«Οσο μεγαλώνουμε, θέλουμε να βλέπουμε ορίζοντα, όχι τείχη», έλεγε πρόσφατα ένας φίλος. Αυτή η αποστροφή θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο σπουδαίας αμπελοφιλοσοφικής συζήτησης, ωστόσο εκείνος εννοούσε τα διαφόρων μεγεθών σκάφη που ρίχνουν άγκυρα λίγες δεκάδες μέτρα από τις ακτές, κρύβοντας το πέλαγος. Είναι αλήθεια ότι πολλά χρόνια τώρα, από την εποχή της λεγόμενης ευμάρειας, βλέπουμε στις ακτές πολλά τέτοια σκάφη σε παράταξη, καθώς και τζετ σκι, που είτε κλείνουν τη θέα και στενεύουν τα περιθώρια κολύμβησης είτε σηκώνουν κύμα και απειλούν τους λουόμενους ποικιλοτρόπως.
Φέτος, όμως, είδαμε και κάτι καινούργιο. Είδαμε ομπρέλες στις ακτές, μόνιμα φυτεμένες και διπλωμένες, χωρίς ιδιοκτήτη παρόντα. Ομπρέλες όχι «οργανωμένης» -τρομάρα μας- παραλίας, αλλά κοινές, ατομικές ομπρέλες. Τόσες που δεν αφήνουν πολύ χώρο στους άλλους να βολευτούν. Μερικοί βάζουν και μόνιμες τέντες, στημένες για όλο το καλοκαίρι.
Τα δάση μπορεί να λιγόστεψαν φέτος επικίνδυνα, στις παραλίες όμως τα δάση από κλειστές ομπρέλες και άδειες τέντες θάλλουν –«τσαντήρ μαχαλά» αποκάλεσε το θέαμα άλλος φίλος. Να είναι «η εκδίκηση της γυφτιάς»; Η απάντηση του μη έχοντος σκάφος στον έχοντα; Οτι αφού εσύ καταλαμβάνεις περιοχή στο νερό, καταλαμβάνω κι εγώ στην άμμο; Ολα αυτά θυμίζουν ζούγκλα. Γάτα που κατουράει την περιοχή της. ΄Η τη μάχη του ιδιόκτητου πάρκινγκ: άλλοι φτιάχνουν υπόγειο γκαράζ για το αυτοκίνητο, άλλοι βάζουν τενεκέδες στον δρόμο, μπροστά από το σπίτι τους.
Οι τέντες όμως, εδώ, αντιπαρατίθενται. Η τέντα του σκάφους, καταφύγιο σωμάτων μετά από πολύωρη ηλιοθεραπεία στην πλώρη, στέκεται απέναντι στην τέντα ή την ομπρέλα της παραλίας που σκιάζει άλλα σώματα γερμένα στην άμμο. Στη μια περίπτωση η κατάληψη υδατικής έκτασης κοστίζει κάποιες δεκάδες χιλιάδες ευρώ, στην άλλη γίνεται με κανένα εικοσαρικάκι. Τους δυο κόσμους τούς χωρίζει μια υδάτινη λωρίδα λίγων μέτρων, άβυσσος και τίποτα ταυτοχρόνως. Αν η λωρίδα ήταν στεριά, μπορεί και να πιάνονταν στα χέρια. Ποιος θα τους εμπόδιζε; Οι πολυάριθμοι νεοπροσληφθέντες αστυνομικοί του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη;
Βέβαια και αυτοί στο τέλος μπορεί να χρειαστούν. Γιατί ενδεχομένως οι συγκρούσεις αυτού του είδους θα γενικευτούν, χωρίς αφορμή, σαν γηπεδική έκρηξη. Αντίθετα από τις συγκρούσεις που έχουν συλλογικά αιτήματα και που στις μέρες μας έχουν λιγοστέψει πολύ, τώρα συγκρούονται όλο και περισσότερο ατομικές βουλήσεις «πολιτών» μηδενικού αθροίσματος. Σαν κάποιος να έδωσε το σύνθημα «την πάρτη σου μόνο» ή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ακριβώς γι’ αυτό τα δυο αυτά δάση από ομπρέλες και σκάφη, επί της ουσίας δεν διαφέρουν πολύ. Εχουν από πάνω τους μια τεράστια κοινή ομπρέλα, την ομπρέλα του ατομικισμού. Και όσα εκατομμύρια κι αν χωρίζουν τα δύο στρατόπεδα, ο βαθύτερος στόχος όλων παραμένει κοινός (και ρηχός): να μαυρίσουν. Αναμφίβολα το καταφέρνουν κι αυτό, μαζί όμως μαυρίζουν και τις ψυχές μας. Βάζουν τα καμένα μέσα μας.
πηγη: https://www.efsyn.gr