«Περήφανα γηρατειά» αποκαλούσε τους ηλικιωμένους ο Ανδρέας Παπανδρέου. (Επειδή το εννοούσε; Για ψηφοθηρικούς λόγους;) Ο ίδιος πάντως, γεννημένος το 1919, λαβωμένος από διάφορες παθήσεις, έφυγε από τη ζωή το 1996, στα 77 του. Στη φροντίδα των παππούδων αναφέρθηκαν και ειδικοί περί την πανδημία, που, φαίνεται, έχει… αδυναμία στους ηλικιωμένους.
Η παρούσα αναφορά γίνεται με αφορμή «τρόφιμους» γηροκομείου, που έφυγαν τον τελευταίο καιρό από τη ζωή κάτω από συνθήκες που ερευνώνται, καθώς διαβάζω, από τη Δικαιοσύνη: Λόγω πανδημίας, άλλων παθήσεων, κακών συνθηκών διαβίωσης – θα δείξει, επειδή, προφανώς, δεν πρόκειται για μοναδική περίπτωση.
Το πρόβλημα είναι ότι ως λαός –για να αρκεστώ στα ευρωπαϊκά μας εδάφη– γερνάμε και μάλιστα άσχημα. Ετσι που σε λίγα χρόνια οι ηλικιωμένοι και οι συνταξιούχοι, πιθανότατα, θα είναι περισσότεροι από τους νέους. Οσο πάνε και εκλείπουν οι μεγάλες οικογένειες με τα πολλά παιδιά – δεν τις ευνοούν οι μεγαλουπόλεις.
Ερημώνει η περιφέρεια και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συσσωρεύεται κατά κανόνα σε κάποιο νοικιασμένο διαμέρισμα, και όπου για να επιβιώσει μια οικογένεια πρέπει να εργάζονται τουλάχιστον δύο μέλη της.
Ξέρω, μπαίνω σε άλλα οικόπεδα, όμως δεν γράφω ως ειδικός, αλλά ως πολίτης που βιώνει μια πραγματικότητα (και μάλιστα έγκλειστος). Με τη διαπίστωση ότι υπάρχουμε σ’ ένα κράτος που δεν φαίνεται να σκοτίζεται για τον απλό πολίτη, ένα μέρος του οποίου βρίσκεται στα αζήτητα. Απόδειξη, αυτοί (το πιο εύρωστο, κατά τεκμήριο κομμάτι του) που φεύγουν, υπολογίζοντας ότι αλλού θα βρουν καλύτερες συνθήκες – παλαιότερα ως απλοί εργάτες, τώρα ως πτυχιούχοι.
Χωρίς φροντίδα
Αναφερόμενος ειδικότερα στους ηλικιωμένους και τους συνταξιούχους, μια πολιτεία που τους νοιάζεται δεν τους πετάει, αλλά τους φροντίζει. Στον βαθμό που δύνανται τους καθιστά χρήσιμους, οργανώνοντας ειδικά προγράμματα, επ’ αμοιβή. Εάν δεν, τους παρέχει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.
Η 1η Οκτωβρίου κάθε χρόνου (διαβάζω στα ιντερνετικά) είναι αφιερωμένη, με απόφαση του ΟΗΕ του 1990, στα άτομα της αποκαλούμενης τρίτης ηλικίας (στα άνω των 65 ετών δηλαδή), ως οφειλόμενος φόρος τιμής στους ηλικιωμένους και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τους. Πόσοι από αυτούς που παίρνουν αποφάσεις το γνωρίζουν – και τι πράττουν; Μεταξύ αυτών είναι ασφαλώς και κάποιοι που έχουν, που λέμε, τον «τρόπο» τους, πιστεύοντας πως έχουν υπογράψει συμβόλαιο με την αιωνιότητα, ότι δεν θα γεράσουν, ότι δεν θα νοσήσουν –οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους–, ότι αυτά που εκτιμούν ως δικά τους θα τα πάρουν μαζί τους...
Οι... ανθεκτικοί ηλικιωμένοι των ημερών μας έχουν δίκιο να δυσανασχετούν με όσα έχουν βιώσει και βιώνουν: Κατοχή, Εμφύλιο, χούντα… Κι εκεί που υπολόγιζαν ότι θα απολάμβαναν εν ειρήνη, που λέμε, τα στερνά τους, πλάκωσαν η πανδημία κι ένας ακόμη πόλεμος…
Στο τίποτα…
«Πώς περνάτε τον καιρό σας;» ρωτήθηκε σε συνέντευξη ο Δημήτρης Χορν.
«Τίποτα δεν κάνω – άχρηστος είμαι!», απάντησε ο μεγάλος θεατράνθρωπος.
Και προφανώς ήταν ειλικρινής. Η σύζυγός του είχε φύγει από τη ζωή, οι καλύτεροί του φίλοι επίσης, στο θέατρο σταμάτησε να παίζει – τι του απόμενε; (Ευτυχώς, υπάρχουν οι λίγες κινηματογραφικές ταινίες που κατέγραψαν τη μορφή και τον λόγο του.) «Εφυγε» το 1998, στα 77 του κι αυτός.
Για να μην τελειώσω το παρόν κείμενο με θανατικό, να θυμίσω το ανέκδοτο με τον δάσκαλο που ενθάρρυνε τα παιδιά να κάνουν καλές πράξεις. Μια από αυτές, να βοηθάνε μια ηλικιωμένη να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. «Πείτε μου μια καλή πράξη που κάνατε χθες», ρωτάει την άλλη μέρα. «Βοήθησα μια γριά να πάει στο απέναντι πεζοδρόμιο», απαντάει ο πρώτος. «Εσύ;», ρωτάει ένα άλλο. «Κι εγώ το ίδιο», απαντάει κι εκείνο. Η ίδια απάντηση απ’ όλα τα παιδιά. «Μα καλά, όλα την ίδια γυναίκα βοηθήσατε να περάσει;», απορεί ο δάσκαλος. «Ναι, γιατί δεν ήθελε να περάσει!».
Στο πλαίσιο
Τα «τύμπανα πολέμου» σίγησαν και άρχισαν τα πραγματικά πυρά – ακόμη ένας πόλεμος… Και τι να γράψει ένας απλός συντάκτης, όταν τα πράγματα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, με τους έρμους τους απλούς πολίτες και τους άμαχους, που (όσοι επιβιώσουν) υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους… Εχουμε κάθε λόγο να τους νοιαζόμαστε, καθώς φέτος, συν τοις άλλοις, συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή…
Αν θυμάμαι καλά (για να μην ξεχνάμε και το πολιτιστικό μας αποκούμπι), το Ιδρυμα Νιάρχου θα ενίσχυε οικονομικά για μία πενταετία τη Λυρική Σκηνή που φιλοξενεί. Η πενταετία, ωστόσο, πέρασε, με τη Λυρική να παραμένει (άγνωστο υπό ποιες προϋποθέσεις) στο Φάληρο. Δεδομένου ότι Λυρική Σκηνή και Μέγαρο Μουσικής ανήκουν στο Δημόσιο, το ερώτημα είναι τι θα γίνει τώρα.
Αρκετοί είναι αυτοί που στερούνται παραστάσεων της Λυρικής Σκηνής από τότε που μετακόμισε στο Φάληρο. Ο σταθμός του Μετρό, που υπολογιζόταν, δεν είναι καν στα χαρτιά. Και είναι πρόβλημα για κάποιον, χειμώνα καιρό μάλιστα, να διαθέσει ένα πεντάωρο (παράσταση, συν πήγαινε-έλα). Εκτός αν μένει παραδίπλα ή δεν θέλει να χάσει με τίποτα τον «Οθέλο» του Μπομπ Ουίλσον.
ΚΑΙ… Ειδικότητα: Πολεμικός Ανταποκριτής. Ποιος θα το περίμενε στις μέρες μας…
από: https://www.efsyn.gr