Τον Δεκέμβριο του 2021, η Εφημερίδα των Συντακτών δημοσίευσε, σε ένθετη έκδοση με την επιμέλεια του δημοσιογράφου Δημήτρη Ψαρρά, τον «Φάκελο του Κώστα Λαλιώτη, στην Ασφάλεια του Παπαδόπουλου του Ιωαννίδη και του Καραμανλή (1968-1980)». Όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος στην Εισαγωγή της έκδοσης, ο Κώστας Λαλιώτης στις 14 Μαΐου 2021 υπέβαλε αίτηση, που έγινε δεκτή, προς την Διεύθυνση Επικοινωνίας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας για να του δοθεί πρόσβαση στον προσωπικό του «Φάκελο πολιτικών φρονημάτων», που αναφέρεται στο διάστημα μεταξύ του 1968 και του 1980.
Πρόκειται, λοιπόν, «για έναν από τους 2.110 Φακέλους, που κρίθηκαν άξιοι διατήρησης «για ιστορικούς λόγους» και έτσι εξαιρέθηκε από την καταστροφή, που οργανώθηκε την περίοδο της «συγκυβέρνησης» Μητσοτάκη-Φλωράκη-Κύρκου με πρωθυπουργό τον Τζανή Τζαννετάκη. Στις 29 Αυγούστου 1989 είχαν καεί εκατομμύρια φάκελοι στον κλίβανο της «Χαλυβουργικής» (συνολικά 17.500.000), στο όνομα της «άρσης των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου», παρά την έντονη αντίδραση των σοβαρότερων ιστορικών επιστημόνων, που διέκριναν σ’ αυτήν την πράξη την καταστροφή «σημαντικών τεκμηρίων της εθνικής μας ιστορίας και της εθνικής μας παράδοσης».
Στον συγκεκριμένο «Φάκελο» μεταξύ άλλων περιέχεται και το πρώτο έγγραφο, που αναφέρεται ευθέως στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, φέρει ημερομηνία 19.2.1973 και περιλαμβάνει τα ονόματα 19 φοιτητών, στους οποίους αποδίδεται ότι «υποκινούν σε αποχή» τους συμφοιτητές τους και προτρέπουν σε «οχλοκρατικές εκδηλώσεις». Η ημερομηνία κατά την οποία υποβάλλεται το έγγραφο, μάλιστα, είναι μόλις δυο μέρες πριν από την πρώτη κατάληψη της Νομικής Σχολής, που αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα αντιδικτατορικά γεγονότα και μία βδομάδα μετά την έκδοση του Ν.Δ. 1347/73, στο οποίο προβλεπόταν ότι «ο υπουργός Εθνικής Αμύνης δύναται να διατάσση την διακοπήν της χορηγηθείσης αναβολής κατατάξεως εις σπουδαστάς», για λόγους «πειθαρχικής» και «ποινικής» ποινής, αλλά και «λόγω οιασδήποτε υπαιτίου αποχής εκ των παραδόσεων, εξετάσεων ή ασκήσεων των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ή προτροπής εις τοιαύτην αποχήν».
Το έγγραφο υπογράφεται από τον Σπυρίδωνα Μιχελή, Αστυνομικό Διευθυντή. Ο Μιχελής, όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς, ανέλαβε υπαρχηγός του Σώματος τον Οκτώβριο του 1973 και μετά την ανατροπή του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, ο Ιωαννίδης τού ανέθεσε την αρχηγία της Αστυνομίας. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι την πτώση της χούντας. Αποστρατεύθηκε από την κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις 9.9.1974, αλλά του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Επιτίμου Αρχηγού» προφανώς σε ένδειξη αναγνώρισης από το μεταπολιτευτικό κράτος για τις σημαντικές υπηρεσίες που προσέφερε. Δεν ήταν άλλωστε ο μόνος από τους ανώτατους, ανώτερους και σε κάθε βαθμίδα αξιωματούχους των χουντικών σωμάτων ασφάλειας που επιβραβεύτηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κατά την διάρκειας της πρώιμης ή της ύστερης μεταπολίτευσης είτε από το καραμανλικό κράτος ή από την πασοκική διαχείριση που ακολούθησε επάξια τον ίδιο δρόμο.
ΥΠΟΔ/ΝΣΙΣ ΓΕΝ. ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ
ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. 11501 Φ.40/244
ΑΠΟΡΡΗΤΟΣ
Εν Αθήναις τη 19 Φεβρουαρίου 1973
Προς ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ
Γενικήν Διεύθυνσιν Εθνικής Ασφαλείας, Δ/νσιν Α´
Τμήμα IV, Γραφείον 1ον
ΘΕΜΑ: Φοιτηταί υπαίτιοι υποκινήσεως εις αποχήν εκ των μαθημάτων.
Αναφέρομεν ότι οι κατωτέρω φοιτηταί, από 10-2-73 μέχρι σήμερον, κινούνται δραστηρίως, ου μόνον εις τας Σχολάς των, αλλά και εις ετέρας Σχολάς και προτρέπουν τους συναδέλφους των εις αποχήν εκ των μαθημάτων των και συγκρότησιν οχλοκρατικών εκδηλώσεων:
1. ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ Εμμανουήλ του Χρήστου και της Αμαλίας, γεν. τω 1947 εις Πειραιά, φοιτητής Ιατρικής, κάτοικος ενταύθα Λεωφ. Ιωνίας 87.
2. ΧΑΪΝΗΣ Κυριάκος του Δημητρίου και της Ελευθερίας, γεν. τω 1950 εις Νίκαιαν Πειραιώς, φοιτητής Ιατρικής, κάτοικος Κορυδαλλού Πειραιώς οδός Πατρόκλου 24α.
3. ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗΣ Μιχαήλ του Θεοδώρου και της Σαπφούς, γεν. τω 1949 εν Αθήναις, φοιτητής Οδοντιατρικής, κάτοικος Καλλιθέας οδός Μεταξά 44.
4. ΣΑΜΑΝΤΑΣ Επαμεινώνδας του Γεωργίου και της Κλεοπάτρας, γεν. τω 1953 εν Αθήναις, φοιτητής Ιατρικής, κάτοικος ενταύθα, Επαμεινώνδου 8.
5. ΛΑΛΙΩΤΗΣ Κων/νος του Γεωργίου και της Νίκης, γεν. τω 1951 εις Τρίπολιν, φοιτητής Οδοντιατρικής, κάτοικος ενταύθα οδός Ευελπίδων 3.
6. ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ Αναστάσιος του Ιωάννου και της Αθηνάς, γεν. τω 1952 εν Αθήναις, φοιτητής Φυσικομαθηματικής, κάτοικος Καλλιθέας οδός Εσπερίδων 22.
7. ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ Κων/νος-Ξενοφών του Εμμανουήλ και της Χρυσούλας, γεν. τω 1952 εις Χανιά Κρήτης, φοιτητής Φυσικομαθηματικής, κάτοικος ενταύθα οδός Ασκληπιού 41.
8. ΣΕΜΠΟΣ Παναγιώτης του Ηλία και της Ζωής, γεν. τω 1952 εις Τρίπολιν, φοιτητής Φυσικομαθηματικής, κάτοικος ενταύθα οδός Έβρου 97.
9. ΝΤΑΒΟΣ Δημήτριος του Παναγιώτου και της Μαρίας, γεν. τω 1949 εις Ράπτην Γορτυνίας, φοιτητής Φυσικομαθηματικής, κάτοικος ενταύθα οδός Ιωάν. Δροσοπούλου 159.
10. ΚΑΛΛΙΒΡΕΤΑΚΗΣ Λεωνίδας του Φωτίου και της Αθηνάς, γεν. τω 1953 εις Χανιά Κρήτης, φοιτητής Φιλοσοφικής, κάτοικος ενταύθα, Χρυσ. Σμύρνης 31.
11. ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ιωάννης του Βασιλείου και της Ειρήνης, γεν. τω 1953 εν Αθήναις, φοιτητής Φιλοσοφικής, κάτοικος ενταύθα οδός Κοντοσκαλίου 20.
12. ΚΟΥΤΟΥΛΑΣ Δημήτριος του Χριστόφορου και της Ελπίδος, γεν. τω 1952 εις Άρταν, φοιτητής Οδοντιατρικής, κάτοικος ενταύθα οδός Φιλιππουπόλεως 27 (Τ.Τ. 202).
13. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ Εμμανουήλ του Παντελή και της Θεοπούλας, γεν. τω 1952 εις Αλεξανδρούπολιν, φοιτητής Νομικής, κάτοικος ενταύθα, οδός Πάτμου 25.
14. ΒΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Γεώργιος του Νικολάου και της Ελένης, γεν. τω 1949 εν Αθήναις, φοιτητής Νομικής, κάτοικος ενταύθα, Δαμάρεως 28.
15. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ Γεράσιμος του Αγγέλου και της Μαρίας, γεν. τω 1949 εις Πύργον Ηλείας, φοιτητής Νομικής, κάτοικος ενταύθα, Δαμάρεως 28.
16. ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ Γεώργιος του Επαμεινώνδα και της Γαλάτειας, γεν. τω 1948 εν Αθήναις, φοιτητής Νομικής, κάτοικος ενταύθα οδός Λήμνου 15.
17. ΜΠΙΣΤΗΣ Νικόλαος του Μιχαήλ και της Χριστίνας, γεν. τω 1951 εις Νέον Φάληρον Πειραιώς, φοιτητής Νομικής, κάτοικος ενταύθα οδός Δράκου 10α.
18. ΚΙΝΙΝΗΣ Ιωάννης του Αναστασίου και της Νικολέττας, γεν. τω 1951 εν Αθήναις, φοιτητής Νομικής, κάτοικος ενταύθα οδός Παπαδιαμαντοπούλου αριθ. 9.
19. ΠΑΡΙΑΝΟΣ Γεώργιος του Ελισσαίου και της Αναστασίας, γεν. τω 1949 εις Κρανίδιον Αργολίδος, φοιτητής Νομικής, κάτοικος ενταύθα οδός Γλαύκωνος 19 (ΚΓ).
Οι ανωτέρω, διά της καθόλου διαγωγής των, παρέβησαν το άρθρον 1 του Ν.Δ. 1347/1973.
Παρακαλούμεν όπως λάβητε γνώσιν.
Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΙΧΕΛΗΣ
ΑΣΤΥΝ. Δ/ΝΤΗΣ Α΄
Σύμφωνα με τον ιστορικό Βαγγέλη Καραμανωλάκη, συγγραφέα του βιβλίου «Ανεπιθύμητο παρελθόν» (εκδ. Θεμέλιο), που πραγματεύεται τους φακέλους κοινωνικών φρονημάτων στον 20ο αιώνα, και μελετά τους λόγους, που οδήγησαν στη συγκεκριμένη καταστροφή, μοναδική ίσως περίπτωση, στη διεθνή εμπειρία: «Η καταστροφή των φακέλων το 1989 αποτελεί μια μοναδική πράξη διεθνώς. Σε καμιά άλλη χώρα, και μάλιστα δεκαπέντε χρόνια μετά το τέλος μιας δικτατορίας (1974), μια κυβέρνηση συνεργασίας Δεξιάς – Αριστεράς δεν αποφάσισε την ολοσχερή καταστροφή τέτοιου είδους αρχειακού υλικού. Όπου έχουμε τέτοιες καταστροφές, κατά κύριο λόγο έγιναν από τα ίδια τα αυταρχικά καθεστώτα, για παράδειγμα στη Νότια Αφρική ή τη Ροδεσία, για να εξαφανίσουν ενοχοποιητικά στοιχεία της δράσης τους. Άρα το δικό μου κεντρικό ερώτημα αφορούσε την κατανόηση αυτής της πράξης, η οποία δεν είχε αντιδράσεις, αλλά συνάντησε τη συναίνεση ή την αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας» (22-4-2019, Εφημερίδα Αυγή).
Όπως τονίζει ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης, οι «Φάκελοι» αποτελούν αρχείο, αντιμετωπίζονται, δηλαδή, ως ένα σύνολο τεκμηρίων, που καταλαμβάνει ένα συγκεκριμένο χώρο και παράλληλα η πρόσβαση σ’ αυτό προσδίδει εξουσία σ’ όποιον την έχει: «Από την άλλη πλευρά η Αριστερά του 1989 μπορεί να ήθελε να αφήσει πίσω της τα τεκμήρια ενός παρελθόντος ένοπλης διεκδίκησης της εξουσίας. Σε ατομικό επίπεδο, επίσης ενδεχομένως, πολλοί θα φοβόντουσαν την αποκάλυψη τεκμηρίων, που δεν έλεγχαν είτε αυτή αφορούσε τη δράση τους στον εμφύλιο πόλεμο είτε τις κομματικές διαδρομές τους».
Ο Καραμανωλάκης σε άλλη συνέντευξή του (Huffpost, 17-11-2019) παρατηρεί ότι για τα αρχεία της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), ιδρυμένης το 1953 (ΚΥΠ) και με μια έντονη «εμπλοκή» στην εσωτερική ζωή της χώρας, δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα, όπως άλλωστε δεν υπάρχει πρόσβαση σε αρχεία άλλων υπηρεσιών, που στην ιστορική διαδρομή του ελληνικού κράτους ανέλαβαν τον έλεγχο και την πειθάρχηση του πληθυσμού: «Δεν είναι κάποια λατρεία των τεκμηρίων, ούτε κάποια μανία να καταγγείλει κανείς την εξουσία και τους μηχανισμούς της. Είναι η ανάγκη να κατανοήσουμε την ιστορική διαδρομή μιας κοινωνίας που σε μεγάλο βαθμό άφησε τα σημάδια της στο σήμερα, μια ιστορική διαδρομή με δύσκολα και σκοτεινά σημεία που χρήζουν διερεύνησης».
Σύμφωνα με τον Δημήτρη Πλουμπίδη (ο πατέρας του εκτελέστηκε τον Ιούλιο του 1953 από έκτακτο στρατοδικείο χαρακτηρισμένος ως «χαφιές» από το ΚΚΕ): «Όταν καταστράφηκαν οι φάκελοι το 1989, είχαν χάσει μεγάλο μέρος της επικαιρότητας, της πολιτικής και κοινωνικής χρήσης τους, διατηρούσαν όμως προφανώς την αξία του τεκμηρίου. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί από το ’74 ήταν μάλλον ανενεργοί, γιατί ίσως άρχισαν τα ηλεκτρονικά φακελώματα, γιατί το ’81-’82 είχε αναγνωριστεί η Εθνική Αντίσταση με δύο μαρτυρίες και όχι με τη χρήση των φακέλων και το ’89 είχε αναγνωριστεί η περίοδος ’45-’49 ως εμφύλιος πόλεμος. Ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού διωκόμενο ή παραμερισμένο κοινωνικά έβρισκε δικαίωση χωρίς να χρειάζονται σε αυτό οι φάκελοι. Όταν μιλάμε για κοινωνικά και ατομικά τραύματα, για παράδειγμα το τραύμα της υπογραφής δήλωσης, ξέρουμε ότι τα τραύματα αποσιωπώνται ή παραμερίζονται, έως ότου ο τραυματισμένος πατήσει σε ασφαλές έδαφος κοινωνικά και ψυχολογικά. Αυτό το ασφαλές έδαφος εν μέρει υπήρχε το 1989, μια διαδικασία, που άρχισε σταδιακά από το 1974 και ολοκληρώθηκε το ’81. Αυτό σημαίνει ότι σε μια 15ετία από τη Μεταπολίτευση η σημασία των φακέλων ως υλικό δικαίωσης και τιμωρίας είχε αδυνατίσει σημαντικά. Κατά συνέπεια, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών μπορούσε να βλέπει την καταστροφή των φακέλων ως ένα μέρος μιας συνολικής κάθαρσης ενός δύσκολου παρελθόντος. Όταν μάλιστα αυτοί οι φάκελοι έκρυβαν λίγο παλιωμένα, αλλά βαριά μυστικά, τόσο για τους διώκτες όσο και για τους διωκόμενους» (Εφημερίδα Εποχή 21-4-2019).
Σημειωτέον, ότι η εμφανής αφαίρεση ονομάτων πληροφοριοδοτών από τους ελάχιστους προσβάσιμους απομείναντες «φακέλους» διαπιστώθηκε, μεταξύ άλλων, και στην περίπτωση του φακέλου του Νίκου Πλουμπίδη, όπως κατήγγειλε ο Δημήτρης Πλουμπίδης (Εφημερίδα των Συντακτών, 15.8.2014), όταν έλαβε γνώση το 2010 του φακέλου του πατέρα του στην Ασφάλεια και διαπίστωσε ότι έλειπαν στοιχεία, όπως τα ονόματα των χαφιέδων, ενώ παρέμεναν κυρίως έγγραφα περισσότερο γραφειοκρατικά, όπως η διαταγή συγκρότησης του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων με δελτία παρακολούθησης, δελτία δράσης, στοιχεία για το ειδικό αρχείο δεν συντάσσονταν, και δεν εμπλουτίζονταν αποκλειστικά με αναφορές από ασφαλίτες και γενικά αστυνομικούς, αλλά και από ένα ευρύ δίκτυο συναδέλφων, γειτόνων, συμφοιτητών, περιπτεράδων, θυρωρών, ταξιτζήδων και λοιπών προθύμων είτε λόγω ιδεολογικών πεποιθήσεων είτε επειδή εξαναγκάστηκαν να υποκύψουν σε «μεγάλους» ή «μικρούς» εκβιασμούς.
Το 1984, επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, λαμβάνεται η απόφαση για την καύση φακέλων και ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Γιάννης Σκουλαρίκης στέλνει επιστολή τόσο στο ΚΚΕ όσο και στο ΚΚΕ Εσωτερικού ζητώντας κατάλογο με στελέχη, που οι εν λόγω κομματικοί μηχανισμοί θα επέλεγαν να «σωθούν» οι φάκελοί τους. Σύμφωνα με έγγραφα του 1984 (9391 Φ. 602.7/267ιθ από 23 ΜΑΪ. 1984 Διαταγή ΥΠΔΤ/ΣΕ) οι φάκελοι πολιτικών φρονημάτων των υπηρεσιών του Λεκανοπεδίου Αττικής συγκεντρώθηκαν στο κτίριο της Υποδιεύθυνσης Μηχανοκινήτου, πρώην Αστυνομίας Πόλεων, στην Καισαριανή, αλλά παρ’ όλα αυτά η καύση τους δεν πραγματοποιείται εκείνη την χρονική στιγμή.
Μ’ άλλα λόγια, το ΚΚΕ, παραδείγματος χάριν, είχε την δυνατότητα να επιλέξει ποιανών οι «Φάκελοι» θα καταστραφούν δια παντός και ποιανών όχι, κρατώντας, βέβαια, την δυνατότητα να κρατά εμφυλιακά και μετεμφυλιακά «μυστικά και ντοκουμέντα», και την ευχέρεια να ελέγχει κομματικές καταστάσεις και πρόσωπα κατά το δοκούν και, βέβαια, να απαλείψει με το αζημίωτο πολιτικά δυσάρεστες ιστορικές αλήθειες.
Η εξουσία που δόθηκε στο ΚΚΕ, να επιλέξει τους «Φακέλους», που θα «διασωθούν», του έδωσε την δυνατότητα να ελέγξει την «ιστορία», διαγράφοντας τα ανεπιθύμητα «στοιχεία», αλλά και τους ανεπιθύμητους αγωνιστές, όλους εκείνους κυρίως ανώνυμους που κατασυκοφαντήθηκαν προδικτατορικά αλλά και κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης ως «προβοκάτορες και ύποπτα στοιχεία, εχθροί του λαού και του λαϊκού κινήματος». Μήπως, λόγου χάριν, η αντιδικτατορική πάλη γράφτηκε από τα επώνυμα στελέχη του ΚΚΕ, που στο κάτω κάτω έκανε τα πάντα για να εμποδίσει την κατάληψη του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973; Όχι, βέβαια. Χιλιάδες ανώνυμοι αγωνιστές έδωσαν τότε το παρών με πάθος και ανιδιοτέλεια, και υπήρξαν οι σπινθήρες μιας ανεξέλεγκτης από τους κομματικούς μηχανισμούς εξέγερσης.
Την ίδια, όμως, δυνατότητα επιλογής των «Φακέλων» που επιθυμούσε να «διασωθούν», είχε, και με το παραπάνω, και το Πασοκ, το οποίο άλλωστε είχε αναλάβει και την διακυβέρνηση επί μακρόν. Κατά την συνεδρίαση της 12ης Σεπτέμβρη 1989, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Ιωάννης Κεφαλογιάννης, απαντώντας από το βήμα της Βουλής στις αντιδράσεις των βουλευτών της αντιπολίτευσης και συγκεκριμένα του Νίκου Σηφουνάκη και του Φοίβου Ιωαννίδη, σχετικά με την διαδικασία επιλογής των «Φακέλων» που «σώθηκαν», δήλωσε ότι πρόκειται για: «Αυτούς που διάλεξε το ΠαΣοΚ μαζί με ορισμένους πρόσθετους φακέλους. Οι πρόσθετοι αυτοί φάκελοι προσετέθησαν στους 1.600 που είχε επιλέξει το ΠαΣοΚ και είναι στο σύνολο 2.100. Όμως, αυτός ο επιπλέον αριθμός των φακέλων έγινε με τα κριτήρια που καθόρισε ο κ. Σκουλαρίκης, με τα κριτήρια που καθόρισαν οι κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ».
Υπό αυτές τις συνθήκες το 1989, ο κατάλογος των επιλεγμένων προσώπων φαίνεται ότι εμπλουτίζεται, ορισμένοι πολιτικοί παραλαμβάνουν τους φακέλους τους, με την κυβέρνηση Τζανεττάκη (ΝΔ-ΚΚΕ-ΕΑΡ) να προχωρά τελικά στις 19 Αυγούστου στην καύση των «Φακέλων». Στις 21 Σεπτεμβρίου 1989, η Βουλή παραπέμπει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο για ηθική αυτουργία κατ’ εξακολούθηση στο «σκάνδαλο» των τηλεφωνικών υποκλοπών (ή «σκάνδαλο Τόμπρα»), ενώ στις 27 Σεπτεμβρίου παραπέμπεται και για το «σκάνδαλο» Κοσκωτά (κατηγορούμενος για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε απιστία και το αδίκημα της παθητικής δωροδοκίας).
Θεωρούμε ότι και μόνο με την παράθεση των γεγονότων, προκύπτουν αβίαστα ορισμένα συμπεράσματα. Η περιβόητη, λοιπόν, «καταστροφή» των «Φακέλων» χαρακτηρίζεται από τα διαχρονικά μεταπολιτευτικά νταλαβέρια των κομμάτων, που εντάσσονται στους ενδοεξουσιαστικούς ανταγωνισμούς και διαπλέκονται με την διαχείριση της περιβόητης εθνικής συμφιλίωσης, υπό την σκιά και της δικαστικής «κάθαρσης», όπως χαρακτηρίστηκε η διαχείριση του «σκανδάλου» Κοσκωτά και των παρακολουθήσεων εκείνης της εποχής.
Η μεγάλη συμφωνία μεταξύ κυρίως ΝΔ και ΚΚΕ (υπό την ηγεσία του Φλωράκη), αλλά και της ΕΑΡ (Κύρκος) για την συγκρότηση της Κυβέρνησης Τζαννετάκη δεν είναι τυχαίο, ότι έσπευσε να επιδείξει με την καύση των «Φακέλων» τα «τελικά τεκμήρια» της εθνικής συμφιλίωσης, την εξαφάνιση του «σκοτεινού παρελθόντος», την επανασηματοδότηση της κοινής πορείας, της εθνικής συμφιλίωσης «νικητών» και «ηττημένων» του εμφυλίου πολέμου.
Οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, ακολουθώντας το παγκόσμιο ρεύμα των εξελίξεων, όπως σηματοδοτήθηκαν από την λεγόμενη κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ της κυριαρχίας και με ορίζοντα μια ενοποιητική διαδικασία (στο πολιτικό, οικονομικό αλλά και ιδεολογικό πεδίο), έσπευσαν να θέσουν στο «περιθώριο» την καθυστερημένη, όπως θεωρήθηκε, πασοκική διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. Μια παρ’ όλα αυτά κυρίαρχη μεταπολιτευτική διαχείριση, που διέθετε, όπως αποδείχθηκε και μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, το απαραίτητο πολιτικό «βάθος» για να ενταχθεί στο επαναπροσδιοριζόμενο ευρωπαϊκό σχέδιο ολοκλήρωσης, όπως αυτό ορίσθηκε από το 1992 με την Συνθήκη του Μάαστιχτ μια Ευρωπαϊκή Συνθήκη, η οποία θεωρείται η σημαντικότερη και ιστορικότερη συνθήκη της Ευρωπαϊκής ηπείρου και η δεύτερη ομοίως σε παγκόσμια κλίμακα μετά από εκείνη της ίδρυσης του ΟΗΕ.
Την 25η Μαΐου 2016, επί ημερών πρώτης φορά αριστερής κυβέρνησης με κοινή υπουργική απόφαση (ΚΥΑ), από τον υπουργό Εσωτερικών κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή, τον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Νίκο Τόσκα και τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Νίκο Παρασκευόπουλο, παίχτηκε μια ακόμα πράξη της κακοπαιγμένης παράστασης, που ονομάστηκε «καταστροφή» και «άνοιγμα» (πάντα «υπό προϋποθέσεις») των διαθέσιμων «Φακέλων» των ατομικών φρονημάτων, «που επί δεκαετίες φυλάσσονται στα αρχεία υπηρεσιών του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (πρώην Δημόσιας Τάξης)».
Αποφασίστηκε, λοιπόν, η «άρση του απορρήτου και το δικαίωμα πρόσβασης στους φακέλους πολιτικών φρονημάτων, αυτού του ελάχιστου και πετσοκομμένου αρχείου, που «διασώθηκε», ενώ το μεγαλύτερο μέρος του «αρχείου» της αστυνομίας παραμένει, φυσικά, απροσπέλαστο, τόσο στους ιστορικούς μελετητές όσο και σε κάθε άλλον ενδιαφερόμενο. Όσο για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Συριζα-Ανελ στο «φακέλωμα» και στις παρακολουθήσεις, δεν χρειάζεται κάποιος να έχει ιδιαίτερη φαντασία ή γνώση. Το κράτος έχει συνέχεια, και η αριστερή του συνέχεια είναι ιδιαίτερα συνεπής στα κατασταλτικά της καθήκοντα.
Και βέβαια, την περίοδο που διανύουμε, η συνέχεια είναι τουλάχιστον πανηγυρική, και βέβαια αντάξια των τεχνολογικών εξελίξεων. Αν κάτι πρέπει να σημειώσουμε, αυτό δεν είναι άλλο, παρά η αξιοσημείωτη ειλικρίνεια και ομολογία των σημερινών κρατούντων: όλοι είναι ύποπτοι, γι’ αυτό και όλοι παρακολουθούνται, από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και επομένως και τον «τελευταίο πολίτη».
Έτσι, για να μην είναι κάποιος παραπονούμενος και τελικά για να μην έχει λόγο να ασχοληθεί κάποιος, ψελλίζοντας τα γνωστά περί δημοκρατικών δικαιωμάτων. Άλλωστε, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι βαριά η κληρονομικά της «πανδημίας», ή μήπως όχι;
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.232, Δεκέμβριος 2022
πηγη: https://anarchypress.wordpress.com