Πιστεύουμε ότι παρακάτω βρίσκεται ένα απ’ τα πιο ολοκληρωμένα αφιερώματα, που υπάρχουν στο διαδίκτυο, για την αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών που επιβλήθηκε στην χώρα μας τον Απρίλη του 1967.

Το ισχυριζόμαστε αυτό γιατί πέρα από τις πολλές σχετικές αναρτήσεις που ήδη έχουμε και τις οποίες παραθέτουμε σαν παραπομπές, εμπλουτίσαμε την συγκεκριμένη θεματική ενότητα με δυο εξόχως ενδιαφέροντα πονήματα.

Το πρώτο είναι ολόκληρο το βιβλίο του Παναγιώτη Κανελλάκη «ΜΑΡΤΥΡΙΑ. Στα κρατητήρια της ΕΣΑ το 1973» . (Κυκλοφόρησε σαν ένθετο στην «Εφημερίδα των Συντακτών»).

Από την εισαγωγή ακόμα του βιβλίου, την οποία υπογράφει ο Δημήτρης Ψαρράς παίρνουμε μια εικόνα για το τι πρόκειται να διαβάσουμε στην συνέχεια.
Μιλάμε για γεγονότα τα οποία βίωσε στις τις 147 μέρες της κράτησής του στα κελιά της χουντικής ΕΑΤ/ΕΣΑ το 1973, ο συγγραφέας του βιβλίου. Είναι στην κυριολεξία συγκλονιστικές οι περιγραφές που κάνει ο Παναγιώτης Κανελλάκης για τα βασανιστήρια που του έκαναν οι –κατ’ ομολογία τους σαδιστές- αξιωματικοί της ΕΣΑ.

Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το σχετικό αφιέρωμα που υπάρχει στο περιοδικό Hot Doc History –κυκλοφόρησε μαζί με την εφημερίδα Documento-.

Τα κεφάλαια που περιλαμβάνει είναι τα εξής:

«Δικτατορία 1967. Ποιοι την έκαναν. Ποιοι την υποκίνησαν»,

«Πώς οι παγκόσμιες εξελίξεις ευνόησαν το πραξικόπημα των συνταγματαρχών»,

«ΧΟΥΝΤΑ: Καρπός του αμοιβαίου έρωτα ακροδεξιών αξιωματικών και ΗΠΑ»,

«Πως τα μνημόσυνα για τα Δεκεμβριανά έθαψαν την δημοκρατία»

Επίσης θα σας συνιστούσαμε να διαβάσετε από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974» ολόκληρο το κεφάλαιο που έχει με τίτλο "Η 21η Απριλίου 1967"

 

 

 

  Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974»

 1. Η 21η Απριλίου 1967

Παρασκευή, 21 Απριλίου 1967, ώρα 1.15' μετά τα μεσάνυχτα. Τα τανκς του ταξιάρχου Στυλιανού Παττακού, που λίγο νωρίτερα έχουν ξεκινήσει απ’ το Γουδί, εμφανίζονται στο σταυροδρόμι των Αμπελοκήπων. Όλοι καταλαβαίνουν πως δε βγήκαν για παρέλαση, αν και τελικά η «επανάσταση» αποδείχτηκε για τους πραξικοπηματίες ένας απλός νυχτερινός περίπατος, έτσι που όλοι πιάστηκαν στον ύπνο, ακόμα και το πεπειραμένο ΚΚΕ, το ενσωματωμένο στην ΕΔΑ εδώ και κάμποσα χρόνια.

Ήταν τανκς αμερικάνικα, απ’ αυτά που η Αμερική προμήθευε τις χώρες του ΝΑΤΟ. Αλλά και το σχέδιο Προμηθεύς ήταν κι αυτό του ΝΑΤΟ. Το μόνο ελληνικό σ’ αυτή την ιστορία ήταν ο ύπνος των πολιτικών, αλλά και του βασιλιά.

Σου λέει ο άνθρωπος ευλόγως, εφόσον υπάρχει μια δική μου χούντα, βασιλική και στρατηγική, έτοιμη να δράσει, αποκλείεται να δράσει αυτές τις μέρες μια άλλη χούντα παρακατιανή. Να όμως που οι συνταγματάρχες ήταν καλύτερα πληροφορημένοι για τον άμεσο κίνδυνο που διέτρεχε η πατρίδα. Αχ, αυτή η πατρίδα. Όλες οι πουστιές σ’ αυτόν τον τόπο στο όνομά της γίνονται.

«Ουδαμού συνήντησα εχθρόν», λέει ο προελαύνων στους δρόμους της Αθήνας ταξίαρχος Παττακός απευθυνόμενος με τον ασύρματο στον αρχηγό, αν και κατώτερό του στο βαθμό, συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ποιος ήταν ο εχθρός που φοβόταν πως θα συναντήσει ο Παττακός; Μήπως οι κομουνιστές; Α, μπα. Ίσως η άλλη χούντα ήταν ο εχθρός που φοβόταν πως θα συναντήσει ο Παττακός. Στο κλούβιο κεφάλι αυτού του γεννημένου ηλίθιου, εχθρός πρέπει να ήταν ο καθένας που πρόβαλλε αντίσταση εκείνη την κρίσιμη για τα πεπρωμένα της φυλής στιγμή.

Ακριβώς την ίδια ώρα που τα τανκς αρχίζουν την εξόρμησή τους απ’ το Γουδί, ένας άλλος γενναίος, ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς, αρχίζει τις συλλήψεις των μακαρίως κοιμωμένων εχθρών. Δέκα χιλιάδες κόσμο συνέλαβε εκείνη τη νύχτα ο επιφορτισμένος με καθήκοντα δημόσιας ασφάλειας μικρονοϊκός συνταγματάρχης. Ανάμεσά τους και οι πολιτικοί αρχηγοί Γεώργιος Παπανδρέου, 79 ετών τότε, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, 65 ετών τότε και Ηλίας Ηλιού, κι αυτός 65 ετών τότε.

Ο Παπανδρέου ετοιμαζόταν ν’ αρχίσει τον εκλογικό του αγώνα σε τρεις μέρες, την Κυριακή, απ’ τη Θεσσαλονίκη. Οι εκλογές είχαν προκηρυχτεί για τις 28 Μαΐου, δηλαδή σε 38 μέρες, και θα τις διενεργούσε κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Κανελλόπουλο.

Στις 5.30 το πρωί οι τρεις καμπαλέρος Γ. Παπαδόπουλος, Στ. Παττακός και Ν. Μακαρέζος επισκέπτονται τον έκπληχτο βασιλιά στα ανάκτορα και του δίνουν συστατική επιστολή του Γρηγορίου Σπαντιδάκη, αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού και μέλους επίλεκτου της χούντας των στρατηγών. Είναι καλά και τίμια παιδιά, λέει ο Σπαντιδάκης στο γράμμα, και σας βεβαιώ πως η θέση σας στο θρόνο ουδόλως κινδυνεύει. Και αμέσως μετά, τα τρία καθίκια εκθέτουν στο βασιλιά τους δύο λόγους για τους οποίους έγινε η «επανάσταση». Λόγος πρώτος: Η άμεση απειλή κομουνιστικής επαναστάσεως και συνεπώς διολισθήσεως της Ελλάδας στο παραπέτασμα. Λόγος δεύτερος: Η εξυγίανση της Ελλάδας απ’ τους κομουνιστές και τους συνοδοιπόρους. Τέτοιο χοντρό παραμύθι άκουγε ο μπουνταλάς βασιλιάς.

2. Η «αναίμακτος»

Η μεγάλη χούντα, που την πρόλαβε η μικρή, επρόκειτο να κάνει μία «αναίμακτο επανάσταση». Η μικρή χούντα έπρεπε να ακολουθήσει το δόγμα της μεγάλης, και να κάνει κι αυτή μία «ευπρεπή» και «αναίμακτο επανάσταση». Κι έτσι, το πρώτο πράγμα που ακούσαμε στα ραδιόφωνα την 21η Απριλίου 1967 ήταν πως η επανάσταση, που πέτυχε, ήταν αναίμακτη. Όμως, εκτός του ότι οι αναίμακτες επαναστάσεις σπανίζουν διεθνώς, οι συνταγματάρχες ήταν τόσο αδέξιοι στα πάντα, που είναι θαύμα που δεν σκότωσαν μερικές χιλιάδες Έλληνες, έτσι από επαναστατική ατζαμοσύνη.

Όπως και νάναι, τα εμπρόθετα εγκλήματα της χούντας δεν είναι πάρα πολλά. Δεν πρέπει να ξεπερνούν τα είκοσι. Όμως, τα από λάθος και τα κατά τύχην, πρέπει να είναι πολύ περισσότερα. Όταν λέμε λάθος εδώ, εννοούμε το ξύλο που καταλήγει σε θάνατο, γιατί οι βασανιστές δεν έχουν την κατάλληλη «εκπαίδευση», κι όταν λέμε κατά τύχην εννοούμε τον θάνατο είτε από αδέσποτη σφαίρα είτε από τον πανικό του «οργάνου».

Έγκλημα καλά οργανωμένο αλλά πάντως όχι τέλειο, όπως έδειξαν τα πράγματα, ήταν η δολοφονία του δικηγόρου των κατηγορούμενων για συμμετοχή στον Ασπίδα, Νικηφόρου Μανδηλαρά. Ενώ ο Παναγιώτης Ελλής πήγε άδικα των αδίκων στον Ιππόδρομο από τη σφαίρα ενός νταή αξιωματικού, που βιαζόταν να δράσει. Η Μαρία Κολοβού, πήγε από αδέσποτη στην οδό Πατησίων. Ο Γιάννης Χαλκίδης σκοτώθηκε σε μια επιδρομή των χαφιέδων της χούντας σε γιάφκα της Θεσσαλονίκης. Και ο βουλευτής της ΕΛΑ Γιώργος Τσαρουχάς δολοφονήθηκε με τρόπο τυπικά γκακστερικό.

Κάπου στη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, σταμάτησαν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μαζί με άλλους τέσσερεις, τον απομόνωσαν και του λιάνισαν στην κυριολεξία το κεφάλι. Συνέβη στις 8 Μαΐου 1968, πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του φίλου του Γρηγόρη Λαμπράκη. Επρόκειτο να δολοφονηθεί την ίδια μέρα με τον Λαμπράκη, όπως προέβλεπε το σχέδιο, αλλά τότε τη γλύτωσε χάρη στην έγκαιρη επέμβαση του πλήθους. Να γιατί έπρεπε να πεθάνει τώρα: διότι δεν πέθανε τότε. Ήταν ένας «χρέος τιμής» των καθαρμάτων προς την ατιμία.

Η αστυνομία είπε πως πέθανε από καρδιά, την ώρα μιας τυπικής «εξακρίβωσης στοιχείων», αλλά αρνήθηκε να παραδώσει το πτώμα προς ταφήν στην οικογένεια. Και στη διάρκεια της κηδείας απαγόρευσαν να ανοιχτεί το φέρετρο. Όμως, ακριβώς τη στιγμή της ταφής η κόρη του Τσαρουχά, η Καίτη, ορμάει, ανοίγει το φέρετρο, και αποκαλύπτεται ένα λιωμένο κεφάλι χωρίς πρόσωπο. Και τα χέρια δεμένα με χειροπέδες! Μέσα στο φέρετρο! Δεν έκαναν τον κόπο ούτε καν να του βγάλουν τις άχρηστες πλέον χειροπέδες. Τέτοια κτηνωδία δεν τη συναντά κανείς ούτε στους Ναζί.

Αυτό που με κάνει να χαρακτηρίζω τη χούντα υποδειγματικά ανθελληνική, είναι τούτη η περιφρόνηση προς το νεκρό σώμα, αυτός ο τρόπος ταφής, αυτές οι χειροπέδες σ’ ένα πτώμα με λιανισμένο κρανίο. Ο ελληνικός πολιτισμός έδειχνε πάντα σεβασμό στους νεκρούς. Δεν θα είχε κανείς την απαίτηση να γνωρίζουν τα κτήνη τον τραγικό μύθο της Αντιγόνης αλλά, του κέρατά, θα έπρεπε να ξέρουν τουλάχιστον τα ταφικά έθιμα της Μάνης, όταν η μάνα του δολοφονημένου από βεντέτα πάει κι ανάβει κερί μπροστά στο φέρετρο του δολοφονηθέντος δολοφόνου.

3. Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος

 

Η χούντα σχηματίζει κυβέρνηση με πρωθυπουργό-ανδρείκελο τον ανακτορικό Κων. Κόλλια. Τα υπουργεία μοιράζονται σε ανθρώπους της CIA, και οι 14 αξιωματικοί που αποτελούν τη χούντα είτε δρουν χωρίς εμφανές αξίωμα προς το παρόν είτε διορίζονται γενικοί γραμματείς υπουργείων.

Ωστόσο, η δεκατετραμελής χούντα δεν είναι συμπαγής από ιδεολογικής απόψεως, αν και ο Γιάννης Κάτρης πιστεύει πως οι τρεις τάσεις δεν είναι παρά ένα καλά στημένο θέατρο για να πιέζονται οι Αμερικανοί. Η «μετριοπαθής» τάση Παπαδόπουλου είναι φιλοβασιλική (προς το παρόν) και φιλοαμερικανική απροσχημάτιστα. Η δεύτερη τάση υπό τον συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά, γενικό γραμματέα του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και προϊστάμενο των βασανιστών, εμφανίζεται ως «νασερική» και «γκωλική» αλλά στην πραγματικότητα είναι σχεδόν απροσχημάτιστα ναζιστική.

Ο Παπαδόπουλος είναι ο «καλός» και ο Λαδάς ο «κακός». Ο καλός είναι σα να επιδεικνύει τον κακό και να λέει: Να είστε ικανοποιημένοι με μένα γιατί υπάρχουν και χειρότεροι ανάμεσά μας. Και φροντίζει να το κάνει σαφές αυτό με το ξύλο που δίνει ο Λαδάς αυτοπροσώπως σε δύο καθόλα αξιοπρεπείς δημοσιογράφους της πεφωτισμένης Δεξιάς, τον Παναγιώτη Λαμπρία και τον Γιάννη Λάμψα, διευθυντή και αρχισυντάκτη αντιστοίχως του περιοδικού «Εικόνες».

Το εν λόγω περιοδικό είχε δημοσιεύσει μια έρευνα για την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα, και επειδή ο Λαδάς, άντρακλας με τα όλα του, αν και σχεδόν νάνος στο μπόι, δεν παραδέχεται πως στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ομοφυλοφιλία, καλεί τους δύο καλούς δημοσιογράφους στο γραφείο του κι αρχίζει να τους κοπανάει με τη λαβή του περιστρόφου. Το μήνυμα είναι σαφές: Εσείς οι δεξιοί, μην ξεχνάτε πως υπάρχουν και υπερδεξιοί, έτοιμοι να σας λιανίσουν. Κι όταν ο Παπαδόπουλος υποχρεώνεται να αποφυλακίσει και να διώξει στο εξωτερικό τον Α. Παπανδρέου, ύστερα από προσωπική επέμβαση του προέδρου Τζόνσον, που υπακούει στην απαίτηση της αμερικανικής πανεπιστημιακής κοινότητας για αποφυλάκιση του συναδέλφου τους, ο Λαδάς απειλεί πως θα μπει στη φυλακή και θα σκοτώσει τον Ανδρέα. Αδιαφορεί, λέει, τελείως, αυτός ο «αντιαμερικανός» για το τι λεν οι Αμερικανοί.

Ο Λαδάς παίζει καλά το ρόλο του κακού, ο Παπαδόπουλος παίζει άτεχνα το ρόλο του καλού και ο Οδυσσέας Αγγελής, ένας ικανός στρατηγός που φέρει τον τιμητικό τίτλο του αρχιστρατήγου, παίζει το ρόλο του άσχημου σε τούτο του γουέστερν, επικουρούμενος από δυο άλλους ανώτερους αξιωματικούς της μεγάλης χούντας, που τώρα συνεργάζεται με τη μικρή, τον Ζωιτάκη και τον Σπαντιδάκη.

Κι αν σας ενδιαφέρει να μάθετε πώς συγκέντρωσε ο Λαδάς τα πρώτα χρήματα για το περίφημο τάμα, πρέπει να μάθετε κάτι για τις 300 πουτάνες, όσες ακριβώς και οι τριακόσιοι του Λεωνίδα, τα ονόματα των οποίων βρέθηκαν σε λίστα που είχε μία ευπρεπής «μαντάμ». Τηλεφωνούσε ο Λαδάς στον καθένα απ’ τις χιλιάδες ευπρεπείς πελάτες των τριακοσίων, και έλεγε: ή πληρώνεις τόσα για το τάμα ή δεν σου συγχωρείται το αμάρτημα. Κι εκείνος μεταβίβαζε τα πουτανιάτικα στο τάμα. Καταλαβαίνετε τώρα τι ποιότητας είναι η ελληνική εθνικοφροσύνη;

4. Το βασιλικό αντιπραξικόπημα

Ήταν ένα κρύο πρωινό της 13ης Δεκεμβρίου 1967, όταν ο γενικός επιθεωρητής στρατού αντιστράτηγος Ιωάννης Μανέττας επισκέπτεται στο γραφείο του τον αρχηγό του γενικού επιτελείου Οδυσσέα Αγγελή και του δίνει επιστολή του βασιλιά με τον οποία ο Αγγελής διατάσσεται να παραδώσει στον Μανέττα αμέσως, εκείνη τη στιγμή, την αρχηγία του επιτελείου, δηλαδή την ανώτατη διοίκηση του ελληνικού στρατού. Ο Αγγελής συλλαμβάνει επί τόπου τον Μανέττα και αμέσως μετά τηλεφωνεί στον Παπαδόπουλο για να του πει τα νέα σκασμένος στα γέλια. Ξέρεις, φίλε Γιώργο, ο βασιλιάς επαναστάτησε κατά της επαναστάσεως! Εντάξει, μωρέ, τι έγινε, όλοι το ξέραμε πως θα αντεπαναστατήσει, λέει ο Γιώργος. Μόνο προσκλήσεις δεν μας έστειλε ο βασιλιάς για τούτη την παράσταση.

Ο βασιλιάς βρισκόταν ήδη στην Καβάλα, όταν ο άνθρωπός του, ο Μανέττας, επισκεπτόταν τον Αγγελή. Και περίμενε εκεί να του στείλει σήμα ο Μανέττας πως, εντάξει, η χούντα έπεσε έτσι, μ’ ένα βασιλικό φύσημα. Περάστε τώρα μεγαλειάτατε για να παραστήσετε τον ελευθερωτή στη δεύτερη πράξη τούτης της κωμωδίας.

Δυστυχώς για το βασιλιά, δεύτερη πράξη δεν υπήρξε. Η κωμωδία ήταν μονόπρακτη. Κι έτσι, ο βασιλιάς, μαζί με τη βασιλική σύζυγο, τη βασιλική μητέρα, τα δυο βασιλικά παιδιά και τη βασιλική αδερφή Ειρήνη παίρνουν δρόμο οικογενειακώς για τη Ρώμη πρώτα και στη συνέχεια για το Λονδίνο, και είναι ακόμα εκεί. Μαζί τους και ο πρωθυπουργός Κων. Κόλλιας, ο αυλάρχης Λεωνίδας Παπάγος, ο πτέραρχος Γ. Αντωνάτος και ο γιατρός Κουτήφαρης.

Κι έτσι η Ελλάδα ξέμεινε και από ανώτατο άρχοντα και από πρωθυπουργό. (Ήταν ο Κόλλιας). Και ο Παπαδόπουλος διορίζει αντιβασιλιά τον Ζωιτάκη, ενώ ο Ζωιτάκης με τη σειρά του ορκίζει πρωθυπουργό τον Παπαδόπουλο! Η κωμωδία τώρα έχει και ένα σπαρταριστό φινάλε κυκλικών αλληλοδιορισμών. 'Οχι παίζουμε, σαν τον βασιλιά! Που εξέπεμψε το μήνυμα εξέγερσης κατά της χούντας από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Λάρισας, που ακουγόταν μόνο στα περίχωρα. Και που δεν πήρε υπ’ όψιν πως η χούντα είχε ήδη ξηλώσει και τους δημοκρατικούς και τους φιλοβασιλικούς αξιωματικούς. Με ποιους θα 'καμνε την αντεπανάστασή του ο βασιλιάς; Μα, με το βασιλικό του κύρος! Διαταγή του βασιλιά και τα σκυλιά δεμένα. Αμ, δε.

Σου λέει ο άνθρωπος, η ελληνική ιστορία διδάσκει πως όλες οι μέχρι τώρα δικτατορίες στην Ελλάδα είχαν βασιλική κάλυψη. Συνεπώς, αν πάψω να καλύπτω τη δικτατορία, αυτή θα καταρρεύσει. Αμ, δε. Ετούτη εδώ, η χούντα, μπόρεσε να κάνει και χωρίς βασιλιά. 'Αλλωστε, το έδειξε απ’ την αρχή, αφαιρώντας απ’ την άλλη χούντα, τη βασιλική, τη δόξα και την τιμή για τη σωτηρία της πατρίδας απ’ τους κομουνιστές.

Φυσικά, η ιδέα της αντεπανάστασης ήταν της Φρειδερίκης, όπως όλες οι σπουδαίες βασιλικές ιδέες. Τι είχε στο νου της αυτή η σατανική γυναίκα; Όλοι, και οι παλατιανοί μαζί, πίστευαν τότε πως η χούντα καταρρέει από μόνη της όπου νάναι. Όμως, αν κατέρρεε από μόνη της χωρίς να κουνηθεί ο βασιλιάς, ο λαός θα τον πετούσε αυτομάτως απ’ το θρόνο σαν τον άνθρωπο που ανέχτηκε τους δικτάτορες, και μάλιστα τους παρακατιανούς. Ενώ αν εμφανιζόταν σαν ελευθερωτής, ο θρόνος θα αποχτούσε καινούργια αίγλη. Η Φρειδερίκη δεν άκουσε την κόρη της Ειρήνη, τη μόνη απ’ τη βασιλική οικογένεια που εξ αρχής αγάπησε ειλικρινά τους συνταγματάρχες. Και την πάτησε η Φρειδερίκη.

5. Οι φωστήρες

Αμέσως μετά το φιάσκο του βασιλικού αντιπραξικοπήματος, ο Παπαδόπουλος καταργεί τα δύο «επαναστατικά όργανα», την επαναστατική επιτροπή και το επαναστατικό συμβούλιο, και γίνεται δικτάτωρ «νορμάλ» και χωρίς χούντες -έτσι λέγονται στα ισπανικά οι επιτροπές, οι ενώσεις- γύρω του. Ο παλιός ταγματασφαλίτης Γεώργιος Παπαδόπουλος τώρα προΐσταται άλλων ταγματασφαλιτών, και όλοι μαζί οι παλιοί συνεργάτες των Γερμανών ξανάρχονται. Κανείς δεν αντιμετώπισε την ιστορία της χούντας σαν την ιστορική συνέχεια των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Μπορεί, βέβαια, ο Παπαδόπουλος να ήταν και ολίγον τρελλός, όχι πάντως τόσο που να μην ξέρει τι κάνει. Ήταν ευφυής άνθρωπος. Και γιαυτό ποτέ δεν εμπιστεύτηκε στ’ αλήθεια τον γεννημένο ηλίθιο Στυλιανό Παττακό, τον οποίο μύησε στη χούντα την τελευταία στιγμή, γιατί είχε ανάγκη από τα άρματά του.

Είναι λάθος να βγάζουμε όλους τους δικτάτορες τρελούς, και να ξεμπερδεύουμε έτσι στα γρήγορα με τις ερμηνείες. Όπως όλοι οι φανατικοί, ο Παπαδόπουλος ήταν ένας ιδεοληπτικός άνθρωπος, που πίστευε στο πεπρωμένο του. Κι αν ήξερε λίγα περισσότερα γράμματα, ώστε να συγκροτεί με συντακτική επάρκεια τους εντελώς ασυνάρτητους λόγους του, κανείς δεν θα τον χαρακτήριζε τρελό. Πάντως, δεν είναι τρελοί όσοι κακοποιούν καθημερινά με τέτοια βαναυσότητα την υπέροχη ελληνική γλώσσα.

Όπως πάρα πολλοί, αυτοπροτάθηκε, τούτος ο ιδεοληπτικός, σαν σωτήρας της Ελλάδας χωρίς να γνωρίζει όχι τον πολιτισμό αυτής της χώρας αλλά ούτε καν τη γλώσσα της. Συμβαίνουν αυτά με τους απατεώνες. Και ο Παπαδόπουλος ήταν ένας τυπικός Έλλην απατεών, που το προσωπικό του συμφέρον το πρότεινε ως εθνικό. Όμως, ούτε ο πρώτος ούτε ασφαλώς ο τελευταίος κατ’ ουσίαν ανθέλλην είναι που παριστάνει τον κατ’ επίφασιν Έλληνα.

Με τον Παττακό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Προσέξτε τι είπε το ξεφτέρι όταν ξένοι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν αληθεύει πως η χούντα βασανίζει ανθρώπους: «Ή βασανιστές είμαστε ή ηλίθιοι. Όχι όμως και τα δύο». Σύμφωνα με το «συλλογισμό», αφού δεν ήταν βασανιστές, όπως ισχυρίζονταν, δεν μπορεί παρά να ήταν ηλίθιοι. Ξέρετε άλλον δημόσιο άνδρα που ομολόγησε δημοσίως την ηλιθιότητά του, επιχειρώντας μάλιστα να δείξει πως είναι έξυπνος; Είναι ο Παττακός επίσης που είπε το παροιμιώδες: «Όποιος ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα του ανθρώπου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, είναι κομουνιστής».

Όσο για τον άλλο φωστήρα, τον I. Λαδά, περιοριζόμαστε να σημειώσουμε πως σε λόγο του, στο πανεπιστήμιο παρακαλώ, είπε πως είναι περιττή η διδασκαλία των αναρχικών Γαλιλαίου και Μοντεσκιέ! Και οι πανεπιστημιακοί τον χειροκρότησαν! Ξέρετε κάτι; Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε θάνατο, γιατί οι πανεπιστημιακοί χειροκροτούν όχι μόνο τους δικτάτορες, αυτό θα μπορούσε να το κάνει κάθε δειλό ανθρωπάκι, αλλά τους ηλίθιους, τη στιγμή ακριβώς που κραυγάζουν δημοσίως την ηλιθιότητα τους. Κανείς απ’ αυτά τα μορμολύκεια δεν αντέδρασε όταν η χούντα, με επίσημη ανακοίνωσή της, χαρακτήρισε τον Σεφέρη, τότε που έκανε τη γνωστή δήλωση κατά της χούντας, όργανο του διεθνούς κομουνισμού, που εκτελεί μέρος του σχεδίου που του ανέθεσε ο διεθνής κομουνισμός για την καταστροφή της Ελλάδος!

Μόνο οι κομουνιστές και οι ΕΔΑίτες ξεσηκώθηκαν απ’ την πρώτη μέρα κατά της χούντας. Οι άλλοι, οι αστοί δημοκράτες, καιροσκοπούσαν όπως πάντα και περίμεναν, είτε να βγάλουν οι κομουνιστές το φίδι απ’ την τρύπα, είτε αυτό να βγει μόνο του. Και άρχισαν να σκέφτονται κι αυτοί την αντίσταση κατά της χούντας μόνο μετά την αποτυχία του βασιλικού αντιπραξικοπήματος. Στο μεταξύ όμως χάνεται πολύτιμος χρόνος και η χούντα εδραιώνεται στην εξουσία.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλύτερων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε τη βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Μέχρι ο Κων. Μητσοτάκης σχεδίαζε πλατωνική ένοπλη εξέγερση στην Κρήτη. Μάλιστα δε δίστασε να ζητήσει στο Παρίσι τη βοήθεια του Μιχάλη Ράπτη, ή Μισέλ Πάμπλο, ενός πεπειραμένου διεθνούς επαναστάτη, που ήταν διάδοχος του Τρότσκι στην Δ' Διεθνή. Τελικά, το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

Πάντως, άδικα το ΚΚΕ κατηγορήθηκε για έλλειψη αποφασιστικότητας. Αφενός γιατί η «επανάσταση» έγινε στο όνομα του κομουνιστικού κινδύνου, πράγμα που υποχρέωνε αυτό το κόμμα να είναι επιφυλακτικό ώστε να μη δικαιώσει εκ των υστέρων τους δικτάτορες, και αφετέρου διότι όλος ο κόσμος, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, περίμενε βασιλική δικτατορία στρατηγών και όχι χούντα συνταγματαρχών. Η χούντα των στρατηγών, σύμφωνα με το διαρρεύσαν σχέδιο, θα ήταν μάλλον περιορισμένου χρόνου, ίσα ίσα για να μη γίνουν οι προγραμματισμένες εκλογές αλλά και για να φοβηθεί το εκλογικό σώμα και να στραφεί προς τη Δεξιά, όταν κάποτε γίνονταν εκλογές. Μια τέτοια «ευπρεπής» χούντα δεν θα ήταν δυνατό να είναι ιδιαίτερα βάρβαρη, και συνεπώς δεν θα ταλαιπωρούσε υπέρ το δέον τους κομουνιστές, που θάλεγες πως από έθιμο είναι αυτοί που πάντα πληρώνουν τη νύφη σ’ αυτόν τον έρμο τόπο.

'Αλλωστε, η μεγάλη χούντα δεν θα έκαμνε την «επανάστασή» της με πρόσχημα τον κομουνιστικό κίνδυνο, γιατί θα γινόταν εντελώς γελοία και αναξιόπιστη αν έλεγε κάτι τέτοιο. Θα έκαμνε την «επανάστασή» της στο όνομα «της συνταγματικής ομαλότητας και της γαλήνης του τόπου» και για «να αναστηλώσει την κλονισμένη δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε».

Γνωστό το παραμύθι. Γνωστό και το άλλο παραμύθι περί κομουνιστικού κίνδυνου, που αυτή τη φορά όντως δεν υπήρχε. Αλλά εν πάση περιπτώσει, οι κομουνιστές στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν είχαν δείξει πως είναι αποφασιστικοί άνθρωποι, έτοιμοι να σκοτωθούν (αλλά και να σκοτώσουν) για τα ιδανικά τους. Σου λεν οι κομουνιστές, τι θα γίνει, πάλι θα κάτσουμε να μας σφάξουν; Κι έτσι, έκαναν κι αυτοί πλατωνική αντίσταση.

7. Θέσεις σταθερές και ιδέες ασταθείς

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Τρίτη, 21 Απριλίου 2020 | 1:33 π.μ.