Υπάρχουν κάποιες λέξεις που –δεν θα μετρήσω τα λόγια μου– απλώς δεν θα ’πρεπε να υπάρχουν. Εχουμε πολλές, δεν θα μας λείψουν. Ούτε όμορφες είναι, ούτε χρηστικές πλέον. Απλώς πιάνουν χώρο, γεμίζουν σκόνη και κάπου δεν έχουμε άλλο χρόνο για ξεσκόνισμα! Θα τις ξεβράσω δίχως καν αλφαβητική σειρά: Διάλογος. Επιχείρημα. Αξιοπρέπεια. Δημοκρατία. Πολλά «δ» μαζεύτηκαν... ίσως θα έπρεπε να καταργηθεί τελείως το γράμμα αυτό. Δεν μας έχει βγάλει και πουθενά. Η μόνη λέξη που αξίζει από «δ», εξάλλου, είναι το «δεν». Και μόνο απ’ αυτό καταλαβαίνεις πως πρόκειται για αυτο-υπονόμευση του γράμματος, από τον ίδιο του τον εαυτό δηλαδή – φταίω να εισηγηθώ την άμεση κατάργησή του εγώ τώρα; Για μπας και δεν!
Το σίγουρο είναι πως οι παραπάνω λέξεις έπρεπε να έχουν καταργηθεί όχι εδώ και χρόνια, αλλά αιώνες. Από τη στιγμή της δημιουργίας τους. Μωρέ καλά και τρίκαλα τα έλεγε ο Πλάτων που δεν ήθελε την Αθηναϊκή Δημοκρατία μήτε να τη βλέπει, ούτε να τη φτύσει. Του είχε σκοτώσει, βλέπεις, τον αγαπημένο του δάσκαλο, τον Σωκράτη, και δεν της το συγχώρεσε ποτέ. Και καλά έκανε! Δεν τους άρεσε ο Σωκράτης, βλέπεις. Κακοδαιμόνιαζε τους νέους, βλέπεις. Δεν έβαζε και δαύτος γλώσσα μέσα – να τα λέμε κι αυτά. Ολο ερωτήσεις έκανε και πως όλα τα ήξεραν οι συνομιλητές του πίστευε – τρομάρα του. Και τους ρωτούσε για να τους αποδείξει πως απλώς δεν ήξεραν ότι τα ήξεραν – τρομάρα τους. Αυτό πίστευε, βλέπεις, ο μέγας, πλην σγρουμπός και κάπως ασχημομούρης, αρχαίος σοφός.
Για να αποδείξει του λόγου του το αληθές, κάποια στιγμή, εκεί, σε μια μάζωξη ανάμεσα σε φίλους, ο Σωκράτης κάλεσε έναν δούλο κι άρχισε να του κάνει συγκεκριμένες ερωτήσεις. Στον «Μένωνα» τα περιγράφει αυτά ο Πλάτων και έστω ότι έτσι έγιναν τα πράγματα και δεν τα έβγαλε από το στομάχι του ο ίδιος, μια μέρα που πολύ τον πόναγε γιατί είχε φάει λαχανίδες κι είχε στουμπώσει. Κάνει, το λοιπόν, τις ερωτήσεις του ο Socrates drank the conium στο αμόρφωτο δουλικό και αποδεικνύεται πως γνωρίζει το Πυθαγόρειο Θεώρημα, δίχως να έχει ιδέα από Γεωμετρία. Πώς εξηγείται, λοιπόν, το ότι το είπε και μάλιστα ολόσωστα;
Γίνεται και παραγίνεται. Σύμφωνα με τα όσα γράφει ο Πλάτων (αν δεν έφαγε λαχανίδες και δεν στούμπωσε και δεν τα ’βγαλε απ’ το στομάχι του), ο Σωκράτης με αυτή του την κίνηση αποδεικνύει τη θεωρία της Ανάμνησης: επειδή η ψυχή, λέει, σαν μαγεμένη φτερουγίζει από σώμα σε σώμα, κάπου χάνει τον μπούσουλα και δεν είναι δυνατόν να θυμάται ό,τι έχει δει και γνωρίσει. Οπότε όλα τα ξέρουμε, αλλά τα έχουμε ξεχάσει. Αρκεί, ωστόσο, να δούμε ένα πρόσωπο, μια εικόνα, ν’ ακούσουμε έναν ήχο, κάτι να διαβάσουμε (λέμε τώρα) και τσουπ, σαν κάτι να αχνοφέγγει ως κατανόηση και γνώση απ’ τα κάποτες.
Ελα όμως που μετά τον Πλάτωνα ήρθαν οι χριστιανοί. Και εκείνοι, οι πρώτοι χριστιανοί, κατέστρεψαν την αρχαία ελληνική γραμματεία ως σκέψη και ως κείμενα (ό,τι μπόρεσαν έκαναν). Γιατί αυτοί ήταν πλέον η Νέα Τάξη πραγμάτων, άρα έπρεπε να διαλύσουν την παλιά. Και κάπως έτσι, όχι μόνο ξεχάσαμε κι αυτά που ξαναθυμηθήκαμε κάποτες, αλλά έγινε το πλέον απάλευτο: ξεχαστήκαμε.
Ξεχαστήκαμε στην αντράλα του κάθε Μπέου. Ξεχαστήκαμε στην «ακατάπαυστη δουλειά» που έριξε «για να δώσει λύσεις» και, αντί για λύσεις, έδωσε ξύλο αλλά πήρε πίσω «συγγνώμη» από τον και κερατά και δαρμένο και το χάρηκε η ψυχούλα του και έτσι μπόρεσε να κοιμηθεί επιτέλους, που έναν μήνα ήταν ξάγρυπνος, ως όφειλε να είναι γιατί είναι άντρας και όχι καμιά λουλούδα (σαν τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τις Αναμνήσεις και τις λαχανίδες τους μαζί) κι έτσι ξέχασε τον 26χρονο που παρεκτράπη και τον ανάγκασε να τον χαστουκίσει και ημέρεψε. Και ως άντρας ήμερος πλέον και όχι καμιά λουλούδα, πάει να ξαναβγεί δήμαρχος.
Ξεχαστήκαμε. Και μείναμε σε ένα γράμμα μόνο: το «ν». Με ένα «ναι» σε όλα, ξεχνιέσαι καλύτερα... Αλήθεια, γιατί δεν καταργούμε όλες τις άλλες λέξεις να τελειώνουμε;
www.efsyn.gr