Πόση σαπίλα να αντέξουμε, πόση αδικία να καταπιούμε, πόση απογοήτευση να διαχειριστούμε. Η στερεοτυπική εικόνα της γυναίκας που προκαλεί εξακολουθεί να κυριαρχεί κι ας πέρασαν δεκαετίες από τότε που διαβάζαμε με ιερότητα το «Δεύτερο φύλλο», μαζευόμασταν γεμάτες πάθος για να συζητήσουμε στο Καφενείο Γυναικών στο κέντρο της Αθήνας και στο Σπίτι Γυναικών στο Κουκάκι. Γράφαμε συνθήματα στους τοίχους, διεκδικούσαμε χειραφέτηση, ίσες ευκαιρίες, εναντιωνόμασταν στις προκαταλήψεις, αμφισβητούσαμε τα πατριαρχικά πρότυπα, ονειρευόμασταν μια κοινωνία με ίσα δικαιώματα, να περπατάμε μόνες τα βράδια χωρίς να φοβόμαστε, να διαχειριζόμαστε τα κορμιά και τις ζωές μας μακριά από τις παγιωμένες οπισθοδρομικές αντιλήψεις.

Κατακτήσαμε μόρφωση, δουλειές, δικαιώματα, ελευθερίες. Αλλαξε όμως η κοινωνία; Η εκμετάλλευση των γυναικών εξακολουθεί να είναι καθημερινή υπόθεση. Το σημερινό φορτίο είναι βαρύ. Το έγκλημα του βιασμού του 12χρονου κοριτσιού που απειλήθηκε, τρομοκρατήθηκε, εκδόθηκε σε οίκους ανοχής από τον παιδοβιαστή μαστροπό, οι 213 επίδοξοι βιαστές είναι πραγματικότητα. Η μητέρα που με ελλιπή στοιχεία προφυλακίστηκε είναι πραγματικότητα. Η υπόθεση τράφικινγκ στην Ηλιούπολη με πρωταγωνιστή έναν αστυνομικό είναι πραγματικότητα. Η έμφυλη βία στα σπίτια, στους δρόμους και στο αστυνομικό τμήμα είναι πραγματικότητα.

Οι δύο αστυνομικοί που κατηγορούνται για τον βιασμό της 19χρονης στο Α.Τ. της Ομόνοιας αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Ο Αλέξης Κούγιας, δικηγόρος υπεράσπισης του ενός, δήλωσε ότι υπήρξε συνέρευση αλλά με τη συγκατάθεση της 19χρονης κι ας ήταν η ίδια που κατήγγειλε το περιστατικό του βιασμού της. Μήπως και ο πατέρας του Ηλία Μίχου τι είπε; «Ο γιος μου είναι λεβέντης». Ζητούμενο δεν είναι να χωριστούμε σε γυναίκες - άντρες. Ζητούμενο είναι να συσπειρωθούμε όσοι νιώθουμε άνθρωποι. Γιατί όπως έγραφε η Κατερίνα Γώγου: «...Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος / Θα την αλλάξουμε τη ζωή / …παρ’ όλα αυτά Μαρία».

πηγη: https://www.efsyn.gr