Το τρένο της τραγωδίας. Και ο θίασος των νεκροπομπών, που έπιασαν δουλειά για να προλάβουν το πένθος, πριν αυτό γίνει άρνηση και οργή. Ο Άδωνις, η Βούλτεψη, ο Βορίδης, η αγέλη των τρολ, η δημοσιογραφία της παραπλάνησης και της συνενοχής έναντι αδράς αμοιβής. Και ο επικεφαλής του θιάσου, ο πρωθυπουργός της χώρας αυτοπροσώπως, να κατεβάζει σε δημόσια θέα τον αντίχειρα στο στήθος της αλήθειας. Γυμνός από ενσυναίσθηση και συναισθήματα, από λύπη και συγγνώμη, παίζει τον ρόλο, ή τους ρόλους, που του γράφουν οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες της επικοινωνίας του. Ποια επικοινωνία όμως να κοροϊδέψει πια την κοινωνία; Και ποια λόγια, όσο καλά γραμμένα και ειπωμένα, να καλύψουν το ανείπωτο;
Απαντήσεις για το δράμα των Τεμπών απαιτούν τα ανοιχτά ερωτήματα. Πώς φτάσαμε εκεί που φτάσαμε; Ποιος, πώς, γιατί δεν άκουγε τους μάντεις κακών, τους ανθρώπους της σιδηροδρομικής και της πρώτης γραμμής, τις αναφορές και τις ερωτήσεις στη Βουλή; Ποιος κραύγαζε λίγες μέρες πριν το δυστύχημα ότι είναι ντροπή να αμφισβητείται η ασφάλεια των σιδηροδρόμων; Ποιος είχε οργανώσει φιέστα την επόμενη του δυστυχήματος για τη σύγχρονη τεχνολογία στην ασφάλεια των τρένων; Ποιος όριζε κανόνες, διόριζε σταθμάρχες και τελικά καθόριζε μοίρες και ζωές; Ποιος έβγαλε από τη σύμβαση την υποχρέωση του Δημοσίου να διασφαλίσει με σύγχρονα μέσα ότι οι επιβάτες θα έπαιρναν τους δικούς τους όταν φτάσουν;
Επ’ αυτών σιωπή ενόχων. Και αντί για απαντήσεις, η ζώσα φρίκη επί των νεκρών και των συγγενών τους. Και επί όλων μας. Λογαριασμοί, συμψηφισμοί, ψέματα, ανασκολοπίσεις, φυγή προς τα πίσω, επιθέσεις. Και το χειρότερο ίσως απ’ όλα: Κροκοδείλια δάκρυα. Μια μαύρη επιθεώρηση από έναν μαύρο θίασο, που έχει βαλθεί να σκεπάσει με το μαύρο του κάθε αλήθεια. Για να σώσουν από την κατακραυγή τον εαυτό τους, τη μικρή και μεγάλη ιδιοκτησία της εξουσίας τους, την εικόνα της αριστείας και της επιτελικότητας, τον κακό τους τον καιρό τελικά. Γιατί με την ευαισθησία της κοινωνίας να χτυπάει κόκκινο, όλα αυτά γίνονται θηλιά στον δικό τους λαιμό. Και πολλαπλασιάζουν αυτό που θέλουν να καταστείλουν: Την οργή.
Κι έτσι στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει. Αλλά κάπως αλλιώς αυτή τη φορά...
πηγη: https://www.avgi.gr