Εγκλωβίστηκα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, συγκεκριμένα στην Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, τον Σεπτέμβριο του 1995 ως το 2001. Μαζί με άλλους 100 συμφοιτητές τουλάχιστον.

Περάσαμε δύσκολα, αλλά είχαμε ο ένας τον άλλον.

Είχαμε και κάτι περίεργους δασκάλους που μας ζάλιζαν θυμάμαι με θεωρίες και μοντέρνα και μεταμοντέρνα και χαράξεις και καναβους και κοινωνικοπολιτικοανθρωπολογικές αναζητήσεις και μακέτες και σχέδια και δώστου σχέδια και αρθρωτές γέφυρες και τέχνες και γράμματα και ιστορίες και σουλατσα στις πόλεις και στα κατσαβραχα και σε κάτι περίεργους οικισμούς και σε κάτι αντισυμβατικα κτίρια: τον Τάσο Μπίρη, τον Μητσομπιρη, την Μπαμπάλου, τον Κούρκουλα, τον Λάσκαρη, την Ξένου, τον Φιλιππίδη, τον Παπαϊωάννου, τον Ησαΐα, τον Σορογκα, την Βαΐου, την Φωτίου, τον Πεπονη, τον Ξενόπουλο, τον Πολυζο, τον Τουρνικιώτη, τον Μπελαβιλα, τον Παπαλεξοπουλο, την Βρυχεα...

Έξι ολόκληρα χρόνια ζόρικα, αλλά κάποια στιγμή δραπετεύσαμε από εκείνο το ηλιόλουστο αίθριο που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο όλο. Που έσφυζε από ζωή, γέλια, νιάτα, χορούς, μουσικές, ατελείωτη γνώση, πειραματισμό, πάθος για την μηχανική και αντηχούσε την μαγική λέξη "συνεργασία".

Σκαρφαλώσαμε και απεγκλωβιστήκαμε κυρία Κεραμέως μου. Άγιο είχαμε. Ξεφύγαμε από εκείνο το "δοχείο ζωής" εμπειριών, μάθησης και δημιουργίας συνθετικών δεσμών ανθεκτικών στον χρόνο. Επιζήσαμε και οφείλουμε να σας ενημερώσουμε. Μην σας τύχει παιδιά.

Από τη σελίδα της στο facebook

πηγη: https://tvxs.gr