Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 21 Φεβ 2023
Κυπριακή Δημοκρατία: Vatan bölünmez! δηλαδή, Αδιαίρετη πατρίδα!
Κλίκ για μεγέθυνση









Του Σωκράτη Αργύρη

 

 
 

Εκείνοι που έζησαν πριν από εμάς έκαναν πολλά, αλλά δεν τελείωσαν τίποτα.
– Σενέκας

Στο Τουρκικό Σύνταγμα υπάρχει η εξής διατύπωση του μη αναθεωρήσιμου άρθρου 3.1, «Το κράτος, η επικράτεια και το έθνος αποτελούν αδιαίρετο όλο».
Επίσης στο άρθρο 66 διαβάζουμε:
«Οιοσδήποτε φέρει την ιδιότητα του πολίτη της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι Τούρκος».
            Βέβαια στη δεκαετία του ’80 η εφημερίδα Χουριέτ αποκάλυψε σε ρεπορτάζ της ότι ο τότε πρωθυπουργός Τουργκούτ Οζάλ (ο ίδιος εν μέρει ήταν κουρδικής καταγωγής) είχε εκμυστηρευθεί στον διευθυντή του πολιτικού του γραφείου πόσο πιο εύστοχη θα ήταν για τη χώρα του η ονομασία «Δημοκρατία της Ανατολίας». Έτσι, είχε ισχυρισθεί ο Οζάλ, δεν θα είχε εφαρμοσθεί, επί δεκαετίες, η πολιτική εκτουρκισμού των μειονοτήτων. H συλλογική συνοχή δεν θα είχε ανάγκη εθνοτικής αναφοράς.

            Όμως στην Τουρκία, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος άσκησης δίωξης όπως συνέβη παλιότερα κατά των καθηγητών από τον Γενικό Εισαγγελέα της Άγκυρας με την κατηγορία ότι δημοσιοποίησαν «σχέδιο διαίρεσης της Τουρκίας θυμίζει τη Συνθήκη των Σεβρών»
            «Οι Σέβρες έχουν ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό στη Δύση, αλλά έχουν έναν ισχυρό αντίκτυπο στην Τουρκία, όπου βοήθησαν να τροφοδοτηθεί μια μορφή εθνικιστικής παράνοιας που ορισμένοι μελετητές ονόμασαν «Σύνδρομο Σεβρών», είχε δηλώσει ο Νίκολας Ντάνφορθ, ιστορικός με αντικείμενο την Τουρκία του 20ου αιώνα και συνεργάτης του Ελιαμέπ.

            Το Σύνδρομο των Σεβρών είναι η πεποίθηση στην Τουρκία ότι οι εξωτερικές δυνάμεις συνωμοτούν για να καταστρέψουν το τουρκικό κράτος και, όπως λέει ο Ντάνφορθ, παραμένει σημαντικός καθοριστικός παράγοντας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

«Οι Σέβρες σίγουρα παίζουν ρόλο στην ευαισθησία της Τουρκίας έναντι του κουρδικού αυτονομισμού, καθώς και στην πεποίθηση ότι η γενοκτονία των Αρμενίων -που ευρέως χρησιμοποιούσαν οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες για να δικαιολογήσουν τα σχέδιά τους για τη Μικρά Ασία το 1920- ήταν πάντα αντι-τουρκική συνωμοσία και όχι θέμα ιστορικής αλήθειας», είχε συμπληρώσει.

            Μάλιστα είχε αναφέρει ο Ερντογάν κατά τη διάρκεια συνάντησης με τον τότε πρωθυπουργό της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας (GNA) της Λιβύης Φαγέζ αλ-Σάρατζ σε ένα πρώην οθωμανικό παλάτι στην Κωνσταντινούπολη: «Χάρη σε αυτήν τη στρατιωτική και ενεργειακή συνεργασία, ανατρέψαμε τη Συνθήκη των Σεβρών», για να δικαιολογήσει το Τουρκολιβυκό σύμφωνο θαλάσσης, άσχετα που η ΕΕ για αυτή την συμφωνία έχει δηλώσει ότι «δεν συμμορφώνεται με το Δίκαιο της Θάλασσας και δεν μπορεί να έχει νομικές συνέπειες για τρίτες χώρες».  

            Συνέχεια της ίδιας εξωτερικής πολιτικής είναι και το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Ένας εκ των θεωρητικών που σχεδίασαν τον χάρτη της «Γαλάζιας Πατρίδας», ο απόστρατος ναύαρχος Τζιχάτ Γιαϊτζί, έχει δηλώσει:

«Η βάση του δόγματός μου για τη «Γαλάζια Πατρίδα» τονίζει τις τουρκικές περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας. Πρώτα από όλα, πρόκειται για έναν όρο που είναι αποδεκτός από το τουρκικό κοινό, αλλά πλέον και από το διεθνές. Πρόκειται για ένα απλό δόγμα που ορίζει τις περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας της Τουρκίας και τον τρόπο με τον οποίο τις προστατεύει νομικά, διπλωματικά, οικονομικά και πολιτικά. Το έργο μου σχετικά με το δόγμα αυτό δεν αποτελεί ένα στρατιωτικό δόγμα».

            Με το «Σύνδρομο των Σεβρών» πρέπει να ερμηνεύσουμε την ασκούμενη εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και γι’ αυτό ασκεί επιθετική  πολιτική στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θέλοντας να διαδραματίσει ξανά ολοένα και πιο ενεργό ρόλο, συνήθως με αποτέλεσμα συγκρούσεις συμφερόντων και επακόλουθη εχθρότητα με άλλες όμορες και όχι μόνο χώρες, με αποκορύφωμα την εισβολή και κατάληψη μεγάλου μέρους της Κύπρου εδώ και 50 σχεδόν χρόνια.

            Μετά την εισβολή του 1974 και την παράνομη ανακήρυξη της ΤΔΒΚ, η Τουρκία για να τονίσει την κατοχή στο 39% της Κυπριακής Δημοκρατίας έφτιαξε μία γιγαντιαία σημαία του ψευδοκράτους, μήκους 425 μ. και πλάτους 250 μ., πάνω στο πληγωμένο σώμα του Πενταδάκτυλου. Η σημαία καλύπτοντας συνολική επιφάνεια πέραν των 200.000 τ.μ., αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη σημαία στον κόσμο σύμφωνα με το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Δίπλα στη σημαία προστέθηκε το σύνθημα του Κεμάλ Ατατούρκ «Ne mutlu turkum diyene» (τί ευτυχία να λες είμαι Τούρκος).

            Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο τότε Επίτροπος κ. Rehn εξ ονόματος της Επιτροπής είχε απαντήσει μεταξύ των Κοινοβουλευτικών ερωτήσεων στις 27 Ιανουαρίου 2010, στην E-5053/2009 για την «Τοποθέτηση τουρκικής σημαίας στον Πενταδάκτυλο», ενώ έκτοτε τίποτε δεν άλλαξε στο «καθεστώς» της σημαίας: «Η Επιτροπή είναι ενήμερη για την τουρκική σημαία στο βουνό Πενταδάκτυλος στο βόρειο τμήμα της Κύπρου και κατανοεί πλήρως την ευαισθησία της Ελληνοκυπριακής κοινότητας στο θέμα αυτό. Η Επιτροπή θα χαιρετίσει κάθε πρωτοβουλία της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας για τη διευθέτηση του προβλήματος αυτού και θα διενεργήσει έρευνες στην Τουρκοκυπριακή Κοινότητα για τυχόν περιβαλλοντική ζημία. Το ζήτημα αυτό υπογραμμίζει για μία ακόμη φορά την επείγουσα ανάγκη ταχείας επίλυσης του Κυπριακού..… Η ΕΕ ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την περάτωση μιας από τις παλαιότερες διαμάχες στο ευρωπαϊκό έδαφος και αναμένει επίσης από την Τουρκία να είναι υποστηρικτική στις συνομιλίες διευθέτησης»

            Ο γνωστός μας από τα μνημόνια κ. Rhen πουθενά δεν αναφέρεται στο θέμα της κατοχής και του Αττίλα και δεν λέει ότι εκεί έπρεπε να βρίσκεται η κυπριακή σημαία ως σύμβολο ενότητας της χώρας, μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αν ήθελε την Επανένωση του νησιού.  

            Ο νέος στόχος της πολιτικής λύσης του νέου Προέδρου κ. Χριστοδουλίδη μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 και τη διατήρηση της ως κρατικής οντότητας de jure αλλά και de facto και ως μέλους της ΕΕ και Ευρωζώνης θα πρέπει να είναι, να ξεφύγει από την διχοτομική πολιτική του πατέρα της διχοτόμησης Νιχάτ Ερίμ που δυστυχώς έπεσε στην παγίδα του και η τότε Ελληνική κυβέρνηση όπως και η Κυπριακή αντιπροσωπεία [από τα 27 μέλη κατά των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου ψήφισαν 8, μεταξύ αυτών οι Τάσσος Παπαδόπουλος και Βάσος Λυσσαρίδης] και λόγω πιέσεων από Νατοϊκούς κύκλους, καθώς ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ και η αντιπαράθεση εξαιτίας του Κυπριακού ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αγγλία και την Τουρκία αποδυνάμωνε την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ [γνωστό επιχείρημα πια] σε μια περίοδο κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου. Γι’ αυτό πριν των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, ο τότε γενικός γραμματέας της Συμμαχίας, Βέλγος πολιτικός Πολ Ανρί Σπάακ πήρε την πρωτοβουλία για συμβιβασμό ανάμεσα στις τρεις εμπλεκόμενες στο Κυπριακό ΝΑΤΟϊκές χώρες για επίτευξη προσωρινής ρύθμισης. Το σχέδιο Σπάακ προνοούσε ένα επταετές μεταβατικό στάδιο και την αναζήτηση την περίοδο αυτή μιας λύσης με αποκλεισμό την ένωση και την διχοτόμηση. Στη μεταβατική περίοδο θα λειτουργούσε ένα υπουργικό συμβούλιο με ελληνική πλειοψηφία. Τότε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής αποδέχτηκε την πρωτοβουλία Σπάακ για συζήτηση του σχεδίου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, αλλά η όλη κίνηση υπονομεύθηκε από την αμερικανική και την αγγλική διπλωματία που επέμεναν να τεθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τόσο το σχέδιο Σπάακ όσο και το διχοτομικό σχέδιο Μακμίλαν που είχε προτείνει η Αγγλία και είχε απορρίψει η ελληνική πλευρά. Η πρόθεση των αγγλοαμερικανών ήταν να ικανοποιήσουν την Τουρκία [ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης] και να επιβάλουν το σχέδιο Μακμίλαν, ακόμη και με άρνηση της Ελλάδας.

            Την ίδια πίεση βεβαίως την διαπιστώνουμε έκτοτε, αλλά θα πρέπει ο κ. Χριστοδουλίδης να έχει ως υπόδειγμα την συνεργασία Μακαρίου – Φαζίλ Κιουτσούκ, όταν ταυτίστηκαν οι απόψεις τους στο ζήτημα των βρετανικών βάσεων που αποτελεί μοναδικό παράδειγμα κατά το οποίο Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι βρήκαν κοινό έδαφος και διαβουλεύονταν χωρίς να τους βαραίνει η παρουσία των αντίστοιχων μητέρων-πατρίδων τους. Γιατί παραμένει ο κοινός στόχος να είναι η απομάκρυνση των βρετανικών βάσεων [κτήση κατά την Μεγάλη Βρετανία] και να πληρώσει επιτέλους την αποζημίωση που οφείλει για την χρήση τους από την δεκαετία του ’60 στην Κυπριακή Δημοκρατία μέχρι σήμερα και αφορμή παρεμβάσεων εκ μέρους της για μη λύση του Κυπριακού.  

            [Ο Νιχάτ Ερίμ ήταν ο πολιτικός που χάραξε την γραμμή επί της οποίας θα στηριζόταν επί πολλά έτη η πολιτική της Τουρκίας επί του Κυπριακού ζητήματος. Με δύο υπομνήματά του, το έτος 1956, προς την κυβέρνηση Μεντερές υποστήριξε ότι η απαίτηση της Τουρκίας για επιστροφή ολόκληρης της Κύπρου στην ίδια δεν είχε πιθανότητες επιτυχίας, αφού δεν θα έβρισκε τα απαραίτητα διεθνή ερείσματα. Στο αίτημα των Ελληνοκυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα η Τουρκία θα αντιπαρέτασσε το αίτημα για χωριστή αυτοδιάθεση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, πράγμα το οποίο θα οδηγούσε σε διχοτόμηση.

Μετά το πραξικόπημα των υπό τον στρατηγό Μεμντούχ Ταγμάτς στρατιωτικών ο Ερίμ σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού όπου κυβέρνησε απολυταρχικά με διώξεις, βασανιστήρια και φυλακίσεις αντιφρονούντων ενώ ανέχθηκε και τις δολοφονίες αριστερών. Το τέλος του ήρθε αφού και αυτός δολοφονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούλιο του 1980 από αντάρτες πόλεων.]

            Άξιο αναφοράς πρέπει να γίνει επίσης η διαφωνία του Έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο Γεωργίου Σεφεριάδη (δηλαδή του ποιητή Γεωργίου Σεφέρη) που προφητικά με επιστολή του τότε στον υπουργό εξωτερικών Ευάγγελο Αβέρωφ προειδοποίησε, αν και η  επίσημη ελληνική πλευρά θεώρησε τους όρους της συμφωνίας ικανοποιητικούς, επειδή πέτυχε να δεχθεί η Τουρκία αποκλεισμό της διχοτόμησης, να περιορίσει τις απαιτήσεις που περιελάμβαναν ίση συμμετοχή στη διοίκηση και την αστυνομία, να εγκαταλείψει την απαίτηση για λειτουργία τουρκικής στρατιωτικής βάσης και να μην επιμείνει στον αποκλεισμό του νέου κράτους από τον ΟΗΕ, ουσιαστικά όμως η προκαταρτική συμφωνία ως λύση παρέδιδε την Κύπρο ως ενέχυρο στα χέρια των Τούρκων και ότι το νέο καθεστώς ήτο «μεταβατικόν, προς τον διαμελισμόν». Τόνιζε ακόμη ότι «η δικλείς περιέρχεται εις χείρας των Τούρκων: η διχοτόμησις προετοιμάζεται ως ώριμος καρπός (διεθνείς τίτλοι, χωρισμός των δύο πληθυσμών, ουδείς συγχωνευτικός θεσμός αναλογίας)».  

            Ο Αβέρωφ απάντησε ότι η λύση απέτρεπε τη διχοτόμηση την οποία η Τουρκία θα μπορούσε να επιβάλει μόνο «δι’ ανοικτής εισβολής αντίθετα προς τας συνθήκας και προς όλον τον κόσμον… Συζητούμε δηλαδή επί ανύπαρκτων υποθέσεων».

Δυστυχώς ο Σεφέρης δεν έζησε για να δει την διπλή εισβολή και πώς διαχειρίστηκε τον Αττίλα ΙΙ ο Αβέρωφ ως υπουργός Άμυνας τότε.  
            Θα πρέπει λοιπόν στις νέες συνομιλίες αντί να περιμένουμε σχέδια από την Μεγάλη Βρετανία ξανά που δήθεν παρουσιάζονται ως προτάσεις του ΟΗΕ και επειδή ο κ. Χριστοδουλίδης έχει εκδώσει το 2009 το βιβλίο «Σχέδια Λύσης του Κυπριακού, 1948-1978», που μόνο λύσεις δεν ήταν, θα πρέπει να επιμείνουμε όχι στα σχέδια που προτείνονται μέχρι σήμερα από την Ουάσιγκτον αλλά θα πρέπει να τους πείσουμε ότι το νέο πλαίσιο διαπραγμάτευσης συμφωνούμε να γίνει βάσει στα προαναφερθέντα άρθρα του τουρκικού συντάγματος τροποποιώντας τα ως εξής:

«Το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, η επικράτεια της και το έθνος αποτελούν αδιαίρετο όλο».
Και το αντίστοιχο άρθρο, όπως το άρθρο 66, να γίνει:
«Οιοσδήποτε φέρει την ιδιότητα του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι Κύπριος».  

            Έτσι μόνο θα μπορέσει να προχωρήσει η Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς εγγυητές που μέχρι τώρα μόνο δεινά πρόσφεραν στην μετααποικιακή της ιστορία.
Γιατί δεν μπορεί η πλευρά της Τουρκίας και οι σύμμαχοι μας να τηρούν δύο μέτρα και δύο σταθμά.

πηγη: https://www.anoixtoparathyro.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου