Το σκηνικό γνωστό σε όσους ζουν ή ζούσαν πάρα πολλά χρόνια στο λεκανοπέδιο Αττικής. Καθημερινά στα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα στις μεγάλες ή μικρότερες οδικές αρτηρίες, με τα αυτοκίνητα καθηλωμένα και τους οδηγούς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Τι συμβαίνει σε τέτοιες καταστάσεις; Ο οδηγός του χ Ι.Χ. κοιτάζει δίπλα του, μπροστά του, πίσω του και αναρωτιέται, ή φωνάζει: «μα που πάνε όλοι αυτοί οι μαλάκες;;». Το ίδιο ακριβώς σκέπτεται και κάνει ο οδηγός του ψ Ι.Χ κ.ο.κ., η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, των εγκλωβισμένων στην κίνηση.

Τι θέλει λοιπόν ο κάθε ένας από αυτούς; Μα φυσικά να αλλάξουν όλοι οι άλλοι συνήθειες και τρόπο μετακίνησης, ΟΛΟΙ εκτός από τον εαυτό του. Να ανοίξουν οι δρόμοι γι΄αυτόν, γιατί αυτός έχει λόγο που μετακινείται με το Ι.Χ. του, ενώ οι άλλοι όχι. Φταίνε όλοι οι άλλοι για τα μποτιλιαρίσματα και τη δική του καθυστέρηση, διότι κατά την εγωιστική του κρίση, δεν έχουν (όλοι οι άλλοι) σοβαρό λόγο να μετακινούνται με τα δικά τους μέσα, αυτός έχει.

Ίσως αυτό περιγράφει το πώς σκεφτόμαστε εμείς οι Νεοέλληνες και πως αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά θέματα της καθημερινότητας, αλλά και γενικά την κατάσταση στην πατρίδα μας.

Διαβάζοντας την πρώτη εκτίμηση από πλευράς ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ, για τους λόγους της σαρωτικής ήττας στις εκλογές της 21ης Μαΐου, σκέφτηκα πως αν δεν παίρνουν τίποτα νέα εξελιγμένα ναρκωτικά εκεί στην Κουμουνδούρου, τότε βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της παρουσίας του, όχι μόνο ως πόλος εξουσίας, αλλά και κάποιας δύναμης που θα είναι σε θέσει να παίξει σοβαρό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις στο άμεσο μέλλον.

Φταίει λοιπόν το ΚΚΕ, ο Βαρουφάκης, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και γενικά όλοι όσοι θεωρείται ότι συνιστούν (;) το προοδευτικό τόξο, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε όλα καλά. Ακόμη περισσότερο, πολλά γνωστά μέλη και στελέχη του με αναρτήσεις στα social media, τα βάζουν με το βλάκα και ηλίθιο Ελληνικό λαό, που από σοφός και ώριμος όταν έστελνε τον Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία, τώρα αίφνης έγινε … χαλασμένος, μέχρι και υποψίες για νοθεία διοχετεύονται από κάποιους.

«Τα κόμματα της ήσσονος και προοδευτικής αντιπολίτευσης με την απαξίωση της απλής αναλογικής και των συνεργασιών και την μονομέτωπη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που έτεινε χείρα προοδευτικών συγκλίσεων, άνοιξαν το δρόμο για την ισχυρή επικράτηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη». Αυτό ανακοίνωσε το Εκτελεστικό Γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, που συνήλθε υπό την Προεδρία του Αλέξη Τσίπρα.

Η εντύπωση που έχω διαβάζοντας το παραπάνω, είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στη φυσική της κατάσταση, δηλαδή πίσω στη νοοτροπία του 3-5%, μετά από μία αναλαμπή (αναλαμπή στεγάστρα των θαυμάτων, όπως λέει σε ένα υπέροχο τραγούδι της η Ελένη Βιτάλη), που κράτησε κάτι παραπάνω από μία δεκαετία.

Διότι ή είσαι κόμμα εξουσίας, το αποδέχεσαι, το πιστεύεις και το αποδεικνύεις, ή είσαι κάτι μεταξύ διαμαρτυρόμενων μειοψηφούντων ακτιβιστών, που ψάχνουν ακροατήριο και συμμαχίες για ν’ αυγατίσουν και να μεγεθύνουν την «πραμάτεια τους».

Είναι απίστευτο και θέμα επιστημονικής μελέτης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 που ανέλαβε τη διακυβέρνηση ως και τις μέρες μας, δεν έκανε απολύτως τίποτα για να βελτιωθεί ως οργανισμός, να δει, να αναγνωρίσει και να μειώσει τα λάθη του και κυρίως να αποκτήσει ρίζες και πραγματική επαφή με την κοινωνία.

Δεν έχω κάνει καμία έρευνα, ωστόσο θεωρώ ότι είναι δύσκολο να βρει κάποιος σε άλλες χώρες με κοινοβουλευτικό πολίτευμα, κόμμα εξουσίας ή έστω αξιωματικής αντιπολίτευσης (με 31,5% παρακαλώ), που να μην έχει έναν έστω δήμαρχο σε μεγάλη πόλη, έναν έστω περιφερειάρχη, πρωτιές στις εκλογές μεγάλων επαγγελματικών συλλόγων και φορέων, σοβαρά ποσοστά στους φοιτητές κλπ.

Άραγε αυτό το ζήτημα απασχόλησε σοβαρά τα κομματικά όργανα; Κι αν ναι, τι ακριβώς αποφάσεις πήραν και κυρίως τι έπραξαν προς αυτή την κατεύθυνση; Τα περίπου 170.000 νέα μέλη που με περισσή χαρά διαφημίστηκαν από την ηγεσία, πως ακριβώς ενσωματώθηκαν, τι τους ζητήθηκε και τι έπραξαν μέχρι τις εκλογές; Τους δόθηκε ρόλος, σεβασμός, αξία και οργανωμένο σχέδιο για να προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια στην κομματική καθημερινότητα;

Είναι πολλά τα λάθη και τα αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή της «πρώτης φοράς αριστερά», με τα ουάου του «άνετου και ασυμβίβαστου» Βαρουφάκη, τις αυτοκτονικές ερασιτεχνικές πρακτικές του Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, ως τις «μαγκιές» του Πολάκη και την απαράδεκτη παρουσία των περισσότερων στελεχών στα κανάλια.

Η καλοπροαίρετη παράθεση μερικών ερωτήσεων προς την ηγεσία, αλλά και πολλά μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες αν έχουν για κάποιους βάση, θα πρέπει να απαντηθούν με σαφήνεια και απλό κατανοητό λόγο στους Έλληνες πολίτες, ίσως βοηθήσει στον αναπόφευκτο διάλογο που έχει αρχίσει και αφορά όσες και όσους νοιάζονται πραγματικά για το μέλλον πατρίδας μας κι όχι για το κομματικό μπετόν αρμέ.

Κάποια ερωτήματα χύμα και χωρίς ιεράρχηση:

Τι ακριβώς οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα του 21ου αιώνα; Ποιος είναι ο στρατηγικός του στόχος; Ο σοσιαλισμός; Πιστεύει πραγματικά στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ή κάνει την ανάγκη επιθυμία;

Είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς ναι μεν αλλά, ή έχει άλλη εναλλακτική πρόταση; Είναι υπέρ της παραμονής στο ΝΑΤΟ ή όχι; (οι αντίπαλοι είναι σαφείς διαχρονικά).

Τι εμπόδισε τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (που όντως ανέλαβε στη χειρότερη και δυσμενέστερη συγκυρία για τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση, αλλά το επιδίωξε με βιασύνη και άγνοια κινδύνου, απροετοίμαστος σε τυχοδιωκτικό βαθμό σε αρκετές περιπτώσεις), να προχωρήσει σε εκσυγχρονισμό του κράτους, πάταξη της φοροδιαφυγής και της ανομίας σε μια σειρά από σημαντικά ζητήματα, που δεν υπήρχε πρόβλημα από καμία τρόικα και κανένα δανειστή.

Είναι ευχαριστημένοι στο ΣΥΡΙΖΑ από την προ Κεραμέως λειτουργία των ΑΕΙ; Γιατί όταν παραβιάζεται το πανεπιστημιακό άσυλο από διάφορους παραβατικούς τύπους, που είναι μόνιμα εντός των εγκαταστάσεων και κάνουν ότι γουστάρουν, δεν ακούγεται κάτι, ούτε καταγγελίες, μήτε κινητοποιήσεις ώστε να αποβληθούν από τις σχολές;

Γιατί τόσα χρόνια που το ΚΚΕ έχει ως πρώτο και βασικό του στόχο το αποδυνάμωνα και τον αφανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, με το λέρωμα, τις βρώμικες επιθέσεις και τα ψέματα, δεν έχει υπάρξει απάντηση;

Από πού προκύπτει ότι το ΚΚΕ είναι προοδευτικό κόμμα; Τι ακριβώς προοδευτικό έχει στο πρόγραμμα του και ΚΥΡΙΩΣ στην πρακτική του;

Γιατί γίνεται χαμός στα social media, με απαράδεκτες έως φασιστικές επιθέσεις στο Σαββόπουλο, από μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δήλωσε ότι θάθελε αυτοδυναμία του Μητσοτάκη  (που δεν ήταν και κάτι νέο για όσους παρακολουθούν τις απόψεις του τα τελευταία 30 χρόνια), ενώ η προτίμηση και υποστήριξη μέχρι λατρείας του Δημήτρη Κουτσούμπα από την κ. Μποφίλιου (και άλλους καλλιτέχνες), θεωρείται όχι απλώς νορμάλ (και ασφαλώς είναι νορμάλ), αλλά περιβάλλεται με «άρωμα» αγωνιστικότητας και διαφορετικότητας. 

Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επίσης, γιατί είναι πιο προοδευτικό από τη Νέα Δημοκρατία; Από πού προκύπτει; Απ’ το όνομα μήπως; Από το παρελθόν; Στην ανάγκη για δημιουργία προοδευτικής συμμαχίας, ξεχάσαμε τις οκταετίες του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη;  Επισήμως ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αυτές οι κυβερνήσεις ήταν θετικές; Έκαναν καλό στην Ελλάδα και το λαό;

Το ΜέΡΑ 25 του κ. Βαρουφάκη τι ακριβώς θα μπορούσε να προσφέρει σε μία προοδευτική διακυβέρνηση; Σιγουριά; Κάποιες νέες εφαρμόσιμες ιδέες ίσως; Ο ίδιος ο αρχηγός του μιλάει για το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, ωσάν να πρόκειται για προδότες και τελούντες σε αποστολή καταστροφής της χώρας, ενώ ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης έχει αναγάγει το ναρκισσισμό και την ανευθυνότητα σε επιστήμη.

Ποιος είναι ο λόγος λοιπόν, που αφενός δεν απαντούσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλους αυτούς και στις απαράδεκτες επιθέσεις τους και ακόμη περισσότερο, γιατί να θέλει συνεργασία με κάποιους που τον «φτύνουν»;

Ειλικρινά τώρα, πως γίνεται να υπάρχει ανάλυση και αποφάσεις, που βασίζονταν στο ότι μπορεί να γίνει συνεργασία, να κυβερνηθεί η Ελλάδα από κόμματα και πρόσωπα, που τους χωρίζει άβυσσος, έως και προσωπικό μίσος;

Είναι ακόμη στον καιρό μας προοδευτικό να υποστηρίζεται η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και μάλιστα χωρίς έλεγχο και αξιολόγηση; Τότε αυτοί οι τρίσμοιροι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, πως πρέπει να αισθάνονται;

Είναι προοδευτικό να αποδέχεσαι την κρατική επιχορήγηση των κομμάτων; Από πού προκύπτει ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι είναι σύμφωνοι με κάτι τέτοιο;

Τέλος (που δεν υπάρχει τέλος από απορίες και ερωτήματα), ως πότε θα αποτελούν άλλοθι τα εχθρικά ΜΜΕ; Το 2015 και το 2019 σε βουλευτικές εκλογές και στο δημοψήφισμα του 15 πάλι δεν οργίασαν, με λυσσασμένες επιθέσεις (τεχνηέντως ή απροκάλυπτα), ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα;

Τα ερωτήματα είναι πολλά και ίσως κάποια πιο σημαντικά δεν αναφέρονται πιο πάνω. Ωστόσο επειδή πάμε σε νέες εκλογές στις 25/6 και τα μέχρι ώρας μηνύματα, αναφορικά με τα συμπεράσματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για το πρόσφατο εκλογικό στραπάτσο, δεν δείχνουν δυστυχώς καμία σχέση με την πραγματικότητα, όπως και καμία διάθεση ειλικρινούς αυτοκριτικής (δεν έγινε ούτε το 2019), οι χιλιάδες φίλοι, ψηφοφόροι, αγνά μέλη και στελέχη έχουν μεγάλη αγωνία.

Αυτοί που είχαν την ευθύνη και εκτέλεση του εκλογικού σχεδιασμού, αυτοί που εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν σποτάκια απαράδεκτα από ηθική και αισθητική άποψη (π.χ. το γνωστό ασπρόμαυρο σποτάκι με το…. «απόγονος γνωστής οικογένειας»), παραμένουν στις θέσεις τους;; Η ανάληψη ευθύνης και η παραίτηση υπάρχει στην κλίμακα αξιών τους;

Θα πορευτεί με σύνθημα και στόχο να μην έχει αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης (πάλι αρνητικό μήνυμα), ή ως πραγματικό κόμμα εξουσίας που ζητάει από τους πολίτες να το εμπιστευτούν; Να υπενθυμίσω ότι η Ν. Δημοκρατία ακόμη και όταν ήταν εντελώς καταποντισμένη, με ποσοστά ανάλογα με τα σημερινά του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριφερόταν ως πολιτική δύναμη που θέλει να κυβερνήσει αυτοδύναμα.

Θα μιλήσει απλά και με λίγα κατανοητά και ουσιώδη λόγια στο λαό, θα έχει ενιαίο λόγο ή πάλι ο κάθε εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια, θα λέει ότι γουστάρει;

Επιτέλους θα προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ το κορυφαίο του πλεονέκτημα, αυτό που ήταν το βασικό κίνητρο ίσως των περισσοτέρων ψηφοφόρων του, το γεγονός δηλαδή πως στη διακυβέρνηση του δεν φαγώθηκε, δεν κλάπηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ;

Από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν ίσως η ΜΟΝΗ που δεν έβαλε το δάκτυλο στο μέλι και η ΜΟΝΗ που άφησε γεμάτα ταμεία, σε βαθμό τέτοιο που πρώτη φορά δεν ακούστηκε από τη διάδοχη κυβέρνηση ότι παρέλαβε χάος.

Και κάτι τελευταίο για τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση, για όποιον ζει μέσα στην κοινωνία και όχι σε αποστειρωμένα κομματικά δωμάτια, ότι η παρουσία του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί το βασικότατο λόγο της εκτόξευσης από το 3% στο 36% , την άνοδο στην εξουσία αλλά και την παρουσία ως αξιωματική αντιπολίτευση με πολύ μεγάλο ποσοστό.

Επίσης είναι αλήθεια πως κυβέρνησε στην πιο δυσμενή για την πατρίδα μας περίοδο, με βρώμικο πόλεμο από κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας.

Από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε την προεδρία της Ν. Δημοκρατίας, στις αρχές του 2016, μέχρι κυρίως τις εκλογές του 19, η βασική του καμπάνια είχε ως κεντρικό σύνθημα δύο λέξεις: Τσίπρας-ψεύτης. Ακριβώς αυτό δουλεύτηκε, διοχετεύτηκε και πιπίλισε τα μυαλά του κόσμου, συνοδευόμενο από όλα τα άλλα τεχνάσματα του επαγγελματικού επικοινωνιακού του επιτελείου.

Απέναντι σ’ αυτή την αλητεία, ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας, μήτε το ίδιο το κόμμα, δεν βρήκαν τρόπο να αντιδράσουν. Στο βάθος διακρίνονταν ίσως και κάποια ενοχή, για το ουτοπικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και για την συνθηκολόγηση με την υπογραφή του μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ.

Σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι αυτό για το οποίο κατηγορήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας ως «κωλοτούμπας», ήταν ίσως η μεγαλύτερη προσφορά του ως πρωθυπουργός; Όταν κάποιος θυσιάζει τη δημοφιλία του, βάζει σε κίνδυνο το πολιτικό του μέλλον, επειδή βλέπει τη μεγάλη εικόνα και το διακύβευμα για το παρόν και το αύριο της Ελλάδας και πράττει με γνώμονα το ρεαλισμό και την σωστή ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων, αυτός είναι άξιος ηγέτης!

Οι ευθύνες του Τσίπρα είναι δεδομένες και ελπίζω πως θα τις αναλάβει ονοματίζοντας τες κι όχι γενικά κι αόριστα.

Όμως είναι ώρα να κάνει και πάλι τη διαφορά, να προχωρήσει ως αρχηγός και ηγέτης (αυτά τα ίσος μεταξύ ίσων είναι αβρότητες και για εσωτερική κομματική κατανάλωση), ανταποκρινόμενος στις προσδοκίες προς το πρόσωπο του, από μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού.

Μένει να φανεί αν υπάρχει ακόμα «καύσιμο» στη μηχανή του, αν συναισθάνεται την ιστορική του ευθύνη, επαναφέροντας τον Αλέξη της πρώτης αρχής, που δεν έχει κανένα λόγο να αντιγράφει το λαοπλάνο Αντρέα Παπαντρέου, ούτε χρωστάει κάτι στα κολλημένα και απολιθωμένα στελέχη, που κρατούν το αλάθητο από την εποχή του ΚΚΕ.

Χρωστάει και μάλιστα πολλά στον Ελληνικό λαό, σε όσες και όσους το πιστεύουν ακόμα και είναι η ελπίδα τους για καλύτερες μέρες.

πηγη: https://tvxs.gr