Έχω αρχίσει και πιστεύω ότι πρόκειται για κάποιου είδους άσκηση αναλγησίας. Για κάποιο τεστ, όπου δοκιμάζονται ο δείκτης αναισθησίας και οι αντοχές του παροιμιώδους μέσου ανθρωπάκου. Ένα στοίχημα, στις πλάτες τις δικές μας. Των μαθημένων να καμπουριάζουν.

«Να τους φτύνουμε στο πρόσωπο, να δούμε πότε θα αντιδράσουν». «Να τους κατουράμε κατάμουτρα και να γελάμε, αφού κοιμούνται όρθιοι και τα καταπίνουν όλα».

«Κυριάκο, τα βλέπω τα 10 χιλιάρικά σου και τα ανεβάζω στα 20, που λες ότι δεν θα ανεχτούν να ξαναδούν τις ρώγες σου τώρα που πνίγονται».

«Που ‘σαι, Πέτσα, βγες να προκαλέσεις σήμερα που παραιτήθηκε ο Κουρτς, να γελάσουμε με τους μαλάκες τους δημοσιογράφους».

«Ρα μπαγάσα Θεοδωρικάκο, δώσε εντολή στα ΜΑΤ να δείρουν τους Κνίτες, να γελάσουμε που τους γαμάει ένας πρώην Κνίτης και λένε και σπασίμπα».

«Γεραπετρίτη, αρκετά τεμπέλιασες, πες τους ότι είναι καλύτερα να αγοράζουμε φρεγάτες παρά να παίρνουν οι συνταξιούχοι αναδρομικά, να δεις που θα το δεχθούν κι αυτό».

Και έχουν δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Έχουμε δεχθεί αδιαμαρτύρητα τα ανείπωτα και συνεχίζουμε πλησίστιοι προς τον πάτο. Όλα τα δίκια του κόσμου έχει η συμμορία που μας κυβερνάει κατσικωμένη στον σβέρκο μας. Εμείς οι ίδιοι την κατσικώσαμε εκεί, δεν έπεσε από τον ουρανό.

Όσο δεν επαναστατούμε, όσο δεν ξεχυνόμαστε στους δρόμους, όσο καταπίνουμε αμάσητη την αλαζονεία και την αναλγησία μίας κυβέρνησης που έχει μοναδικό όπλο το πέτσωμα, όσο λιβανίζουμε αυτούς που μας πίνουν το αίμα με το μπουρί της άδειας από πετρέλαιο σόμπας, όσο ευλογάμε τον πολυχρονεμένο ανέμελο και την πρώτη κυρία των οφσόρ, όσο δεν κάνουμε κατάληψη στα δικαστήρια απαιτώντας απονομή δικαιοσύνης και ξεψάχνισμα των διάτρητων Πόθεν Έσχες, όσο γλείφουμε το κλομπ των πραιτωριανών σαν να είναι βουτηγμένο στη θεία κοινωνία, όσο οραματιζόμαστε φαντασιακούς πολέμους και αόρατους εχθρούς, όσο βάζουμε τη ζωή μας υποθήκη στο όνομα μίας κίβδηλης αριστείας βουτηγμένης στην ευνοιοκρατία, όσο ανεχόμαστε τον μεσαιωνισμό και τα ψέκια, όσο θεωρούμε τους 15.000 νεκρούς δικαιολογημένη παράπλευρη απώλεια, όσο, όσο, όσο, όσο, δεν έχουμε το παραμικρό δικαίωμα «δια να ομιλούμε».

Το πα-ρα-μι-κρό.

Μας πρέπει μόνο το βογγητό, όσων έχουμε ακόμη κουράγιο για να βογγάμε. Σε ώτα, φυσικά, μη ακουόντων.

Πού αλλού θα έμενε στο απυρόβλητο ο αναίσθητος ατσαλάκωτος πρωθυπουργός της ποδηλατάδας και της ηλιοθεραπείας;

Πού αλλού θα περνούσε χωρίς συνέπειες και πτύελα η χυδαιότητα του διλήμματος «φρεγάτες ή αναδρομικά»;

Πώς είναι δυνατόν να παραμένει στην καρέκλα του ο υπουργός του δόγματος «δεν έχουν σχέση οι πλημμύρες με τις πυρκαγιές»;

Πώς είναι δυνατόν να έχουμε σε υπουργεία κομβικής σημασίας ναζιστές και χουντικούς, ζηλωτές του Άουσβιτς;

Σε ποια χώρα θα γλίτωνε το ειδικό δικαστήριο κυβέρνηση που θα έστελνε στρατιώτες στη Σαχάρα για να υπερασπιστούν τα αποικιοκρατικά συμφέροντα τρίτου κράτους;

Πώς γίνεται να μένει ακλόνητη και να βαθμολογείται με «άριστα 10» η υπουργός παραπαιδείας και ξεπουλήματος;

Πώς επιτρέπουμε να ταξιδεύει η πρωθυπουργάντζα στην Κρήτη για μπάνια και να μη πετάγεται παραδίπλα να δει τι γίνεται με τους σεισμόπληκτους;

Τι ακριβώς πρέπει να συμβεί για να αφυπνιστούμε;

Γι’ αυτό σας λέω, πρόκειται για άσκηση. Δεν είναι υπουργοί, είναι ηθοποιοί. Δεν είμαστε πολίτες, είμαστε ανδρείκελα. Η Ελλάδα δεν είναι χώρα, αλλά οίκος ανοχής, όπου γίνονται ανεκτά τα πάντα όλα.

Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας ξεπλένεται με ένα ακαταδίωκτο, έναν ανασχηματισμό και μία βουτιά στο Κρητικό πέλαγος.

Τα αντίσκηνα του Αρκαλοχωρίου, που σύμφωνα με κάποιους ντόπιους «δεν κάνουν ούτε για λαθρομετανάστες», θα μείνουν να κάνουν παρέα με αυτά της Ελασσόνας, για να μάθουν οι Κρητικοί να ψηφίζουν δεξιότερα.

Τα πορτοφόλι της νοικοκυράς θα τιναχτεί στον αέρα επειδή πρέπει να χαϊδέψουμε τους στρατόκαυλους της ακροδεξιάς, που μας έκαναν αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Τα ΜΑΤ θα συνεχίσουν να δέρνουν αλύπητα, διότι ο νοικοκυραίος δεν γουστάρει απλυσιά και ανυπακοή, προτιμάει Φύσσες και Ζακ Κωστόπουλους.

Τα σπίτια μας θα μείνουν το χειμώνα παγωμένα, αφού την τιμή του φυσικού αερίου και του πετρελαίου την αντέχει μόνο το σπίτι του Βολταίρου.

Τις γυναίκες μας θα τις δέρνουμε και θα τις σκοτώνουμε όσο γουστάρουμε, και τα παιδιά μας θα τα πηδάμε, διότι έτσι μας μεγάλωσε η πατρίς, η θρησκεία και η αγία οικογένεια.

Οι τηλεοράσεις θα μείνουν συντονισμένες στον «Σασμό», διότι αυτοί είναι οι σωστοί Κρητικοί καημένε, οι σκληροί οι βεντετάρχες και όχι ο χλεχλές Πολάκης που καπνίζει.

Και όταν φτάσει η ώρα της κάλπης, θα κάνουμε ένα «pause» στο σκουπιδαριό των τηλεοπτικών ριάλιτυ και θα τρέξουμε να ξαναψηφίσουμε τον ανέμελο με τις τσιτωμένες ρώγες.

Διότι αυτός μας αξίζει. Ο κοιμισμένος με τους κοιμισμένους. Ο αδιάφορος με τους αδιάφορους. Ο αναίσθητος με τους αναίσθητους. Ο εκδρομέας με τους εκδρομείς. Ο μασκαράς με το καρναβάλι.

Όλα έρχονται και κουμπώνουν γλυκά. Εσύ που βογγάς βγάλε τον σκασμό, είσαι θλιβερή άπλυτη μειοψηφία και η φωνή σου δεν έχει σημασία. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης στο εξής θα το λέμε σύνδρομο της Ελλάδας.
πηγη: https://www.koutipandoras.gr