Δικοί του και οι στίχοι, της εξαίσιας θλίψης, από το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»: «Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος,/ σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,/ πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,/(…) κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις».

Ideal, με ρίζα ελληνική την ιδέα, σημαίνει στα ελληνικά το ιδεώδες, το ιδανικό. Το 1921, το όνομα Ideal δόθηκε σε μία από τις πρώτες κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας, του βωβού ακόμα σινεμά. Μεγαλοπρεπής αίθουσα, πολυτελείας, 2.000 θέσεις και μεγάλος (τεράστιος, τον πρόφτασα) εξώστης. Μεγαλοπρεπές και το όνομα ολογράφως: Salon Ideal. Ενας παγκόσμιος πόλεμος είχε μόλις τελειώσει. Ο ελληνικός στρατός είχε προωθήσει τη Μεγάλη Ιδέα ώς τα πρόθυρα της Αγκυρας. Η Αθήνα ανυπομονούσε να μπει στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ξένοιαστη από τη συμφορά που θα ερχόταν σε έναν μόλις χρόνο.

Τότε, στη θύελλα του ενθουσιασμού και στη λαίλαπα της ήττας, χάσαμε μια πατρίδα· ενάμισι εκατομμύριο Ελληνες γίνανε πρόσφυγες στη μητέρα-πατρίδα. Τώρα, στην παραζάλη μιας διαρκούς κρίσης που βγάζει τα πάντα στο «σφυρί», στο όνομα μιας ασυλλόγιστης «ανάπτυξης» και στον «μολώχ» του παμφάγου-ισοπεδωτή τουρισμού που θύει και απολύει μνήμες ακόμα και όρθιες· τις ξεκοιλιάζει και διατηρεί τα κελύφη. Τώρα, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» χάνουμε μια πόλη.

Ξενοδοχείο, λέει, θα γίνει το ιστορικό Μέγαρο Σλήμαν - Μελά, στην Πανεπιστημίου, όπου και το ιστορικό σινεμά «Ιντεάλ». Ανεπαισθήτως αποχαιρετάμε την Αθήνα που χάνουμε. Αύριο οι ταυτότητές μας θα αναγράφουν: δημότης: τέως Αθηναίος!

πηγη: https://www.efsyn.gr