Εναν χρόνο μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και λίγες μέρες μετά τον δημόσιο διαξιφισμό των Μπάιντεν - Πούτιν, η Κίνα με τις αναμενόμενες δηλώσεις του Σι Τζινπίνγκ πρόκειται να προτείνει ειρηνευτικό σχέδιο τερματισμού του πολέμου.
Από την άνοιξη του 2014, όταν ανετράπη η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς στο Κίεβο και ακολούθησε η προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία και η ανάφλεξη στο Ντόνμπας, η Γαλλία και η Γερμανία προσπάθησαν να διαμεσολαβήσουν ανάμεσα στη Μόσχα και στο Κίεβο ανεπιτυχώς.
Η γαλλογερμανική μεσολάβηση μετά το 2014 ήταν εκ γενετής προσημειωμένη με μια βαριά υποθήκη στην αξιοπιστία της.
Το 2008 στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι οι Μέρκελ - Σαρκοζί, που αργότερα στην κρίση της ευρωζώνης βαφτίστηκαν ζεύγος Μερκοζί, έθεσαν βέτο στην πρόταση του Μπους υιού για ένταξη στο ΝΑΤΟ των Ουκρανίας, Μολδαβίας και Γεωργίας. Στις αρχές του 2014 οι ΥΠΕΞ Γαλλίας, Γερμανίας και Πολωνίας μεσολάβησαν επιτυχώς μεταξύ του προέδρου της Ουκρανίας, Γιανουκόβιτς, και της αντιπολίτευσης και πέτυχαν μια συμβιβαστική λύση, την οποία τορπίλισαν οι ΗΠΑ.
Από τότε μέχρι και σήμερα πριν και μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία πριν από έναν χρόνο δεν κατατέθηκε καμιά ειρηνευτική πρόταση άξια του ονόματός της.
Οι προτάσεις της Τουρκίας και του Ισραήλ να μεσολαβήσουν μπορούν να αντιμετωπιστούν περισσότερο ως προσπάθεια να κρατηθούν ισορροπίες μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών παρά ως πρωτοβουλίες ικανές αν όχι να τερματίσουν, τουλάχιστον να «παγώσουν» τη σύρραξη. Τα όσα θα πει ο Σι Τζινπίνγκ για το ειρηνευτικό σχέδιο δεν θα είναι απλώς και μόνο μια πρόταση τερματισμού μιας σύγκρουσης που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να διαχυθεί εκτός των συνόρων της Ουκρανίας. Είναι η πρώτη φορά μετά την τομή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος του Ντεγκ Χσιάο Πινγκ το 1978 που η Κίνα αναλαμβάνει μείζονος σημασία μεσολαβητική πρωτοβουλία.
Τηρουμένων των αναλογιών η είσοδος της Κίνας στην προσπάθεια τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία θυμίζει τις κινήσεις του καγκελαρίου Μπίσμαρκ μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1871. Τότε ο σιδηρούς καγκελάριος, για να καθησυχάσει όλους τους ανησυχούντες για την ηγεμονική ισχύ της ενιαίας Γερμανίας, διαδραμάτισε τον ρόλο του «έντιμου» διαμεσολαβητή μεταξύ των παλαιών μεγάλων δυνάμεων.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα του Συνεδρίου του Βερολίνου το 1878 που αναχάραξε τον χάρτη των Βαλκανίων και απέτρεψε πολεμική σύγκρουση Ρωσίας και Μεγάλης Βρετανίας για το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μετά το 1880 της γερμανικής διαμεσολάβησης για τη διανομή της Αφρικής στην αντιπαράθεση Γαλλίας - Βρετανίας. Σήμερα το ζητούμενο δεν είναι αν και κατά πόσον οι προτάσεις του Σι Τζινπίνγκ θα λειτουργήσουν σαν μαγικό ραβδί και θα τερματίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το ζητούμενο είναι αν η πρώτη εμπλοκή της Κίνας είναι συγκυριακή ή αν θα έχει συνέχεια, αν θα αξιολογηθεί ως σταθεροποιητική και εποικοδομητική.
Κυρίως αν σηματοδοτεί ότι η Κίνα, πέραν του ρόλου του εγγυητή της παγκοσμιοποίησης και της ατμομηχανής της ανάπτυξης, διεκδικεί και τον ρόλο του εγγυητή της παγκόσμιας γεωπολιτικής σταθερότητας σε έναν αναδυόμενο πολυπολικό και πολυκεντρικό κόσμο. Αν επιβεβαιωθούν τα παραπάνω, τότε βρισκόμαστε μπροστά στην επανεμφάνιση μιας σταθεράς της Ιστορίας που θέλει ο πραγματικός νικητής της σύγκρουσης δύο μεγάλων δυνάμεων είναι μια τρίτη ανερχόμενη δύναμη. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης άνοιξε τον δρόμο για την κυριαρχία της Μακεδονίας στην Ελλάδα και στη συνέχεια η σύγκρουση της Αχαϊκής με την Αιτωλική Συμπολιτεία άνοιξε τον δρόμο για την κατάκτηση της Ελλάδας από τη Ρώμη.
πηγη: https://www.efsyn.gr