-«Η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό το οποίο έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στη χώρα μας»  Κ. Μητσοτάκης

-«Ο θάνατος τους δεν πήγε εντελώς χαμένος!!! Γιατί ακριβώς με τα δύο αυτά συγκλονιστικά γεγονότα έγινε μια τεράστια εθνική κινητοποίηση. Αυτό (σ.σ. η τραγωδία στα Τέμπη) μπορεί να είναι το σημείο τομής, ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει επιτέλους ξανά σιδηρόδρομο που να λειτουργεί καλά και να λειτουργεί ασφαλώς» Π. Τσίμας

-«Έχω την αίσθηση πως όταν έγινε το ναυάγιο του Εξπρές Σαμινα και χάθηκαν άνθρωποι έξω από την Πάρο εκσυγχρονίσαμε την ακτοπλοΐα. Μπήκαν καινούρια καράβια. Όταν έγιναν τρία δυστυχήματα, δύο στα Τέμπη με τους φίλους του ΠΑΟΚ και ένα με τα μαθητούδια από την Ημαθία και το τρίτο στον Άγιο Κωνσταντίνο πάλι με μαθητές, αποφασίσαμε να κάνουμε οδικό δίκτυο, φτιάξαμε σήραγγες και τρένου και δρόμων. Άρα, έπρεπε δυστυχώς να πεθάνουν… και εκεί παιδιά. Παιδιά σχολείου. Δυστυχώς. Αν μου επιτρέπετε, η θυσία είναι θυσία, έγινε, δυστυχώς. Έχω την αίσθηση ότι θα προχωρήσουμε εκτός και αν έχουμε αποφασίσει να κλείσουμε τον ΟΣΕ και πεθάνουμε το τρένο στην Ελλάδα». Ά. Πορτοσάλτε

Γνώριζε η Ιφιγένεια ότι θα θυσιαστεί από τον πατέρα της ώστε να φυσήξει ο ούριος άνεμος του πολέμου; Γνώριζε η γυναίκα του πρωτομάστορα ότι θα γίνει θυσία ώστε να στεριώσει το γεφύρι στην Άρτα; Γνώριζαν οι κόκορες ότι θα γίνουν θυσία για να στεριώσουν τα σπίτια; Όχι δεν γνώριζαν. Γνώριζαν αυτοί που διατέλεσαν την θυσία. Οι θύτες, οι δολοφόνοι γνωρίζουν, τα θύματα όχι. Η λέξη θυσία όπως και αυτός που την επικαλείται, εμπεριέχει την γνώση κάποιου προβλήματος που χρειάζεται λύση και προσφεύγει στη θυσία ως την έσχατη προσπάθεια επίλυσης. Ο σκακιστής, έχοντας γνώση των δυσκολιών ενός παιχνιδιού σκάκι, μπορεί να θυσιάσει ακόμα και την βασίλισσά του για την νικηφόρα εξέλιξη της παρτίδας.

Η θυσία λοιπόν είναι η εκούσια απώλεια για την πραγμάτωση ενός σκοπού και άρα εμπεριέχει την γνώση του προβλήματος, αλλά και την πεποίθηση της λύσης μέσω της θυσιαστική πράξης. Οι λέξεις έχουν βάρος και μπορεί να δείξουν αθέατες πλευρές από τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις του ατόμου που τις εκφέρει. Όπως μας πιπίλιζαν το μυαλό στα «μνημονιακά χρόνια» για τις ευκαιρίες και τις προοπτικές που μπορεί να φέρει η κρίση, δηλαδή η ανέχεια και η φτώχεια. 

Η εμμονή λοιπόν στην λέξη θυσία και η χρησιμοποίηση της από τον Μητσοτάκη, αρκετό καιρό μετά την εκστόμισή της από τους αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους του, αγνοώντας έτσι τις αντιδράσεις που προκάλεσαν από τον κόσμο μας δείχνει τα εξής: Εκτός από στήριξη στους δημοσιογράφους, δείχνει πως οι λέξεις  για τους εξουσιαστές και τα φερέφωνα τους δεν χρησιμοποιούνται τυχαία, ότι η λέξη «θυσία» δεν ήταν κάποιο λεκτικό ατόπημα της στιγμής, αλλά κάποιου είδους κυβερνητικός- κρατικός σχεδιασμός για την λύση ενός γνώριμου σ’ αυτούς πρόβλημα. Το ότι κάποιοι δεν έχασαν την ζωή τους και την έχασαν κάποιοι άλλοι είναι καθαρά θέμα συγκυρίας. Όλοι όσοι κατά καιρούς χρησιμοποίησαν έστω για μια φορά τρένο ήταν εν δυνάμει Ιφιγένειες, κόρες του πρωτομάστορα και κοκόρια, σε θυσίες που δεν ολοκληρώθηκαν για ένα «καλύτερο» κράτος.

Ας σταματήσουμε να ζούμε επειδή «στράβωσε» μια θυσία για να γίνει «καλύτερη» η εξουσία, ας θυσιάσουμε τους εξουσιαστές.

Άραγε γνωρίζουμε όλοι οι εξουσιαζόμενοι πως αν θυσιάσουμε τους εξουσιαστές μας και το κράτος, θα πάψουμε να γινόμαστε θυσία;

Ανυπόλυτος

πηγη: https://anarchypress.wordpress.com