Το όνομά της Αρτεμίτζια Τζεντιλέσκι. Γεννημένη το 1593. Γυναίκα. Ζωγράφος. Γυναίκα. Γι’ αυτό κι η ιστορία της δεν θα μπορούσε παρά γυναικεία να είναι. Εντελώς αντιποιητική. Αφού ο πατέρας της, ζωγράφος και ο ίδιος, είδε πως το παιδί είχε ταλέντο. Αφού ως γυναίκα δεν μπορούσε να φοιτήσει σε σχολή. Αφού ο πατέρας προσέλαβε δάσκαλο για να της μάθει την τέχνη. Αφού ο δάσκαλος φρόντισε να της μάθει την τέχνη του βιασμού. Αφού αυτή κατήγγειλε τον βιασμό της. Αφού υποβλήθηκε σε βασανιστήρια η ίδια ως θύμα στη δίκη του βιαστή και θύτη. Αφού τα βασανιστήρια ήταν βασανιστήρια και για το σώμα και για την ψυχή. Αφού η δίκη κράτησε μήνες επτά. Αφού ο βιαστής, μεγάλος ζωγράφος (τότε), έχαιρε της εκτίμησης του Πάπα. Αφού ο βιαστής έμεινε λίγους μήνες στη φυλακή. Αφού ήταν γυναίκα. Αφού μόνο να ζωγραφίζει ήξερε. Αφού, αφού, αφού… ζωγράφισε μία γυναίκα, βιβλική, την Ιουδήθ τον Ολοφέρνη να αποκεφαλίζει. Ένας πίνακας. Ένα ποίημα δίχως λέξεις.

Αυτός ο πίνακας μου ΄ρθε στο νου διαβάζοντας τις εξελίξεις γύρω από το θέμα της προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μιας άλλης γυναίκας. Το όνομά της Γεωργία Μπίκα. Γυναίκα. Σύγχρονη. Ιστορία. Παλιά. Εντελώς αντιποιητική. Αφού ήταν γυναίκα. Αφού, αφού, αφού…. Όσα χρόνια κι αν περάσουν οι γυναικείες ιστορίες δεν αλλάζουν. Αλλά σκέφτομαι, μήπως ήρθε τελικά η ώρα να τις πούμε αλλιώς;

πηγη: http://artinews.gr