Νομοθετική πρωτοβουλία για τον εξοβελισμό από την πολιτική κονίστρα των ακροδεξιών κομμάτων εξήγγειλε η κυβέρνηση. Προφανώς η διάταξη έχει «φωτογραφικό» χαρακτήρα και αφορά το κόμμα Ελληνες του Ηλία Κασιδιάρη που παρά τα όσα έγιναν στη θητεία του με τη Χρυσή Αυγή φαίνεται πως παραμένει δημοφιλής, εν αντιθέσει με τους πρώην συντρόφους του.
Μια τέτοια πρακτική θυμίζει σε όλους το αρχαιοελληνικό απόφθεγμα «κάλλιον το προλαμβάνειν έναντι του θεραπεύειν».
Το πολιτικό σύστημα τρέχει να προλάβει πίσω από τις εξελίξεις την ανάδυση ενός ακραίου πόλου στους πολιτικούς συσχετισμούς, εφόσον πιστεύει πως από μια τέτοια εξέλιξη απειλούνται η συνοχή και η σταθερότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κοινοβουλευτισμού.
Η επαναφορά όμως τέτοιων σχηματισμών στην προτίμηση των ψηφοφόρων έχει εξήγηση. Είναι σαφές πως το πολιτικό σύστημα, σε όλο το προηγούμενο διάστημα, εν γένει αδιαφόρησε για τα γενεσιουργά αίτια μιας τέτοιας πορείας. Δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς πως σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου υπήρξαν ακραίες φωνές κομμάτων, που όμως μέχρι το 2012 δεν έχαιραν της εκτίμησης του εκλογικού σώματος. Η οικοδόμηση μέχρι τότε μιας δημοκρατίας που οι συλλογικές της διαδικασίες εγγυώνταν κατά κάποιο τρόπο την ατομική και κοινωνική πρόοδο, δεν άφηνε σε τέτοια κόμματα πολλά περιθώρια να «ξεδιπλώσουν» το αφήγημά τους.
Παρά την αυτοδύναμη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη το 2019, ύστερα από 8 χρόνια κυβερνήσεων συνεργασίας, οι κοινωνικοί λόγοι για την επαναφορά στο προσκήνιο ακραίων αντιλήψεων δεν έπαψαν να υφίστανται. Υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, πολλαπλές κρίσεις (οικονομική, υγειονομική και ενεργειακή) διόγκωσαν ένα αίσθημα ανασφάλειας. Στρέφοντας μεγάλες μάζες ψηφοφόρων σε επιλογές που δεν συνάδουν με τη μετριοπάθεια και την κοινή λογική.
Τη στιγμή μάλιστα που στις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων βρίσκονται νέοι άνθρωποι με διαφορετική ίσως πολιτική κουλτούρα, αλλά βέβαιοι για το πώς οραματίζονται την ελληνική κοινωνία του μέλλοντος.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς βέβαια πως το «φλερτ» των πολιτών με τις ακραίες πολιτικές εκφράσεις εκπορεύεται και από τον εκφασισμό της καθημερινότητας. Για παράδειγμα, την έλλειψη ιστορικής γνώσης στους νέους, που δεν γνωρίζουν τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, αλλά γοητεύονται από τη γεμάτη «τσαμπουκά» ρητορική τους. Αλλωστε όταν κάποιος έρχεται σε επαφή με τα έωλα επιχειρήματά τους και τη φραστική αντισυστημικότητά τους, πρωτογενώς έλκεται. «Καλά τα λέει», είναι η μόνιμη επωδός.
Ποια μορφή κοινωνικής προόδου μπορεί να καταστήσει τις προαναφερόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις περιττές; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και δίνεται καθημερινά στις παρέες, στους εργασιακούς χώρους και στις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Αλλωστε ο εκφασισμός ξεπηδά μέσα κι από μια στραβή «καλημέρα».
* ιστορικός, εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση
πηγη: https://www.efsyn.gr