«Πολλές φορές κοιτάζοντας πίσω, ύστερα από πέντε χρόνια, ομολογώ πως ακόμη και εγώ ο ίδιος αναρωτιέμαι πώς πάρθηκαν εκείνες οι αποφάσεις. Πώς στ’ αλήθεια βρήκαμε το θάρρος να κλείσουμε τους Έλληνες στα σπίτια τους, επιβάλλοντας ένα άνευ προηγουμένου οριζόντιο υγειονομικό μέτρο».

Νίκος Χαρδαλιάς, τέως υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και

νυν περιφερειάρχης Αττικής

 «Τη βλέπω σαν έναν ψυχολογικό δείκτη ενός πράγματος που όλοι ξέρουν ενδόμυχα: Δεν υπάρχει επιστροφή στην παλιά κανονικότητα. H Covid-19 έφερε μια αλλαγή. Υπήρχε μια αίσθηση ότι το μέλλον καθυστερούσε. Υπήρχαν αλλαγές που ήταν απαραίτητο να γίνουν, αλλά δεν προχωρούσαν, γιατί υπήρχαν αντιστάσεις. Τώρα, το μέλλον έχει απελευθερωθεί»

Pieter Thiel, μεγιστάνας της Sililcon Valey και ιδεολογικός μέντορας του Τραμπ

«Τίποτε δεν θα επιστρέψει στη «θρυμματισμένη» έννοια της κανονικότητας, που επικρατούσε προ κρίσης, επειδή η πανδημία του κορωναϊού σηματοδοτεί ένα θεμελιώδες σημείο καμπής στην παγκόσμια τροχιά μας. Ορισμένοι αναλυτές το αποκαλούν μεγάλη διακλάδωση, άλλοι αναφέρονται σε μια βαθιά κρίση «βιβλικών» αναλογιών, αλλά η ουσία είναι η ίδια: ο κόσμος όπως τον ξέραμε τους πρώτους μήνες του 2020 δεν υπάρχει πια, έσβησε μέσα στην πανδημία».

Klaus Schwab (πρόεδρος και ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ) και Thierry Malleret, Η Μεγάλη Επανεκκίνηση

Επιβάλλεται για μιαν ακόμη φορά να ξεχάσουμε, σαν να επρόκειτο για ένα «κακό όνειρο»: την «θρυμματισμένη κανονικότητα», την «πλανητική πολιτική» της απαγόρευσης κυκλοφορίας του παγκόσμιου πληθυσμού ως μια «πρόγνωση» του μέλλοντος, τα υγειονομικά πιστοποιητικά, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, αλλά και την γιγάντωση των ανισοτήτων στην πρόσβαση στα συστήματα υγείας, τις άδειες κυκλοφορίας, τους εργασιακούς διαχωρισμούς, την κήρυξη ενός παγκόσμιου πολέμου ενάντια στον «αόρατο» εχθρό, το δηλητήριο του φόβου και την ανασφάλεια του θανάτου, που γιγάντωνε η γλώσσα της εξουσίας, την καθήλωση σε μια μόνιμη κατάσταση τρόμου, πανικού, άγχους και ανασφάλειας, την υποταγή και την σύμπλευση της αριστεράς και του κινήματος στις κρατικές απαγορεύσεις και στους περιορισμούς.

Και τα «τείχη» ψήλωσαν στα αστικά τοπία στρατιωτικού νόμου ή πολεμικής απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι ανθρώπινες επιλογές, η διάθεση απόδρασης από τον εφιάλτη λογίζονταν ως σφάλμα του «συστήματος», οι απείθαρχοι χαρακτηρίστηκαν «ανισόρροποι», συλλήβδην «ψεκασμένοι» και εν τέλει εχθροί της ανθρωπότητας, οι  ανεμβολίαστοι αντιμετωπίστηκαν ως «εισβολείς» ακόμα και αν δεν νοσούσαν, ενώ ο ψηφιακός κόσμος προβλήθηκε ως ο μόνος ασφαλής, αφού οι ανθρώπινες επαφές λογίζονταν σε κάθε περίπτωση «μολυσματικές».

Στην Αθήνα στους, ούτως ή άλλως, ελάχιστους χώρους πρασίνου απαγορεύτηκε η πρόσβαση, ύστερα από τα δρακόντεια μέτρα «έκτακτης ανάγκης» που επιβλήθηκαν, σε αντίθεση με το Λονδίνο ή άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπου η πρόσβαση σε χώρους πρασίνου δεν αποκλείσθηκε στους κατοίκους. Ο Μεγάλος εγκλεισμός εκτόξευσε την κακοποίηση γυναικών, γενικότερα την ενδοοικογενειακή βία, τις γυναικοκτονίες, και επιδείνωσε την ψυχική υγεία των ανθρώπων που ήδη αντιμετώπιζαν σχετικά προβλήματα και όχι μόνον, αλλά και την θέση, χωρίς εξαίρεση, των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, αστέγων, άνεργων, προσφύγων, φυλακισμένων.

Παρ’ όλα αυτά, κοινωνικές  αναταραχές ενάντια στον εγκλεισμό  πραγματοποιήθηκαν σε ευρωπαϊκές πόλεις, ξεκινώντας από τα φτωχά προάστια του Παρισιού, στην Αθήνα, την Βιέννη και το Βερολίνο, αλλά και στην Βενεζουέλα και την Αργεντινή κ.α..

Οι αρχές της Σανγκάης, –μια από τις πιο αυστηρά επιτηρούμενες πόλεις στον πλανήτη–, στα χρόνια του Μεγάλου Εγκλεισμού είχαν χωρίσει την πόλη σε τρεις ζώνες: ζώνη αποκλεισμού, ελεγχόμενη ζώνη και ζώνη προφύλαξης. Σφραγίζονταν ολόκληρα συγκροτήματα κατοικιών‧ σε εγκαταστάσεις καραντίνας μεταφέρονταν άνθρωποι ακόμη και αν δεν είχαν παρουσιάσει, έστω, συμπτώματα‧ πραγματοποιούνταν έφοδοι σε διαμερίσματα, ακινητοποιούνταν και συλλαμβάνονταν άνθρωποι, ακόμα και με δαγκάνες. Παράλληλα, κάμερες στους δρόμους, drones και ρομπότ είχαν επιστρατευτεί για την παρακολούθηση των κατοίκων, οι οποίοι επιτηρούνταν ακόμη και μέσα στα σπίτια τους, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα πίεζε να αυξηθούν οι κρατικές δαπάνες για τέτοιου είδους «εργαλεία».

Αυτό ακριβώς το κινέζικο «μοντέλο» εκθείαζε ο Klaus Schwab, πρόεδρος και ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, χαρακτηρίζοντας το «ελκυστικό για πολλές χώρες», ενώ το ίδιο το WEF ζητούσε ένα «Παγκόσμιο Πλαίσιο για τη Ρύθμιση της Βλάβης στο Διαδίκτυο», εννοώντας μια παγκόσμια λογοκρισία. Ζηλευτό, λοιπόν, για τα δυτικά κράτη το κινεζικό μοντέλο, όπως και η τεχνογνωσία που έχει αναπτύξει το κινεζικό κράτος. Όπως γνωρίζει πολύ καλά ο Schwab, για δεκαετίες η Κεντρική Επιτροπή για την Επιθεώρηση Πειθαρχίας (CCDI) του κομμουνιστικού κόμματος Κίνας, είχε λειτουργήσει ένα μυστικό, εξωθεσμικό σύστημα κράτησης για την ανάκριση στελεχών του τα οποία ήταν ύποπτα για διαφθορά και άλλα παραπτώματα. Οι υπό έρευνα αξιωματούχοι εξαφανίζονταν σε κομματικές εγκαταστάσεις, ξενοδοχεία ή άλλες μυστικές τοποθεσίες για μήνες κάθε φορά, χωρίς πρόσβαση σε νομικό σύμβουλο ή οικογενειακές επισκέψεις.

Ο ίδιος ο κινέζος πρόεδρος  Σι Τζινπίνγκ έχει δηλώσει, ότι επιθυμεί το κινεζικό κράτος να έχει επιτύχει παγκόσμια υπεροχή στην Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) μέχρι το 2030, ωθώντας την στην «αιχμή της επιτήρησης», δημιουργώντας «ένα ολοκληρωμένο ψηφιακό σύστημα κοινωνικού ελέγχου, το οποίο θα περιπολείται από προγνωστικούς [precog] αλγόριθμους που εντοπίζουν πιθανούς διαφωνούντες σε πραγματικό χρόνο». Η κυβέρνηση του Σι στοχεύει να επιτύχει την πλήρη κάλυψη του δημόσιου χώρου μέσω βίντεο. Κάθε άτομο που εισέρχεται σε έναν δημόσιο χώρο θα είναι άμεσα αναγνωρίσιμο: η εφαρμογή ΤΝ θα το ταυτοποιεί, συνδυάζοντας την εικόνα του με προσωπικά δεδομένα, όπως η κάθε επικοινωνία του και η πρωτεϊνική δομή του σώματός του.

Πράγματι, λοιπόν, ορισμένοι δεν μασούσαν τα λόγια τους.

Η «ασθένεια», η πραγματική «ασθένεια», που έπρεπε να καταπολεμηθεί ήταν πρώτα απ’ όλα η βραδύτητα στους ρυθμούς της «μεγάλης επανεκκίνησης», μια βραδύτητα που ταυτίστηκε με την στασιμότητα στις «παλιές συνήθειες», στις «παλιές βεβαιότητες», αφού «καλώς ή κακώς, οι πιθανότητες για αλλαγή και για μια νέα τάξη πραγμάτων είναι πλέον απεριόριστες, και μόνο η φαντασία μας μπορεί να βάλει φραγμό». Αλλά ας δούμε και τις «άλλες» συνέπειες του Μεγάλου Εγκλεισμού, που θέλουν να ξεχνούμε.

Στην Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για τον έλεγχο των ναρκωτικών (INCB) για το 2020, περιλαμβάνεται μια ανάλυση για το πώς η πανδημία επηρέασε την παγκόσμια αλυσίδα προμήθειας φαρμάκων, αύξησε τη ζήτηση για ελεγχόμενα φάρμακα, που απαιτούνται για τη θεραπεία ασθενών με COVID-19 και διατάραξε την παροχή θεραπείας και συναφών υπηρεσιών υγείας προς τους ανθρώπους που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές και διαταραχές χρήσης ουσιών.

Σύμφωνα με την έκθεση, «Ο ΠΟΥ διαπίστωσε ότι σε περισσότερες από 40 χώρες η παροχή τέτοιων υπηρεσιών διαταράχθηκε, συμπεριλαμβανομένων και σωτήριων για τη ζωή υπηρεσιών σχετικών με καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Η έλλειψη πρόσβασης σε βασικές υπηρεσίες θεραπείας ως αποτέλεσμα της πανδημίας COVID-19 είναι εξαιρετικά ανησυχητική, καθώς η παρατεταμένη κοινωνική αποστασιοποίηση και η απορρέουσα κοινωνική απομόνωση προκαλούν μεγαλύτερη συναισθηματική πίεση σε άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας και διαταραχές χρήσης ουσιών, και μπορεί να αυξήσουν τον αριθμό των ατόμων που υποφέρουν από τέτοιες καταστάσεις. Οι περιορισμοί στις μετακινήσεις με στόχο την ανάσχεση της εξάπλωσης της COVID-19 έχουν προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στην πρόσβαση των χρηστών στις υπηρεσίες θεραπείας. Αυτό όχι μόνο αύξησε και επιδείνωσε τις διαταραχές χρήσης ναρκωτικών, αλλά και τη γενικότερη υγεία των χρηστών». (https://unis.unvienna.org/pdf/2021/INCB/OHE_2020.pdf)

Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (ΕΚΠΝΤ) με έδρα τη Λισαβόνα, μελέτησε το 2021 τα λύματα από σχεδόν 45 εκατομμύρια ανθρώπους σε 75 ευρωπαϊκές πόλεις, αποκαλύπτοντας ότι αυξήθηκε η χρήση των περισσότερων ναρκωτικών ουσιών. Μια έκθεση, επίσης, του 2021 των Ηνωμένων Εθνών έδειξε μεγάλη αύξηση των χρηστών ναρκωτικών παγκοσμίως λόγω της πανδημίας. Η έκθεση υπογράμμιζε ότι πολλοί στράφηκαν στις εξαρτησιογόνες ουσίες λόγω της  επιδείνωσης των συνθηκών φτώχειας, της ανεργίας και της ανισότητας που προκλήθηκαν λόγω των απαγορεύσεων.

Χαρακτηριστική, όμως, είναι και η στοχοποίηση και άλλων ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Ο αυστηρότερος χαρακτήρας των μέτρων περιορισμού κυκλοφορίας λόγω κορωναϊού που επιβλήθηκε στις δομές φιλοξενίας αιτούντων άσυλο, σε σχέση με τα αντίστοιχα μέτρα που επιβλήθηκαν στον γενικό πληθυσμού, επιβεβαιώνεται και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRR) του Συμβουλίου της Ευρώπης στην σχετική έκθεση του 2020. Συγκεκριμένα, αναγνωρίζεται συγκεκριμένα ότι κυβερνητικά μέτρα που επιβλήθηκαν στα πλαίσια «αντιμετώπισης» της Covid-19 στόχευσαν κοινωνικές ομάδες, όπως πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο χωρίς αποδεικτικά στοιχεία για τυχόν κινδύνους για την δημόσια υγεία (https://nchr.gr/images/pdf/apofaseis/COVID/Ekthesi_Anaforas_Covid_19.pdf).

 Όπως αναφέρει σχετικά και έκθεση της Human Rights Watch, για τον ελλαδικό χώρο, «γυναίκες, άνδρες και παιδιά κρατούνται υπό ανθυγιεινές και ασφυκτικές συνθήκες, ανεξάρτητα από το εάν η χώρα από την οποία έφθασαν κατατάσσεται στις χώρες με υψηλό κίνδυνο COVID-19 και χωρίς ένδειξη για το εάν θα αφεθούν ελεύθεροι σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι δεν έχουν μολυνθεί από τον ιό».

Σύμφωνα με καταγγελία της οργάνωσης, «οι ελληνικές αρχές θέτουν αυθαίρετα υπό κράτηση σχεδόν 2.000 μετανάστες και αιτούντες άσυλο υπό απαράδεκτες συνθήκες και τους στερούν το δικαίωμα υποβολής αίτησης ασύλου σε δύο καταυλισμούς που δημιουργήθηκαν πρόσφατα στην ηπειρωτική Ελλάδα […] Οι αρχές ισχυρίζονται ότι κρατούν τους νεοαφιχθέντες, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, ατόμων με αναπηρία, ηλικιωμένων και εγκύων, σε καραντίνα λόγω COVID-19,αλλά η έλλειψη ακόμα και των πιο βασικών προφυλάξεων υγιεινής πιθανότατα θα έχει ως αποτέλεσμα την εξάπλωση του ιού» (βλ. Καταγγελία Human Rights Watch 1-4-2020).

Και ενώ σε δυτικές χώρες παρατηρήθηκε αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας λόγω του εγκλεισμού, σύμφωνα με το Associated Press, κατά την διάρκεια του 2020, 10.000 παιδιά πέθαιναν κάθε μήνα από πείνα εξαιτίας των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, σε παγκόσμια κλίμακα. Επιπλέον, 500.000 παιδιά κάθε μήνα παρουσίαζαν μαρασμό και καχεξία λόγω υποσιτισμού, 6,7 εκατομμύρια παραπάνω απ’ το σύνολο των 47 εκατομμυρίων του 2019, ενώ το 2020, η διακοπή των υπηρεσιών υγείας και διατροφής προκάλεσε τον θάνατο 228.000 παιδιών στη νότια Ασία.

Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης του ΟΗΕ, η «πρόοδος» που είχε σημειώσει ο πλανήτης στην καταπολέμηση της ασιτίας την τελευταία δεκαετία κινδυνεύει να χαθεί, καθώς, λόγω της παγκόσμιας «κρίσης» που προκάλεσε η πανδημία, ο αριθμός των ανθρώπων που παλεύουν με τον υποσιτισμό θα αυξηθεί κατά 80% μέχρι το τέλος του 2020, φθάνοντας τα 909 εκατομμύρια σε βάθος δεκαετίας. Πιο συγκεκριμένα, οι προβλέψεις του Προγράμματος Σίτισης του ΟΗΕ υποστήριζαν ότι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής βιώνουν την πιο δραματική αλλαγή, με τον υποσιτισμό να αναμένεται να αυξηθεί κατά 269%, οι χώρες της Κεντροανατολικής Ασίας παρουσιάζουν αύξηση της τάξεως του 135%, ενώ η Υποσαχάρια Αφρική σχεδόν 100% (World Food Programme, 2020).

Όσο για τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2020 στον «παράξενο» κόσμο του lockdown, σε μια μικρή φούσκα με συγκεκριμένους ανθρώπους και πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες σχεδόν σε μόνιμη βάση, σύμφωνα με «ειδικούς» που επικαλείται η Guardian, θα αντιμετωπίσουν προβλήματα που κυμαίνονται από την κακή ανάπτυξη της ομιλίας και της γλώσσας, έως και άλλα αναπτυξιακά προβλήματα σε κοινωνικό και συναισθηματικό επίπεδο.

«Δεν έχουν το λεξιλόγιο για να εκφράσουν αυτό που αισθάνονται», είπε η Louisa Reeves, διευθύντρια πολιτικής της φιλανθρωπικής οργάνωσης Speech and Language UK, δηλώνοντας ότι, «Ιδανικά τα μωρά πρέπει να εκτίθενται σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους που τους μιλούν και να έχουν ένα ευρύ φάσμα εμπειριών. Αυτό δεν συνέβη στην πανδημία. Είναι περίπου δύο χρόνια πίσω όταν φτάνουν στο σχολείο». Συμπλήρωσε, επίσης, ότι οι μάσκες σήμαιναν ότι «δεν έβλεπαν καν τις εκφράσεις του προσώπου των ανθρώπων, οι οποίες σε βοηθούν να καταλάβεις αν αστειεύονται ή αν είναι θυμωμένοι».

Όπως γράφαμε τον Νοέμβριο του 2022, η κρατική διαχείριση της υγειονομικής «κρίσης» είναι αναμφισβήτητα διδακτική,  καθώς η εθνική αφήγηση των όρων διαχείρισης συμπλέχτηκε με τις κατευθυντήριες γραμμές υπερεθνικών οργανισμών (ΠΟΥ, ΕΕ κ.ά.) με μοναδικό τρόπο. Η κήρυξη ενός παγκόσμιου πολέμου ενάντια στον «αόρατο εχθρό» (covid-19) επέτρεψε ταυτόχρονα την κήρυξη ενός παγκόσμιου στρατιωτικού νόμου, τον ταυτόχρονο εγκλεισμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων με δυστοπικούς όρους, ένα πείραμα μαζικής πειθάρχησης, δίχως προηγούμενο, με κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής να επηρεάζεται με πρωτόγνωρο τρόπο.

Ακολούθησε η επικαιροποίηση της κήρυξης ενός παγκόσμιου πολέμου μ’ αφορμή την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ξεκαθαρίζοντας, πρώτα απ’ όλα, ότι οι πολεμικές κοινωνίες θα παραμείνουν ως τέτοιες επ’ αόριστον, εν όσω εξελίσσεται η παγκοσμιοποιημένη «νέα κανονικότητα» των αλληλοδιαδεχόμενων και αλληλοσυμπλεκόμενων «κρίσεων», υγειονομικών, ενεργειακών, κλιματικών, επισιτιστικών, πολεμικών, προσφυγικών, πληθωριστικών κ.ο.κ..

Οι πρόσφατες προειδοποιήσεις ή μάλλον απειλές εκ μέρους της Κομισιόν, για έναν κατεστραμμένο κόσμο από πυρηνικά και οι προτροπές στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς να προβλέψουν σχετικά με την προμήθεια των απαραίτητων για να επιβιώσουν για 72 ώρες, είναι ενδεικτικές της συνέχειας που μεθοδεύεται…

29-3-2025

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.258, Απρίλιος 2025

από: https://anarchypress.wordpress.com