακάρι να συνεχιστεί έτσι.

Πηγη: https://www.anoixtoparathyro.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου