«Μαμά σε παρακαλώ». Το παιδί τρέχει φωνάζοντας προς το αστυνομικό αυτοκίνητο που μεταφέρει τη μάνα του στη φυλακή.

«Μαμά σε παρακαλώ»! Οι δικαστές δεν ακούνε την κραυγή. Ένα παιδί ζητάει βοήθεια. Κανείς δεν το ακούει.
«Μαμά σε παρακαλώ». Η κάμερα το σημαδεύει, το απομονώνει, το καταπίνει. Το παιδί «πουλιέται» στο φιλοθεάμον κοινό. Η κραυγή του αυξάνει την αξία της εικόνας. Σωματέμποροι κι εκπορνευτές το εκδίδουν μαζί.
«Μαμά σε παρακαλώ».
Ποιοι άφησαν αυτά τα παιδιά έρημα στους πέντε δρόμους; Ποιοι έστειλαν τη μάνα τους στη φυλακή, ποιοι άφησαν ελεύθερους τους μπάτσους-βιαστές;
«Μαμά σε παρακαλώ»! Η φωνή μου σκίζει τα σωθικά.
«Το λάθος είναι αυτός ο τοίχος μέσα μας/ που δεν τον γκρεμίσαμε ποτέ», θα πω μαζί με τον Τίτο Πατρίκιο. Αυτός ο τοίχος που δεν μας άφησε να δούμε τη διαφορά ανάμεσα στην πόρνη-φτώχεια και τον εκπορνευτή πλούτο, που δεν μας αφήνει ν' ακούσουμε.
Να τον γκρεμίσουμε λοιπόν. Να ακούσουμε την κραυγή. Να σώσουμε το παιδί.

Να πάνε στο διάολο οι πορνοβοσκοί και οι Ακαδημίες τους.

Να φτιάξουμε ένα καινούργιο εδώ. Εδώ που ανθίζουν οι οπωροφόρες λέξεις, εδώ που κατοικούν οι εξόριστοι νέοι, η νέα ευαισθησία, η αλληλεγγύη και η καλοσύνη.

πηγη: http://artinews.gr