Θα αντιμετωπίσουν Βερολίνο και Βρυξέλλες την επόμενη κυβέρνηση στην Ιταλία ως κανονικότητα;

Αυτά τα ερωτήματα κυριαρχούσαν πριν από τις εκλογές στην Ιταλία και εξακολουθούν να κυριαρχούν την επόμενη μέρα.

Το πρόβλημα είναι πώς ορίζεται πλέον η κανονικότητα μετά από μια δεκαετία και πλέον σκληρής περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη, δυόμισι χρόνια πανδημίας και επτά μήνες πολέμου στην Ουκρανία.

Ο σκληρός χειμώνας του 2022-23 θα δοκιμάσει τις αντοχές όχι πλέον του Νότου της Ε.Ε.-ευρωζώνης, αλλά και των 27 κρατών-μελών, αρχής γενομένης από τη Γερμανία.

Μπορεί να συνεχίσει η Ε.Ε. στην κανονικότητα της λιτότητας συν μια σκληρή αντιπληθωριστική πολιτική με υψηλά επιτόκια, χωρίς να υπάρξει γενικευμένη κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση;

Από πού θα αποκλίνει η Ιταλία της Μελόνι, η οποία προεξοφλείται ότι θα εγκλωβιστεί στην εθνική περιχαράκωση;

Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην έλλειψη βούλησης για διαμόρφωση ευρωπαϊκής ενεργειακής στρατηγικής από τη σημερινή κακοφωνία;

Για να πιεστεί αποτελεσματικά μια χώρα-μέλος της Ε.Ε.-ευρωζώνης να μην υπονομεύσει κεντρικές ευρωπαϊκές επιλογές, πρέπει αυτές να υπάρχουν.

Μετά τη Γαλλία και τη Σουηδία και τώρα την Ιταλία, η Ακροδεξιά έχει ούριο άνεμο στα πανιά της, καθώς συλλέγει τη διαρκώς αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια αφού οι ψηφοφόροι διαπιστώνουν πως ό,τι και να ψηφίσουν από τα κόμματα του τόξου της κανονικότητας δεν υπάρχει καμιά αλλαγή στην καθημερινότητά τους.

Επί της ουσίας, νικητής στις ιταλικές εκλογές είναι και το κόμμα της αποχής, το οποίο εκφράζει τη μερίδα του εκλογικού σώματος που απαξιώνει τόσο τα συστημικά κόμματα όσο και τον ακροδεξιό αντισυστημικό λαϊκισμό, μια στάση που καταγράφηκε στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και στη Γαλλία.

Το ερώτημα που όλοι σκέπτονται και αποφεύγουν να θέσουν δημόσια είναι για πόσο καιρό η Γερμανία θα παραμένει εξαίρεση στην επέλαση της Ακροδεξιάς στη Γηραιά Ηπειρο.

Θα εξακολουθήσει η τραυματική Ιστορία της χώρας να την προστατεύει από την κυρίαρχη στην υπόλοιπη Ευρώπη τάση αντιμετώπισης της Ακροδεξιάς ως κανονικότητας;

Η Ιταλία, παρά την εξίσου τραυματική της Ιστορία στον Μεσοπόλεμο, κατάργησε την απομόνωση των νεοφασιστικών μορφωμάτων από το 1994, όταν στην πρώτη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι συμμετείχαν η Λέγκα του Βορρά, αλλά και η Εθνική Συμμαχία του Φίνι, που δήλωνε ότι είναι μεταφασίστας.
πηγη: https://www.efsyn.gr