Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 11 Φεβ 2021
Τσίπρας – Μητσοτάκης: Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο αντίθετες πολιτικές
Κλίκ για μεγέθυνση








Γιάννης Μυλόπουλος


11/02/2021 | 08:09



Χαώδης η απόσταση που τους χωρίζει, τόσο ως ανθρώπους και ως προσωπικότητες, όσο και ως φορείς δύο διαμετρικά αντίθετων κοσμοθεωριών και πολιτικών κατευθύνσεων

Χτες είχαμε τη δυνατότητα να δούμε στην τηλεόραση τον έναν μετά τον άλλο τους δύο πολιτικούς αρχηγούς, ο ένας εκ των οποίων είναι ο σημερινός και ο άλλος είναι ο προηγούμενος, αλλά όπως φαίνεται θα είναι και ο επόμενος πρωθυπουργός.

Είχε έτσι καθένας μας την ευκαιρία να διαπιστώσει τη χαώδη απόσταση που τους χωρίζει. Τόσο ως ανθρώπους και ως προσωπικότητες, όσο όμως και κυρίως, ως φορείς δύο διαμετρικά αντίθετων κοσμοθεωριών και πολιτικών κατευθύνσεων.
Ο Τσίπρας ήταν άνετος, χαλαρός, ευχάριστος, αυθόρμητος και ανθρώπινος. Έκανε χιούμορ με διδακτικό χαρακτήρα και γελούσε με την καρδιά του όταν έπρεπε, σοβάρευε και εξηγούσε αναλυτικά τη σκέψη του εκεί που χρειαζόταν και σκοτείνιαζε όταν αισθανόταν ότι κάτι δεν του άρεσε.

Ο Τσίπρας ήταν ανθρώπινος γιατί ήταν ο εαυτός του. Όσα έλεγε έπειθαν ότι δεν του τα έγραψαν, ούτε του τα υπέβαλαν, αλλά ήταν αυτά που πίστευε ο ίδιος, τα οποία μάλιστα συμπίπτουν με αυτά που γνωρίζουμε όλοι από την καθημερινότητά μας. Γι’ αυτό και δεν είχε κανένα άγχος και καμία αγωνία μήπως δεν τα πάει καλά.

Ο Τσίπρας ήταν αυθόρμητος γιατί ήταν ειλικρινής.

Ο Μητσοτάκης από την άλλη, όπως πάντα ήταν σφιγμένος και χωρίς αυθόρμητες και ανθρώπινες αντιδράσεις. Έδινε την εντύπωση ότι όσα έλεγε δεν τα πίστευε και γι’ αυτό είχε την αγωνία μήπως κάνει κάποιο λάθος, μήπως κάτι πάει στραβά. Είχε το άγχος να τα πει και να τελειώσει.

Αποτέλεσμα της πίεσης που ένιωθε καθώς απήγγειλε, ήταν να έχει υιοθετήσει ένα ύφος υπεροπτικό, απόμακρο και δασκαλίστικο. Ενώ το πνεύμα των όσων έλεγε ήταν για πρώτη φορά συναινετικό, καθώς για πρώτη φορά ζητούσε τη συνεργασία των πολιτών στην εφαρμογή των μέτρων, είχε παρόλα αυτά διατηρήσει το ίδιο αυστηρό, επιτιμητικό και απόμακρο ύφος που είχε τις προηγούμενες φορές, όταν ανέπτυσσε τη θεωρία της ατομικής ευθύνης.

Αιτία της απόμακρης, ψυχρής και υπεροπτικής εντύπωσης που απέπεμπε ο πρωθυπουργός στη διάρκεια του διαγγέλματός του ήταν ότι δεν ήταν αυθόρμητος κι αυτό γιατί δεν ήταν ο εαυτός του. Η όλη παρουσία και ο λόγος του έδιναν την εντύπωση ότι ήταν κατασκεύασμα τρίτων, μάλλον επικοινωνιακών συμβούλων, οι οποίοι είχαν σκηνοθετήσει τα πάντα: Τι και πως να το πει, πως να κουνά τα χέρια, που να κοιτά και πως να αναπνέει.

«Η ανατολή του ήλιου του εμβολίου που φωτίζει την επόμενη μέρα» μαρτυρά, με τον πιο αδιάψευστο τρόπο, το στημένο, σκηνοθετημένο και το τεχνητά ωραιοποιημένο χαρακτήρα της απαγγελίας του.

Ο Μητσοτάκης ήταν σε δύσκολη θέση και αυτό φαινόταν.

Γι’ αυτό και ό,τι είπε έγινε ελάχιστα πειστικό. Δεν πέρασε στον κόσμο.

Για να μην τον αδικώ, πρέπει να αναγνωριστεί ότι τα όσα υποστήριξε πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να γίνουν πειστικά, μια και προσέκρουαν στην πραγματικότητα που ο κάθε ένας από εμάς γνώριζε.

Πως να γίνει πειστικό, για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα τα πήγε πολύ καλά μέχρι τώρα στην πανδημία, όταν όλοι γνωρίζουν ότι σε δύο μόλις μήνες, το Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο, είχαμε περισσότερους από 5.000 νεκρούς;

Όσες στατιστικές, βασισμένες στους μέσους όρους για το συνολικό διάστημα της πανδημίας, από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι τώρα δηλαδή κι αν επικαλεστεί για να αλλάξει τη ζοφερή πραγματικότητα και να την ωραιοποιήσει, όλοι πια γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, τους δύο εφιαλτικούς μήνες του δεύτερου κύματος, υπήρξε πρωταγωνίστρια στην Ευρώπη σε θανάτους από την πανδημία.
Πως να γίνει πειστικός ακόμη ο ισχυρισμός ότι ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε για να ενισχύσει το σύστημα υγείας, το οποίο σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του άντεξε και τα πήγε πολύ καλά, όταν είναι γνωστό ότι το 80% των θανάτων του δεύτερου κύματος, 4.000 θάνατοι δηλαδή, συνέβησαν εκτός ΜΕΘ, για τον απλό λόγο ότι δεν υπήρχαν κρεβάτια διαθέσιμα για να φροντίσουν όσους τελικά κατέληξαν.

Ποιος δεν θυμάται, άλλωστε, τη δήλωση του προηγούμενου κυβερνητικού εκπροσώπου για τα πεταμένα λεφτά στις ΜΕΘ;
Και ποιος ακόμη από όσους βλέπαμε χτες τον πρωθυπουργό ξέχασε ότι υπήρξε υπουργός της κυβέρνησης που προσπαθούσε να δικαιολογήσει την επιλογή της κυβέρνησης να μην επενδύσει, όσο η υγειονομική συγκυρία επέβαλε, στη στελέχωση και στον εξοπλισμό του ΕΣΥ, ισχυριζόμενος ότι πολλές ΜΕΘ σημαίνουν πολλούς θανάτους; Να λοιπόν που οι λίγες ΜΕΘ προκάλεσαν πολύ περισσότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, μια και οι μισοί και παραπάνω θάνατοι από τους 4.000 που συνέβησαν εκτός ΜΕΘ θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν υπήρχαν διαθέσιμα κρεβάτια στην εντατική.

Κι ύστερα, ποιος να πιστέψει ότι είμαστε, όπως υποστήριξε ο πρωθυπουργός, «από τους πρώτους στους ρυθμούς εμβολιασμών στην Ευρώπη», όταν αμέσως μετά το διάγγελμα εμφανίστηκαν στο διαδίκτυο Ευρωπαϊκές στατιστικές που τον διέψευσαν κατηγορηματικά, δίνοντάς μας την 13η ανάμεσα σε 27 χώρες, θέση;

Είναι το μέσον της Ευρωπαϊκής λίστας πολύ μπροστά στη σειρά ή ξαφνικά χαμήλωσε ο πήχης και είμαστε ικανοποιημένοι κάθε φορά που δεν είμαστε τελευταίοι;

Και τέλος, πως να πείσει ότι όλα πηγαίνουν καλά στην οικονομία ή τουλάχιστον ότι όλα πηγαίνουν το ίδιο κακά με την Ευρώπη, όταν όλος ο κόσμος ξέρει ότι έχουμε τη μεγαλύτερη ύφεση, με διψήφιο μάλιστα αριθμό, σε σχέση με τις Ευρωπαϊκές χώρες;
Ήταν πράγματι πολύ δύσκολος ο ρόλος χτες του πρωθυπουργού, μια και έπρεπε, χρησιμοποιώντας παραποιημένα και παραπλανητικά στοιχεία και επιστρατεύοντας αντιεπιστημονικά επιχειρήματα, να πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς. Τη στιγμή που είναι ηλίου φαεινότερο, από την δική του παρουσία πρώτα από όλα στο διάγγελμα, ότι τίποτε δεν πάει καλά και γι’ αυτό αναγκάζεται να πάρει, για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα, νέα μέτρα.

Και βέβαια πως να πείσει ότι ένα ακόμη lockdown, μέσα σε ένα τρίμηνο, ήδη,  lockdown, θα είναι αυτή τη φορά περισσότερο αποτελεσματικό;

Ο πρωθυπουργός λοιπόν ήταν απόμακρος, ψυχρός και υπεροπτικός, γιατί έπρεπε να πείσει για πράγματα που ούτε συμβαίνουν, ούτε είναι αληθή, τη στιγμή που ο κόσμος πλέον το γνωρίζει.

Κι ακόμη, ο πρωθυπουργός βρέθηκε σε εξαιρετικά δυσάρεστη και άβολη θέση γιατί, έπρεπε να πείσει εμάς να ακολουθήσουμε τα αυστηρότερα μέτρα τα οποία παρουσίασε, τη στιγμή που ο ίδιος, για δεύτερη φορά μέσα στην καραντίνα, συνελήφθη να παραβιάζει τα μέτρα που ο ίδιος επέβαλε. Τα οποία έγιναν γνωστά στο πανελλήνιο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των συστημικών ΜΜΕ να τα αποκρύψουν.

Η ψυχρότητα, η αλαζονεία και η υπεροψία λοιπόν που βγάζει η εικόνα του πρωθυπουργού στην τηλεόραση και που επιβεβαιώνεται και από τη συμπεριφορά του τα Σαββατοκύριακα, δεν είναι απλώς χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του.

Η έλλειψη ενσυναίσθησης που δείχνει να τον χαρακτηρίζει, η απουσία ενδιαφέροντος για τον πόνο του άλλου, είναι επιπλέον η αιτία και συγχρόνως και το αποτέλεσμα των αυταρχικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών του επιλογών που τον αναγκάζουν, για λόγους αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας, να βρίσκει διέξοδο και φυγή σε παρόμοιες συμπεριφορές.

Ο Τσίπρας είναι άνετος, αυθόρμητος και ανθρώπινος γιατί δεν έχει τίποτε να κρύψει. Λέει την αλήθεια και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και κανέναν.

Όσο και αν τα ΜΜΕ προσπαθούν να τον πλήξουν και να τον μειώσουν, η παρουσία του στην τηλεόραση είναι αδιάψευστος μάρτυρας της πραγματικότητας γι’ αυτόν και για την πολιτική που υπηρετεί.

Ο Τσίπρας εμφανίζεται χαλαρός, γιατί έχει τη βεβαιότητα ότι αυτά που λέει αφορούν στο σύνολο της κοινωνίας και ιδίως στη μεσαία τάξη και στους ασθενέστερους, σε αυτούς δηλαδή που έχουν ανάγκη. Οι οποίοι σήμερα είναι και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

Σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη, ο οποίος εμφανίζεται απόμακρος, σφιγμένος και ψυχρός, γιατί κάθε φορά που απευθύνεται στον κόσμο έχει την δύσκολη αποστολή να ξεγελάσει τους πολλούς, μην τυχόν και φανεί ότι ο ίδιος και η πολιτική της κυβέρνησής του εκπροσωπούν τους λίγους και οικονομικά ισχυρούς.

Κι αυτό δεν είναι εύκολο να κρυφτεί πια, μια και ο κόσμος γνωρίζει πόσο η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δεν υποστήριξαν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους ανθρώπους του πολιτισμού και της εστίασης, καθώς και τους απλούς εργαζόμενους μέσα στην πανδημία.

Όπως καθένας ξέρει πια καλά ότι ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του υποστηρίζουν και ενδιαφέρονται μόνο για τους επιχειρηματίες των ΜΜΕ και τους κλινικάρχες της ιδιωτικής υγείας, για τις μεγάλες επιχειρήσεις όπως η Aegean, καθώς και για τους επιχειρηματίες των ιδιωτικών σχολείων και των κολεγίων.

Ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης ανήκουν σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους και εκπροσωπούν δύο αντιδιαμετρικά ευρισκόμενες πολιτικές κατευθύνσεις και επιλογές.

Η δημοκρατία, η κοινωνική ευαισθησία, το ενδιαφέρον για τα προβλήματα των πολλών και η έγνοια για τους αδύναμους, η έμφαση στις δημόσιες πολιτικές και η επιμονή στο κοινωνικό κράτος για την υγεία, την παιδεία και την εργασία, είναι με δυο λόγια ο κόσμος του Τσίπρα.

Ο αυταρχισμός, η αλαζονεία και η υπεροψία, ο κοινωνικός συντηρητισμός και το ενδιαφέρον για τους λίγους και ισχυρούς, όπως και η έμφαση στις ιδιωτικοποιήσεις και στην αυτορρυθμιζόμενη αγορά, είναι με δύο λόγια ο κόσμος του Μητσοτάκη.

Κι αυτό καλό είναι να μας το θυμίζει η παρουσία τους στην τηλεόραση που και που…

Πηγή: TVXS

Πηγη: https://www.koutipandoras.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου