Με τις απεργίες δε βγαίνει τίποτα. Ιδίως αν είσαι το αφεντικό της επιχείρησης. Ή η κυβέρνηση που αγωνιά για το συμφέρον των αφεντικών. Η ο ΜΑΤατζής που τον στέλνουν να χτυπήσει τους απεργούς, για να προστατέψει την περιουσία. Ή ο δικαστής που βγάζει παράνομη και καταχρηστική την απεργία. Ή ο μεγαλοδημοσιογράφος που βγαίνει στο δελτίο να μας πει πως οι απεργοί ταλαιπωρούν όλο τον κόσμο και δεν τον αφήνουν να απολαύσει την ακρίβεια και να σκοτώνεται ανενόχλητος, χωρίς μέσα ασφαλείας.
Με την απεργία δε βγαίνει τίποτα. Ιδίως αν είσαι πολύ εναλλακτικός και υπεράνω για να απεργήσεις. Αν φοβάσαι για τη θεσούλα σου και βρίσκεις πιο μοντέρνο να πατάς μερικά κουμπάκια στον υπολογιστή. Να κάνεις κοινοποιήσεις, διαδικτυακές καμπάνιες, εικονικούς αγώνες. Να λες πόσο παρωχημένες είναι αυτές οι μορφές αγώνα. Και μετά να πανηγυρίζεις από το πληκτρολόγιο για τη νίκη που πέτυχαν, χάρη στη δική σου εναλλακτική προσέγγιση, που δεν ακολουθεί την πεπατημένη.
Με την απεργία δε βγαίνει τίποτα. Ιδίως αν είσαι ο αιώνιος κυρ-Παντελής και δε θες να αφήσεις τίποτα στη γη να θυμίζει τη μίζερη ύπαρξή σου. Ιδίως αν δεν μπορείς να αντέξεις τη φασαρία, τα συνθήματα, τις φωνές, τα παλαμάκια, την αλληλεγγύη, που τονίζουν τη δική σου εκκωφαντική σιωπή. Αν νιώθεις πως οι διαδηλώσεις σε εμποδίζουν να πας στο κέντρο και να ψωνίσεις και ας μην σου έχει μείνει ευρώ από τον μικρό μισθό που παίρνεις.
Με την απεργία δε βγαίνει τίποτα, αν είσαι κάτι από όλα τα παραπάνω. Άσε που κινδυνεύει να πέσει η μάσκα σου και να εκτεθείς ανεπανόρθωτα.
Αν όμως δεν είσαι τίποτα από όλα αυτά, δεν έχεις λόγο να πιστεύεις την καραμέλα τους και να την επαναλαμβάνεις, χωρίς να σκέφτεσαι. Χωρίς να σκεφτείς πως όλα όσα έχουμε και μπορούμε να κάνουμε τα πέτυχε ο δικός μας κόσμος, ο κόσμος της εργασίας. Με τη δουλειά του, αλλά και με την απεργία του, με τους αγώνες του για να τα κατακτήσει.
Το δικαίωμα να μη δουλεύει ήλιο με ήλιο. Το δικαίωμα να μη δουλεύει μέχρι να πεθάνει. Το δικαίωμα να μην παίζει τη ζωή του κορόνα-γράμματα. Το δικαίωμα να ξεκουράζεται, να παίρνει άδειες, να κάνει διακοπές. Το δικαίωμα να έχει αξιοπρεπή αμοιβή για όσα κάνει και ένα στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο. Το δικαίωμα να ελπίζει ότι οι επόμενες γενιές θα ζήσουν ακόμα καλύτερα. Όλα αυτά που βάζουν στο στόχαστρο, για να τα πάρουν πίσω, και του γανιάζουν το μυαλό πως με τις πορείες και τις απεργίες δε βγαίνει τίποτα, οπότε καλύτερα να λουφάξει και να το απολαύσει, να κάτσει στα αυγά του και να εκκολάψει αυτό του φασισμού.
Όλα αυτά τα κατάφερε όμως με κόπο και θυσίες, με το αίμα του, με τους αγώνες του. Με βασικό όπλο την απεργία, που μπορεί να παραλύσει την παραγωγή, να δείξει ποιος κρατά τα γρανάζια της, ποιος κινεί πραγματικά αυτόν τον κόσμο και ποιος έχει τη δύναμη να τον αλλάξει.
Και ξέρεις κάτι; Αν οι απεργίες μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες και καταχρηστικές. Και μάντεψε: αυτό ακριβώς συμβαίνει με εννιά στις δέκα απεργίες, στη χώρα μας.
Οπότε διάλεξε πώς θέλεις να ζήσεις: σαν σύγχρονος σκλάβος ή σαν άνθρωπος στον 21ο αιώνα; Με το κεφάλι ψηλά ή χωμένο σε μια οθόνη, σαν σύγχρονος στρουθοκάμηλος; Δες γύρω σου, τι μπορεί να πετύχει κανείς με μια απεργία. Το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η αλληλεγγύη της τάξης μας. Ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι ο φόβος. Αν τον νικήσεις, όλα τα άλλα θα είναι πολύ μικρά για να σε/μας σταματήσουν.
πηγη:http://www.katiousa.gr/apopseis/