Οποιος δεν έχει ανέβει –και δεν έχει διανύσει κάποια απόσταση, έστω πεντακόσια μέτρα, που δεν είναι και λίγα…– σε καμήλα, κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά, δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα, της καμήλας και της ψυχής, της δικής του. «Ποτέ δεν μου έχει πέσει άνθρωπος!» διαβεβαίωνε ο Δημήτρης, εξαίρετος, άρα αξιόπιστος ξεναγός.

Κι εσύ, όπως και οι καμιά δεκαριά… τολμηροί/τολμηρές του τουριστικού καραβανιού, πάνω στα γιγάντια (ιππεύεις σαν σε ταράτσα διώροφου με θέα…) συμπαθέστατα ζώα, άκρας υπομονής και στωικότητας, φτάνει να μη θυμώσουν… να σκέφτεστε ότι υπάρχει πάντα η πρώτη φορά… και να εύχεστε να μην είναι αυτή η πρώτη φορά, μη βλέποντας την ώρα της ευλογημένης στιγμής που θα… αποκαμηλεύσετε﮲ όπως λέμε «αφιππεύσετε». Κάποιο αντίστοιχο του «αφιππεύω» ρήμα θα έχουν, φαντάζομαι, για την καμήλα σ’ αυτά τα μέρη, δεδομένου πως, αν η καμήλα δεν γονατίσει (όπως κάνει και στην ανάβαση: γονατίζει και ανεβαίνεις), δεν… αφιππεύεις ούτε με σκάλα.

Θυμάμαι, κάποτε, συζητώντας με Ελληνα γλωσσολόγο, καθηγητή σε πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, περί «πενίας» και «πλούτου» γλωσσών, υποστήριζε –εκ των υστέρων πιστεύω πως είχε δίκιο– ότι η γλωσσολογία δεν κάνει… κοινωνικές διακρίσεις μεταξύ «πλούσιων», «φτωχών» είτε «τριτοκοσμικών» γλωσσών. Εφερε μάλιστα παράδειγμα την καμήλα, τόσο πολύτιμη στην έρημο, σχεδόν ιερή. «Οι Βεδουίνοι», είπε, «έχουν για την καμήλα πάνω από σαράντα λέξεις! Τι γλώσσα είναι η γλώσσα τους; “φτωχή” ή “πλούσια”;..».

Κάπως έτσι έβγαλα συμπέρασμα ότι… δεν μπορεί, κάποια λέξη θα έχουν εδώ για την καμήλα, αντίστοιχη του αφιππεύω. Επί πολέμων μεταξύ Αιγύπτου-Ισραήλ (δεν ξέρουμε ούτε τους μισούς· ίσως μερικοί ξέρουν μόνο τον μεγάλο, «των έξι ημερών» του 1967!..), επειδή οι Ισραηλινοί «έσπαγαν» τα αιγυπτιακά κρυπτογραφήματα, οι Αιγύπτιοι άρχισαν να κρυπτογραφούν στην (άγνωστη τότε στους Ισραηλινούς) γλώσσα των Νούβιων. Συνεχίζω αύριο, μιας και η (χθεσινή)… καμηλοδρομία… διεξήχθη σε παρόχθιο του Νείλου νουβικό χωριό…

πηγη: https://www.efsyn.gr