Μια ξαφνική ασθένεια επικαλέστηκε ο Σπύρος Λάτσης για να δικαιολογήσει τη φυσική απουσία του από τα λαμπερά εγκαίνια του Ελληνικού, στις 17/10, από τα οποία παρήλασε ο πρωθυπουργός και πλήθος παραγόντων που λίγο πολύ εκπροσωπούν την ιθύνουσα τάξη της χώρας. Οσοι τον γνωρίζουν αμφιβάλλουν αν και χωρίς την ασθένεια θα ερχόταν από τη Ζυρίχη, που είναι η βάση του, στο Ελληνικό. Αλλωστε, και μόνο η τηλεπαρέμβασή στα εγκαίνια ήταν σχεδόν έκπληξη.
Ο Σπύρος Λάτσης αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις. Ισως και να τις απεχθάνεται. Τα «αγιογραφικά» ρεπορτάζ που καταγράφουν τις κινήσεις του εικονογραφούνται με 2-3 προ τριακονταετίας φωτογραφίες. Οι τελευταίες φορές που αφέθηκε πρόθυμα στην απληστία του φωτογραφικού φακού ήταν το 2018, όταν δόθηκε το όνομα του πατέρα του στο λιμάνι του Κατάκολου, γενέτειρας του εφοπλιστή (ένα από τα πάμπολλα «λάτσεια» μνημεία που θυμίζουν στους θνητούς αυτής της χώρας ότι χρωστάμε και δεν μας χρωστάει η οικογένεια Λάτση). Κι άλλη μία φορά το 2015, όταν ο γιος του Γιάννης αναγορεύτηκε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Σ’ αυτή τη δεύτερη φωτογραφία του Σπύρου Λάτση πλάι στον διδάκτορα πρωτότοκο γιο, μπορεί να διακρίνει κανείς το χαμόγελο περηφάνιας, ίσως και αυτοεπιβεβαίωσης. Mια και ο ζάπλουτος, μη κοσμικός αλλά κοσμοπολίτης τραπεζίτης - εφοπλιστής - «εθνικός επενδυτής», που κινείται αθόρυβα μεταξύ Ζυρίχης, Λονδίνου, Αθήνας, Τζέντας, αρέσκεται να προβάλλεται και το δικό του ακαδημαϊκό παρελθόν. Το «Δρ Σπύρος Λάτσης», που σχεδόν διά ροπάλου έχει επιβληθεί σε όσα δημοσιεύματα φέρουν το όνομά του, αποτυπώνει τη σύντομη διαδρομή του μεταξύ LSE, Harvard και Princeton. Ο απόφοιτος Κολλεγίου Αθηνών –όπου επίσης υπάρχει ένα Λάτσειο Διδακτήριο–, μετά τις σπουδές του στο LSE γοητεύτηκε από τη φιλοσοφία της επιστήμης και το έργο του Ιμρε Λάκατος για τη «μεθοδολογία των αποδείξεων και των ανασκευών».
Ο Λάκατος, εβραϊκής καταγωγής, διαφωνών του ουγγρικού Κ.Κ. ο οποίος διέφυγε στην Αυστρία και μετά στο Λονδίνο μετά τη σοβιετική επέμβαση στην Πράγα, έγινε διάσημος για την προσπάθεια να μεταφέρει τη «μεθοδολογία των ανασκευών» από τα μαθηματικά σε όλες τις επιστήμες, χαρακτηρίζοντας ψευδοεπιστήμες όσες θεωρίες δεν είχαν επαρκή επιστημονική απόδειξη, ανάμεσά τους τη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης. Ο δρ Σπύρος Λάτσης επέκτεινε το πεδίο της μεθόδου στα οικονομικά. Μάλιστα, τον Φεβρουάριο 1974 πραγματοποίησε στο Ναύπλιο διεθνές επιστημολογικό συνέδριο που είχαν οργανώσει με τον Λάκατος, αλλά χωρίς αυτόν γιατί ο μέντοράς του πέθανε αιφνιδίως. Η χούντα δεν είχε πέσει, αλλά υποθέτουμε ότι δεν θα βρήκε εμπόδια, ιδιαίτερα για μια διοργάνωση που χρηματοδοτούσε ο πατήρ. Ο «καπετάν Γιάννης», άλλωστε, είχε άψογες σχέσεις με το δικτατορικό καθεστώς, στη διάρκειά του άλλωστε έστησε το δεύτερο «πετράδι του οικογενειακού στέμματος», την Πετρόλα.
Η φιλοσοφία και η επιστήμη δεν κατάφεραν να κρατήσουν για πάντα στην απαιτητική αγκαλιά τους τον Σπύρο Λάτση, που στα τέλη της δεκαετίας του ’80 άρχισε να διαχειρίζεται τομείς της οικογενειακής αυτοκρατορίας, ξεκινώντας από την τράπεζα EFG Group, που είναι και σήμερα βάση του ομίλου, και καταλήγοντας το 2003, μετά τον θάνατο του πατέρα, να αναλάβει ολόκληρο τον όμιλο, εξ ονόματος και της διακριτικής, σχεδόν αφανούς αδελφής του Μαργαρίτας και της κοσμικής, φωτογενούς Μαριάννας, η οποία ωστόσο εδώ και μία δεκαετία αυτονομείται επιχειρηματικά.
Ο 76χρονος σήμερα Σπύρος Λάτσης συγκαταλέγεται μεν στους δισεκατομμυριούχους του κόσμου, αλλά έχει πέσει στη θέση 838 της λίστας Forbes, καθώς η προσωπική περιουσία του έχει συρρικνωθεί σε 3 δισ. δολάρια. Ωστόσο, οι επιχειρήσεις του ομίλου διαχειρίζονται κεφάλαια τουλάχιστον 46 δισ. Κι είναι βέβαιο ότι τα υπό διαχείριση περιουσιακά στοιχεία είναι πολλαπλάσια. Η δομή του ομίλου είναι πολυσχιδής και περιλαμβάνει: τον τραπεζικό βραχίονα EFG International, εξειδικευμένο στο private banking για υπερπλουσίους, τον ναυτιλιακό με τη Latsko, με 14 δεξαμενόπλοια και άλλα 11 υπό κατασκευή, το γιότινγκ, με την PrivateSea και 28 mega yachts έως 140 μέτρων, φυσικά τα ΕΛΠΕ και τη Lamda, την SGI που «πουλάει» συμβουλευτική μηχανική σε Ευρώπη και Αφρική, και τη SETE Saudia, τον 40άχρονο ακατάλυτο, αλλά σκοτεινό επιχειρηματικό δεσμό της οικογένειας Λάτση με τον βασιλικό οίκο της Σαουδικής Αραβίας, που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 από το διυλιστήριο Petromin στο Ράμπιχ και σήμερα έχει επεκταθεί στις κατασκευές, στο real estate, στη διαχείριση δημόσιων δικτύων κ.ά.
Αλλά και το ίχνος του «εθνικού επενδυτή» στην Ελλάδα, τα 30 χρόνια που διαχειρίζεται την «αυτοκρατορία», δεν είναι λιγότερο σκοτεινό. Είναι συνδεδεμένο, μάλιστα, τουλάχιστον με τρία σκάνδαλα. Το πρώτο είναι η συγχώνευση ΕΛΠΕ - Πετρόλα που ξεκίνησε το 2003 ως «εθνικό» ΣΔΙΤ και εξελίσσεται σε μια δωρεάν παραχώρηση στον όμιλο Λάτση του πλήρους ελέγχου των κρατικών διυλιστηρίων. Το δεύτερο σκάνδαλο είναι η εγκατάλειψη της Eurobank από τον όμιλο, μετά τη ματαίωση της συγχώνευσής με την Εθνική, και την άρνηση να συμμετάσχει στην ανακεφαλαιοποίηση 3 δισ. το 2014, που φορτώθηκε στους φορολογούμενους. Και το τρίτο εν εξελίξει σκάνδαλο είναι το Ελληνικό. Ακόμη κι αν υποθέσει κανείς ότι η πώλησή του ήταν μονόδρομος (αλλά, γιατί άραγε;), η τιμολόγησή του με μόλις 600 εκατ. ευρώ, όταν οι πραγματογνώμονες του ΣΔΟΕ την υπολόγιζαν τουλάχιστον τριπλάσια, είναι απορίας άξιον πώς δεν έχει κινήσει το ενδιαφέρον της Δικαιοσύνης.
Ο επικεφαλής Latsis Group, Σπύρος Λάτσης
Αλλά, ο δρ Σπύρος, στη σπάνια λάιβ εμφάνισή του, είπε κάτι αληθινά σοφό εξηγώντας την επιμονή στο «όραμά του» για το Ελληνικό. «Οταν ήρθε στην προσοχή μου το φανταζόμουν ως κρατικό έργο με νησίδες ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η μνημονιακή εποχή το μετέτρεψε σε ιδιωτικό, με κρατικές νησίδες». Αν υπολογίσει κανείς τη «στοργή» των κυβερνήσεων εδώ και δεκαετίες στον Ομιλο Λάτση και σε άλλους ομοίους του, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε πως δεν είναι μακριά ο χρόνος που όλη η χώρα θα είναι ιδιωτική, με ελάχιστες κρατικές νησίδες.
Γιατί τον επιλέξαμε
Γιατί έπειτα από πολλά χρόνια μακριά από την πολλήν συνάφεια του κόσμου, την περασμένη Δευτέρα έσπασε για 7 λεπτά τη σιωπή του, στο σόου των εγκαινίων του Ελληνικού.
πηγη: https://www.efsyn.gr