Κάθε μέρα φροντίζω –μεταξύ άλλων- να μπαίνω στη σελίδα typos-i. Εκεί, εκτός από τοπικά –και όχι μόνο- νέα παρακολουθώ πάντα μία στήλη υπό τον τίτλο «το κλικ της ημέρας». Ακολουθώντας λοιπόν τη ρουτίνα μου, τις προάλλες, εντύπωση μου έκανε (γι’ αυτό και τώρα γράφω) μία φωτογραφία από το στάδιο Rajaratinam, στην Τσενάι (Ινδία, Σάββατο 07 Ιανουαρίου 2023).

Όπως διάβασα: «Περίπου 5000 μαθητές από διάφορα σχολεία συμμετείχαν σε μια ειδική εκπαίδευση γιόγκα προκειμένου να αυξήσουν τα επίπεδα συγκέντρωσης στα μαθήματά τους. Διοργανωτής η αστυνομία της πρωτεύουσας της ομοσπονδιακής πολιτείας Ταμίλ Ναντού.» Εντυπωσιακό! 5.000 μαθητές! Εκπαίδευση γιόγκα! Αύξηση επιπέδων συγκέντρωσης στα μαθήματα! Διοργανωτής… η αστυνομία!

Και το παιδί δεν σκύβει. Με χείλη σφιγμένα, μάτια αβέβαια, σώμα που γέρνει ελαφρώς μπροστά, χέρια σε στάση παράδοσης, αμήχανο, αλλά δεν σκύβει.

Και αν αφήσεις τη ματιά σου λίγο δεξιότερα και προς το βάθος της φωτογραφίας, σε προτρέπω να προσέξεις το βλέμμα ενός παιδιού σκυμμένου. (Στη διπλανή σειρά από το αγόρι με τα σηκωμένα χέρια.) Βλέμμα που «μιλάει» το δίχως άλλο (τώρα τι ακούει ο καθένας, άλλο θέμα). Κι ύστερα δες και το χαμόγελο του παιδιού, πάλι δεξιά στην άκρη του κάδρου. Κι αυτό «μιλάει».

«ίσως χρειάζεται επιπλέον μαθήματα» γράφει στο σχόλιο του ο συντάκτης. Πράγματι, σκέφτομαι. Μάλλον το παιδί δεν είναι αρκετά επιδέξιο, και ναι, ίσως και να χρειάζεται επιπλέον μαθήματα. Γιατί δεν σκύβει. Αμήχανο; Ασυντόνιστο; Αδέξιο; Απροσάρμοστο; Ανυπάκουο; Ανυπόταχτο; Βρες κι άλλα επίθετα με α στερητικό και διάλεξε όποιο σου ταιριάζει. Αταίριαστο θα παραμείνει κι ασυντρόφευτο, μα όρθιο και αβάσταχτα μόνο. Γιατί δεν σκύβει. Κι ας είναι 5.000 μαθητές σκυμμένοι, κι ας εκπαιδεύονται να σκύβουν, κι ας τους λένε πως οι επικύψεις θα αυξήσουν τα επίπεδα συγκέντρωσής τους στα μαθήματα κι ας είναι διοργανωτής η αστυνομία. Το παιδί δεν σκύβει.

Ίσως, τελικά, χρειαζόμαστε επιπλέον μαθήματα.

(Κι όποιος με πήρε τηλέφωνο παραμονή πρωτοχρονιάς από το Ναύπλιο και μόλις σήμερα είδα την κλήση στο γραφείο, ας με ξαναπάρει στο κινητό μου. Το αγαπώ το Ναύπλιο. Με κάποιο τρόπο, μαγικά ακατανόητο, μου θυμίζει πως –κάποτε- κι εγώ παιδί υπήρξα. Γι’ αυτό ας με ξαναπάρει. Στο κινητό. Παιδί δεν είχα, τώρα, που πια δεν είμαι, έχω. Ας με ξαναπάρει. Καμιά φορά το ακούω.)

και πορεύεσαι ελεύθερος στη νύχτα, δίχως ένα παράθυρο

φωτισμένο

να κρέμεται στο σκοτάδι σα φωσφορικό ρολόι που να προσδιορίζει

το χρόνο σου

να προσανατολίζει την πορεία σου, πορεύεσαι

χαρούμενος που δε φοβάσαι πια τη λάσπη, τη βροχή,

το πουθενά, τη νύχτα

(όχι δικό μου, φυσικά)

πηγη: http://artinews.gr