Πώς θα ένιωθε άραγε ο Πάμπλο Πικάσο, αν ζούσε, για την κλοπή του έργου του από την Εθνική Πινακοθήκη στις 9 Ιανουαρίου του 2012, για την ανικανότητα της Ελληνικής Αστυνομίας να εντοπίσει -επί 9 συναπτά έτη- τον δράστη, αλλά και να δώσει πειστικές απαντήσεις για το τι έγινε όλο αυτό το διάστημα;

Πώς θα έβλεπε τη φιέστα που στήθηκε για τη διαλεύκανση της «κλοπής του αιώνα» και τους άσκοπους πανηγυρισμούς της πολιτικής ηγεσίας των υπουργείων Προστασίας του Πολίτη και Πολιτισμού; Τι θα έλεγε βλέποντας το «Γυναικείο κεφάλι», το διάσημο πορτρέτο της μούσας του, Ντόρα Μάαρ, μέσα σε μια σακούλα, πεταμένο στα πουρνάρια και στη συνέχεια να πέφτει στο πάτωμα, κατά τη δημόσια παρουσίασή του;

Θα γελούσε με το απίστευτο τρολάρισμα στο twitter του τύπου «Αριστερός ο Πικάσο, αναμενόμενο ήταν να γλιστρήσει και να πέσει μέσα στο αστυνομικό τμήμα»; Μήπως θα τον συγκινούσε το κλάμα «ανακούφισης» του 49χρονου, φιλότεχνου, κοσμοπολίτη, ελαιοχρωματιστή, όταν επιτέλους βρέθηκε το έργο στην κρυψώνα που είχε υποδείξει στο Πόρτο Ράφτη;

Μάλλον εξοργισμένος, φρικαρισμένος, θα ήταν ο κορυφαίος ζωγράφος του 20ού αιώνα, εκτός αν έβλεπε με συμπάθεια έναν κλέφτη που δηλώνει artfreak και που ίσως ευχόταν κρυφά το πινέλο του να μην απλώνει χρώμα μόνο στις επιφάνειες των τοίχων, αλλά να δημιουργεί αριστουργήματα στον καμβά.

Γιατί και ο ίδιος ο Πικάσο είχε ρίξει μαύρο κλάμα όταν τον είχαν κατηγορήσει για την κλοπή της Μόνα Λίζα από το Μουσείο του Λούβρου το 1911. Λάτρης της αφρικανικής τέχνης και των αρχαίων πολιτισμών, που αποτέλεσαν έμπνευση για ριζοσπαστικά έργα όπως «Οι δεσποινίδες της Αβινιόν», ο Πικάσο είχε σταμπαριστεί να «αλητεύει» συχνά πυκνά στο μεγάλο παρισινό μουσείο. Κι όταν βρέθηκαν στην κατοχή του δυο αγαλματίδια αρχαίας ιβηρικής τέχνης, που είχε κλέψει ο κριτικός τέχνης Ζερί Πιερέ, η γαλλική αστυνομία εκτός από κλεπταποδοχή, θέλησε να του φορτώσει, όπως και στον φίλο του, Απολινέρ, και την κλοπή του λατρεμένου πίνακα του Ντα Βίντσι.

Οπως αναφέρουν οι βιογράφοι του, ο μέγας Πικάσο στην κατάθεσή του, σε πλήρη απόγνωση, με σπαρακτικό κλάμα δήλωσε πως δεν ήξερε κανέναν από τους δυο άντρες και ζητούσε να τον αφήσουν ελεύθερο. Για την ιστορία, η Μόνα Λίζα βρέθηκε δυο χρόνια αργότερα: την είχε κλέψει ο ιταλικής καταγωγής ξυλουργός Βιντσέντσο Περούτζια, ο οποίος προσπάθησε να την πουλήσει στη Φλωρεντία όπου και συνελήφθη.

Πολλά δάκρυα για τον Πικάσο πάντως έριξε η Ντόρα Μάαρ. Αλλωστε ο ίδιος τη χαρακτήρισε και τη ζωγράφισε σαν «Γυναίκα που κλαίει». Εζησαν έναν θυελλώδη έρωτα που κράτησε εννέα χρόνια -τη γνώρισε όταν εγκατέλειψε την πρώτη του σύζυγο, Ολγα, την οποία ήδη απατούσε με τη Μαρί Τερέζ, μητέρα του παιδιού του- και οδηγήθηκαν σε έναν εξίσου θυελλώδη χωρισμό. Ηταν η γυναίκα που φωτογράφισε όλη τη διαδικασία της δημιουργίας της αντιπολεμικής «Γκερνίκα», ενώ κατάφερε να βρει και η ίδια τον καλλιτεχνικό προορισμό της μετά τον Πικάσο.

Ευφυής, δυναμικός, ισχυρογνώμων, κτητικός, διονυσιακός, «μινώταυρος», το ιερό τέρας της σύγχρονης τέχνης είχε δυο μεγάλα πάθη. Τις γυναίκες και τον κομμουνισμό. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 1949 χάρισε στον ελληνικό λαό, για την προσφορά του στην Αντίσταση, το «Γυναικείο κεφάλι» που ανήκει πλέον στις συλλογές της Εθνικής μας Πινακοθήκης. Στο πίσω μέρος του πίνακα υπάρχει η χειρόγραφη αφιέρωση: «Pour le Peuple Grec, Hommage de Picasso» (Για τον ελληνικό λαό, Φόρος τιμής από τον Πικάσο) και αυτό ακριβώς δυσκολεύει κάθε παράνομη αγοραπωλησία. Αργότερα, έκανε και ένα σκίτσο του «συντρόφου» Μπελογιάννη με το χαρακτηριστικό γαρίφαλο στο χέρι, όταν έμαθε την απόφαση της εκτέλεσής του.

Βεβαίως δεν περιμέναμε ούτε ένα δάκρυ να κυλήσει από το μάτι του «σκληρού» Χρυσοχοΐδη και της «ανέκφραστης» Λίνας Μενδώνη έπειτα από τον τραγέλαφο με την τούμπα του «Γυναικείου κεφαλιού» κατά την επίσημη παρουσίαση της διαλεύκανσης της «Κλοπής του αιώνα». Ρεζίλι διεθνώς... Και καλά, ο Χρυσοχοΐδης, λες πως δεν ξέρει, δεν ενδιαφέρεται για τέχνη. Ολόκληρη υπουργός Πολιτισμού δεν μπορούσε να δώσει το «πρωτόκολλο» ότι ένα έργο τέχνης δεν πιάνεται με γυμνά χέρια, δεν φωτογραφίζεται με φλας, ότι το φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού, προστατευμένο ακόμα και πίσω από τζάμια;

Η απουσία φύλαξης της Εθνικής Πινακοθήκης που διευκόλυνε την κλοπή, η επιπολαιότητα και η μεγαλομανία του κλέφτη που μπορεί να προκάλεσε φθορές στον πίνακα, τα λάθη και η αδιαφορία των αρμόδιων-αναρμόδιων που τον έβαλαν σε κίνδυνο... Τι άλλο πια μπορεί να τύχει για να λήξει αυτή η απίστευτη περιπέτεια για τον Πικάσο;

Γιατί τον επιλέξαμε

Ο «θρίαμβος» της διαλεύκανσης της «κλοπής του αιώνα» στην Εθνική Πινακοθήκη και η πτώση του περίφημου έργου του «Γυναικείο κεφάλι» στο πάτωμα που ρεζίλεψε διεθνώς τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και Πολιτισμού. Η σύλληψη του 49χρονου artfreak και τα αναπάντητα ερωτήματα: είχε συνεργούς, επιχείρησε να πουλήσει τον πίνακα μαζί με τον «Ανεμόμυλο Στάμερ» του Μοντριάν; Και τι απέγινε το τρίτο πολύτιμο κλοπιμαίο, το θρησκευτικό σχέδιο του Γκουλιέλμο Κάτσια;
πηγη: https://www.efsyn.gr