Ζήσαμε για να το δούμε κι αυτό. Φασίστες να μιλούν στην ελληνική Βουλή. Όχι οι δικοί μας οι εγχώριοι, αλλά αυτοί του ουκρανικού τάγματος Αζόφ. Τους είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτοι.

Αυτό ήταν κάτι που δεν το άντεξε ο Αντώνης Σαμαράς. Ταβάνωσε η δημοκρατική του ανοχή. Και η αντίδρασή του έγινε θέμα.

Όταν όμως ελάμβαναν χώρα διαδηλώσεις με τη συμμετοχή φασιστών και καταλήψεις σχολείων από χρυσαυγίτες, για τη Συμφωνία των Πρεσπών, όλα έβαιναν καλώς για τον Σαμαρά.

Όταν στελέχη της κυβέρνησης του, είχαν κρυφό πίτσι-πίτσι με τη Χρυσή Αυγή, και γέφυρες πολιτικής συνεργασίας μαζί της, η δημοκρατία δεν τραβούσε ζόρι.

Όταν στους δρόμους της Αθήνας οι μετανάστες το 2011 ζούσαν τις δικές τους «νύχτες των κρυστάλλων», επί τέσσερεις ημέρες, με τα ναζιστικά τάγματα εφόδου να αλωνίζουν ανενόχλητα τραυματίζοντάς τους, με την ανοχή της αστυνομίας, ήταν καλά για την κυβέρνησή του.

Όταν του έκαναν τη βρώμικη δουλειά και τους έβαζε πλάτη προσφέροντάς τους συγκάλυψη, η δημοκρατία δεν ζοριζόταν.

Όταν ο κόσμος ζητούσε να μπει επιτέλους τέλος στην εγκληματική δράση της οργάνωσης, κι αυτός έβαζε φρένο στην προώθηση έτοιμου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, η δημοκρατία δεν υπέφερε.

Και πότε θυμήθηκε να αναθέσει την επεξεργασία του στον Μπαλτάκο; Όταν πλέον είχε δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας.

Μην κλαίει λοιπόν τώρα και μην το αναγάγουμε σε μέτρο σύγκρισης. Ο Σαμαράς όποτε τον βολεύει πολιτικά, δεν τραβά κανένα ζόρι με τους φασίστες. Απλά σήμερα κάνει πως δεν θυμάται την ένοχη σιωπή του όταν τα τάγματα εφόδου του Μιχαλολιάκου «καθάριζαν» τις γειτονιές από τους αλλοδαπούς, μαχαιρώνοντας τους.

Να εκραγεί ο Δημήτρης Κουτσούμπας βλέποντας έναν εκπρόσωπο του φασιστικού τάγματος Αζόφ, να μιλά εντός της ελληνικής Βουλής, κατανοητό. Να αγριέψει ο Σύριζα -το τυρί το είδε τη φάκα δεν την είδε;- κατανοητό. Να αγριέψει το κόμμα του ΜέΡΑ25, επίσης κατανοητό. Αλλά να τσιτσιρίζει ο Αντώνης Σαμαράς ούτε κατανοητό είναι ούτε ανεκτό. Ο λόγος της αντίδρασής του είναι μία πρόφαση για να εκφράσει ανοιχτά την αντιπαλότητά του προς τον Μητσοτάκη. Εν ολίγοις για μία ακόμα φορά δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τη δημοκρατία, όπως τον εξυπηρετεί και για δικό του όφελος.

Αν κάποιοι πρέπει να κλαίνε δεν είναι ούτε αυτός, ούτε η Νέα Δημοκρατία του Μητσότακη, μήτε καν τον ΚΙΝΑΛ. Αλλά όσοι και όσες τιμούμε τη δημοκρατία, έμπρακτα, με οιοδήποτε κόστος.

πηγη: https://www.koutipandoras.gr