Του Άρη Χατζηστεφάνου

Από τα μέσα του 2021 είχαμε υποστηρίξει ότι ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε να θέσει εκτός κόμματος τον Παύλο Πολάκη για τις ψευδείς και επικίνδυνες πληροφορίες που διέδιδε σχετικά με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων για τον κορονοϊο. Πληροφορίες που εκτός τον άλλων μετέφεραν σε έναν ανυποψίαστο κόσμο της αριστεράς τις θέσεις της τραμπικής πτέρυγας του ρεπουμπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ

Σε εκείνη τη φάση η απομάκρυνσή του εξυπηρετούσε την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως προτίμησε να τον κρατήσει με στόχο να συγκεντρώσει ό,τι μπορούσε από την ψήφο των αντιεμβολιαστών – μια ούτως ή άλλως χαμένη προσπάθεια αφού αυτό το τμήμα του πληθυσμού ανήκει σχεδόν στο σύνολό του στην άκρα δεξιά ενώ ακόμη και το ελάχιστο τμήμα του που δηλώνει ότι ανήκει στην «Αριστερά» αμφισβητούσε την κεντρική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ.

Η σημερινή απομάκρυνσή του όχι μόνο δεν προστατεύει το κοινωνικό σύνολο αλλά εκφράζει την υποταγή του Αλέξη Τσίπρα σε πολιτικές δυνάμεις που με τον δικό τους τρόπο απειλούν το ίδιο κοινωνικό σύνολο. Αξίζει όμως να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα για να καταλάβουμε ότι όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες ξεπερνούν κατά πολύ τον Πολάκη αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αστραπιαία εισαγγελική παρέμβαση εναντίον του Πολάκη αποτελεί το τελευταίο δείγμα μιας τάσης βραζιλιανοποίησης των εισαγγελικών και δικαστικών αρχών της χώρας. Θυμίζουμε ότι στη Βραζιλία το δικαστικό κατεστημένο ανέτρεψε την εκλεγμένη πρόεδρο Ντίλμα Ρούσεφ και οδήγησε στη φυλακή τον Λούλα ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο στην εξουσία του φασίστα Ζαίρ Μπολσονάρο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο τελευταίος «ευχαρίστησε» τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματός διορίζοντάς τους σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού συμπεριλαμβανομένου του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Όπως έχουμε εξηγήσει και στο σχετικό podcast του Info-war, σε αντίθεση με τα πραγματικά πραξικοπήματα όπου ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους, τα δικαστικά πραξικοπήματα δεν είναι αναγκαστικά αντισυνταγματικά ή παράνομα. Στην περίπτωση της Ρούσεφ και του Λούλα υπήρχαν πράγματι καταγγελίες διαφθοράς οι οποίες έπρεπε να διερευνηθούν. Αυτές οι καταγγελίες όμως, (πέραν του ότι δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ με αδιάσειστα στοιχεία για τα συγκεκριμένα πρόσωπα) ωχριούσαν μπροστά στη διαφθορά των ανθρώπων που ήρθαν στην εξουσία μετά την ανατροπή της Ρούσεφ.

Η ουσία του δικαστικού πραξικοπήματος είναι ότι μια ομάδα κρατικών λειτουργούν χρησιμοποιεί το σύνολο του νομικού οπλοστασίου της χώρας εναντίον συγκεκριμένων ομάδων, κομμάτων ή πολιτικών ενώ αφήνει στο απυρόβλητο κάποιες άλλες ομάδες. Ουσιαστικά το πρόβλημα δεν είναι ότι παραβιάζεται το σύνταγμα και οι νόμοι αλλά ότι αυτά χρησιμοποιούνται με δυο μέτρα και δυο σταθμά και μάλιστα με ακραίο και απροσχημα΄τιστο τρόπο.

Μπορεί να μην βρισκόμαστε ακόμη στην κατάσταση της Βραζιλίας αλλά τα τελευταία χρόνια κινούμαστε με ταχύτατους ρυθμούς προς αυτή την κατεύθυνση. Εισαγγελείς όπως ο Ντογιάκος όχι μόνο αρνούνται να εξετάσουν και να ασκήσουν διώξεις για τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών αλλά συνήθως ελέγχουν και διώκουν αυτούς που τα αποκαλύπτουν. Η περίπτωση του Παύλου Πολάκη είναι λοιπόν πολιτικά ασήμαντη σε σχέση με όσα έχουμε ζήσει το τελευταίο διάστημα αλλά είναι το τελευταίο καμπανάκι κινδύνου για ένα πολύ ζοφερό μέλλον εκτροπών που έρχεται.

πηγη: https://info-war.gr