Δεν θα επαναλάβω τα συνήθη απολογητικά για να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Επισημαίνω όμως αυτό που έχω ξαναπεί: Η 17 Νοέμβρη δεν ήταν αυτό που νόμιζε ότι ήταν· και ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν ήταν λαϊκός ήρωας, αλλά ένας άνθρωπος που μέσα στην ιδεολογική παραζάλη του αφαίρεσε τις ζωές άλλων ανθρώπων. Δεν είχε αυτό το δικαίωμα· όχι επειδή έχουμε «αστικό καθεστώς», αλλά επειδή, με οποιοδήποτε καθεστώς, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή άλλων ανθρώπων, ακόμα και αν πιστεύει ότι έχουν διαπράξει εγκλήματα καθοσιώσεως. Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί.

Το παραπάνω διαβάζεται όμως και αλλιώς: Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή του Κουφοντίνα, ακόμα κι αν αυτό γίνει με έμμεσο τρόπο, κωφεύοντας στα αιτήματά του και υποβοηθώντας έτσι την αυτοκτονία του. Βεβαίως, η απεργία πείνας που γίνεται για την ικανοποίηση κάποιου αιτήματος στις φυλακές δεν μπορεί να καταλήγει σε εκβιασμό. Όμως εδώ δεν έχουμε μια τέτοια περίπτωση. Ο Κουφοντίνας μπορεί να παραμένει αμετανόητος για όσα διέπραξε, ίσως για λόγους ψυχολογικής αυτοπροστασίας, αλλά έχει αποδεχτεί απολύτως και εν τοις πράγμασι την καταδίκη του και την ποινή του. Για αυτό και διεκδικεί τη μεταφορά του σε ένα πιο γνώριμο περιβάλλον· όχι την άμεση απελευθέρωσή του. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα; Δεν δικάστηκε μία φορά; Δεν τιμωρήθηκε; Πόσες φορές πρέπει να δικάζεται άτυπα και να τιμωρείται μετά από αυτό; Άλλωστε, για έναν άνθρωπο που εκτίει τόσο μεγάλη ποινή, η κοινή λογική λέει ότι το αίτημά του θα έπρεπε να εξεταστεί με κατανόηση. Η επιείκεια δεν σημαίνει αδυναμία, ούτε ταύτιση με τις απόψεις όποιου διαμαρτύρεται.

Είναι όμως μόνο αυτό το πρόβλημα; Ο Κουφοντίνας στερήθηκε άδειες επανειλημμένα και η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να νομοθετήσει μόνο και μόνο για να φύγει από τις αγροτικές φυλακές. Αν αυτό δεν είναι εκδικητικότητα και υπερβολή, τί είναι; Πού έχουν γίνει αυτά τα πράγματα; Μήπως έγιναν με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες; Δεν νομίζω. Αναδρομική μονομαχία ελληνική Δημοκρατία-17 Νοέμβρη δεν έχει νόημα.

Η ζωή του Κουφοντίνα, το θέλουμε δεν το θέλουμε, συναρτάται με τις ζωές των άλλων. Δεν εννοώ ότι ο θάνατός του θα τον ηρωοποιήσει. Εννοώ ότι ο θάνατός του θα ντύσει ακόμα περισσότερους ανθρώπους στα μαύρα. Δεν μπορεί να είναι αυτός ο στόχος μιας δημοκρατικής Πολιτείας. Στόχος θα πρέπει να είναι να συνειδητοποιήσει εκείνος που τράβηξε τη σκανδάλη νομίζοντας ότι αποδίδει δικαιοσύνη πόσο άστοχο και πόσο αδιέξοδο ήταν τελικά αυτό. Μόνο έτσι θα απελευθερώσει τον εαυτό του από τα δεσμά του ναρκισσισμού του και θα βρει τη δύναμη να ζητήσει συγγνώμη για τις πράξεις του. Συγγνώμη με έντιμο και καθαρό τρόπο, από εσωτερική ανάγκη, όχι από πειθαναγκασμό.

Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση Κουφοντίνα δεν είναι θέμα ιδεολογικού bras de fer για να δούμε ποιος θα φανεί πιο «σκληρός» και ποιος θα κερδίσει. Είναι θέμα εμπέδωσης μιας θεμελιώδους αρχής, που έχει τεράστια σημασία για το μέλλον της Δημοκρατίας: Μόνο ο ειρηνικός και ο αναίμακτος δρόμος έχει νόημα. Όχι γιατί επιβάλλεται από κάποια υπερφυσική αρχή να είμαστε «καλοί άνθρωποι», αλλά γιατί όλοι οι άλλοι δρόμοι έχουν οδηγήσει ιστορικά σε πόλεμους, σε εκατόμβες νεκρών, σε φτώχεια, σε καταπίεση, σε δυστυχία.

Πηγη: https://tvxs.gr